وذكر الأساقفة المجتمعون في الإسكندرية أخوتهم في المسيح أبناء كنيسة أنطاكية فحرروا رسالة سلامية إلى الأساقفة النيقاويين الموجودين في أنطاكية والذاهبين إليها وإلى افسابيوس الإيطالي اسقف هركيلية ولوسيفيروس السرديني أسقف كلياري واستيريوس أسقف البتراء وكيماتيوس أسقف جبلة واناتوليوس أسقف افبيه وهو غير اناتوليوس أسقف حلب. ومما جاء في نص هذه الرسالة مايلي: “وأولئك الذين يرغبون أن يعيشوا معنا في سلام ولا سيما أولئك الذين يجتمعون في الكنيسة القديمة والآريوسيون الذين يأتون إلينا هؤلاء أيضاً يدعون ويُقبلون قبول الآباء لأبنائهم. اقبلوهم قبول الأوصياء وضموهم إلى البولسيين الأعزاء ولا تطلبوا منهم شيئاً سوى نكران الهرطقة الآريوسية والقول بالإيمان الذي اقره آباؤنا في نيقية ونكران القول بخلق الروح القدس واختلافه في الجوهر”. وتجاهل المجمع الاسكندري في رسالته افظويوس أسقف أنطاكية وأتباعه الآريوسيين. ولعل للآباء عذراً في هذا. ولكن الغريب أنهم لم يذكروا اسم ملاتيوس أسقف أكثرية الأرثوذكسيين في أنطاكية الذي تحمّل مشقة النفي لأجل الإيمان. فجاء تدخل هذا المجمع الأرثوذكسي في أنطاكية أبتر قليل الفائدة منذ انبثاقه.
Pawlin, biskup Antiochii: Co gorsza, Lucyfer z Sardynii, biskup Clari, był zazdrosny i pochopny i nie kontrolował sytuacji na podstawie własnego zdania. Ledwo uniknął wygnania i niewoli, pospieszył do Antiochii, aby rozwiązać jej problem. Po przybyciu na miejsce ksiądz szybko udzielił tam wsparcia paulistom i mianował na biskupa księdza Pawlina, ich przywódcę. Czyniąc to, nie znał liczby odpowiadających mu biskupów, trzech zamiast jednego. Kiedy Sobór Aleksandryjski zakończył swoje prace, a biskupi Euzebiusz i Asteriusz udali się do Antiochii, aby zarządzać jego sprawami, w odpowiedzi skonfrontowali się z dziełem Lucyfera. Euzebiusz powstrzymał się od publicznej nagany wobec swojego zachodniego kolegi, nie uznał jednak święceń Pawlina i wyjechał z Antiochii do Włoch, zabierając ze sobą młodego Antiochianina Ewagriusza.
موقف ملاتيوس “الجليل”: Julian zmarł, a Jovanus przejął po nim kryzys rządów. Jovianus był prawosławnym wierzącym w tekst Konstytucji Nicejskiej, dlatego zaprosił Atanazego Wielkiego na spotkanie z nim w Antiochii. Czcigodny Meletiusz wykorzystał tę okoliczność i z kolei wezwał do zwołania soboru prawosławnego, aby zbadał kwestię doktryny. Na zaproszenie odpowiedziało wielu biskupów, z których najsłynniejszymi byli Euzebiusz z Samisat, Pelagiusz z Latakii, Oraniusz z Apamei, Tytus z Bosry, Akacjusz z Cezarei w Palestynie, Anatoliusz z Aleppo i Izaak z Armenii. Biskupi ci przedstawili już wcześniej tekst konstytucji zatwierdzony przez Sobór w Konstantynopolu, aby zadowolić cesarza Konstancjusza. Kiedy Konstancjusz zniknął, a Julian po nim zmarł, uznali za konieczny powrót do konstytucji nicejskiej, dlatego napisali do Juliana list, w którym oświadczyli, że nie chcą należeć do tych, którzy wypaczają prawdę wiary i że przyjęli tekst nicejski i zachowali go oraz że doszli do mądrej interpretacji słowa Homoousios, co do której niektórzy biskupi byli zdezorientowani. Pauliści, zwolennicy biskupa Pawlina, wątpili w szczerość tych biskupów i oskarżali ich o lichwę i oszustwo. Napisali w tej sprawie odpowiedź, którą później błędnie przypisano św. Atanazemu Wielkiemu.
Melecjusz i Atanazy: Atanazy Wielki odpowiedział na zaproszenie Jowanusa i przybył do Antiochii jesienią 363 roku. Skontaktował się z Meletiusem z Galilei i zaprosił go do towarzystwa. Meletiusz udzielił niejasnej i elastycznej odpowiedzi. Być może winę za to spada na jego otoczenie. Atanazy uznał biskupstwo Pawlina i wrócił do Aleksandrii. Prawosławie w Antiochii zostało podzielone przeciwko sobie, na dwie głowy, Meletiusza i Pawlina.