858-867 i 877-886
Partie i Kościół: Nowy Rzym odziedziczył po starożytnym Rzymie cztery partie: niebieską, zieloną, białą i czerwoną. Następnie biali dołączyli do Zielonych, a Czerwoni do Niebieskich, w związku z czym mieszkańcy rzymskiej stolicy i głównych miast Rzymian podzielili się na dwie główne partie: Niebieskich i Zielonych. Cerkiew prawosławna była (i nadal jest) grecka w swojej myśli i organizacji. Opowiadała się za demokracją i angażowała lud we wszystkich aspektach jego życia. W działaniach i słowach tego Kościoła ważną rolę odgrywała partyzantka ludowa.
W polityce religijnej blues obejmował klasę bogatą i średnią oraz ekstremistycznych mnichów, zwłaszcza studia. Większość ludzi, pasterzy, księży i innych mnichów przyłączyła się do Zielonych, a Błękitni walczyli ze starożytnymi naukami klasycznymi, więc uczeni Zielonych w większości przeszli obok. Kościół podzielił się na ultrakonserwatywnego bluesa (Acribeia) i umiarkowanych Zielonych (Oeconomia).
Zamach stanu zaplanowany przez cesarza Nikofora i jego pomocników w roku 802 został zabarwiony na zielono. Większość ludu, biskupów i księży poparła go, a bogaci, szlachta i mnisi stawiali mu opór. Patriarcha Tarazjusz zmarł w 806 r., więc ekstremista Blues mianował Teodora ze Stodii, ale cesarz Nikofor wolał równowagę i umiar, więc poparł Ministra Finansów Nikofora i uczynił go patriarchą ekumenicznym (806-815). Blues sprzeciwiał się warunkowości nowego patriarchy, stawiał mu gwałtowny opór i spiskował przeciwko życiu cesarza. Podobnie jak w przypadku Nikeforosa podczas wojny bułgarskiej i jego upadku na polu bitwy, ekstremistyczny Blues zwrócił się przeciwko swojemu synowi i księciu koronnemu i w jego miejsce mianował Michała I cesarzem. Status pracowni wzrósł za panowania tych filozofów, jednak ich brak doświadczenia oraz ekstremizm w opiniach i działaniach doprowadziły do porażki w wojnie, dojścia do władzy Leona V i odroczenia honorowania ikon na kolejne trzydzieści lat.
Na Soborze Ekumenicznym następcą Nikefora zostali Teodoros Cassetras (815–821), Antoniusz Cassimatas (821–837) i Jan Pisarz (837–843). Wszyscy twierdzili, że ikony powinny być usuwane z kościołów i nie honorowane. Filozofka Teodora oddała cześć ikonom w roku 843, usunęła więc pisarza Jana z krzesła i rozpoczęła poszukiwania jego następcy. Była ekstremistką w swoich uczuciach religijnych i wypowiadała słowa studiów, ale wolała, aby na wszelki wypadek umiarkowany patriarcha dołączył do Stolicy Ekumenicznej. Poleciła wybór Metodego z Sycylii, wielkiego uczonego, człowieka pobożnego i przyjaciela jej zmarłego męża. Metodemu bardzo zależało na utrzymaniu pokoju i zgody w Kościele, dlatego przy wyborze nowych biskupów trzymał się z daleka od środowisk ekstremistycznych, wzbudzając w ten sposób gniew stoików i ich zwolenników. Wzburzyli się i zaatakowali umarłych przed żywymi, więc wrócili do ataku na Tarazjusza i Nikeforosa, a Metody był zmuszony odciąć ich od towarzystwa.
Metody zmarł w czerwcu 847 roku. Teoktyst, doradca i drogi przyjaciel Teodory, zauważył skupienie się w kręgach naukowych wokół swojego dyskutanta Bardasa, więc tym razem poszukiwał następcy Metodego w kręgach ekstremistycznych i przedstawił Ignacego, syn Filozofii, Michał I. Nie przejmował się przejawami przywiązania umiarkowanych do Grzegorza Azbestu, przyjaciela Metodego i arcybiskupa Syrakuz. Ignacy słynął z pobożności i gorliwości dla religii i Kościoła, ale szybko wpadał w złość, podziwiał siebie i był tyranem w swoich poglądach.
Ignacy i Bardas: (847-857) Teodora rządziła przez czternaście lat (842-856). W tym okresie doszło do sprzeczki pomiędzy Teoktystosem a Bardasem, bratem Teodory, z których najważniejszą była umiłowanie władzy i żądza władzy. W Radzie Regencyjnej doszło do wewnętrznego podziału, który doprowadził do rezygnacji wuja filozofii Emmanuela, a także do uwięzienia i zabicia Teoktistusa w roku 854. Bezpośrednim powodem był podstęp podniesiony przez Bardasa do młodego filozofa, że Teoktyst zamierzał poślubić Teodorę lub jedną z jej córek, aby wstąpić na tron. Pomiędzy Teodorą a jej bratem Bardasem doszło do gwałtownego sporu o władzę, który doprowadził w roku 856 do wyjazdu Teodory i jej córek z pałacu. Bardas stał się właścicielem siły i wzrostu.
Jeden z synów Bardasa zmarł, a jego żona Afdukiyya zamieszkała w domu jej wuja Bardasa. Teściowa i synowa nie były w tym samym miejscu, więc w domu wybuchło zło. Bardas okazał życzliwość swojej synowej, ale jego żona oskarżyła go o bycie synową. Dlatego wyrzucił żonę z domu. Szukała więc schronienia u jego siostry Teodory. Ignacy zganił Bardasa, zakazał mu czynienia tego, co zakazane, i poradził mu, aby w domu całował żonę. Bardas odmówił. W święto Trzech Króli w roku 857 Bardas wystąpił wraz z Michałem III, aby otrzymać boskie tajemnice. Patriarcha nie zgodził się z nim zająć i wyrzucił go z kościoła. Bardas rozgniewał się na patriarchę Ignacego i zaczął szukać na nim zemsty.
واتفق أن راهباً ادعى أنه ابن ثيودورة من رجل كان لها في السابق. فأخذ الشعب ينظر إليه كأنه هو الملك المزمع بعد تنحيها. فقبض عليه برداس وزجه في السجن. واستنطقه فلم يعترف. فأمر بقلع عينيه وقطع أوصاله. وكان البطريرك اغناطيوس يعطف على هذا الراهب ويدافع عنه ناسباً عمله إلى الجنون. فاغتنم برداس الفرصة واتهم البطريرك بالتآمر على الفسيلفس ليرجع ثيودورة وبناتها إلى إدارة المملكة. فصدَّق الفسيلفس كلام برداس وأمر اغناطيوس أن يجعل ثيودورة وبناتها راهبات في إحدى الأديرة. فسألهن اغناطيوس هل يردن الدخول في سلك الرهبنة فأنكرن فامتنع عن إجابة طلب الفسيلفس. فصدّق ميخائيل أن البطريرك عدو له. فأكره والدته وأخوته على الترهب كما أوعز إلى اغناطيوس أن ينزل عن كرسيه. فلمس اغناطيوس تعقد الأمور لمس اليد وأدرك أن لا فائدة للكنيسة من بقائه في منصب الرئاسة فاستعفى عن رضى واختيار وأشار على الأساقفة أن ينتخبوا غيره “من أبناء الكنيسة”. وليس من العلم بشيء أن نصرّ على الغيَّ فنقول مع مرتينوس جوجي واميل أمان أن اغناطيوس خلع خلعاً.
Focjusz, głowa kościoła: (858) Rząd konsultował się i negocjował z biskupami i stało się dla niego jasne, że biskupi, przyjaciele Ignacego, chcieli wprowadzić w życie prawo, to znaczy zwołać Sobór w Konstantynopolu w celu omówienia tej kwestii i poddania się filozofom imiona trzech biskupów, których uważał za odpowiednich i kompetentnych, aby filozofowie mogli wybrać najlepszego z nich. Rząd zgodził się na zaproszenie rady. Zgromadzili się rodzice członków. Ale kłócili się między sobą i kłócili się za panowania Ignacego, więc podzielili się na ekstremistów, którzy popierali Ignacego, i umiarkowanych, którym sprzeciwiała się cała opozycja. Kiedy zebrali się, aby szukać dobrego pasterza, który miał zostać następcą Ignacego, ich słowa zostały podzielone, a ich relacje zostały zakłócone. Następnie zgodzili się, że następcą będzie starszy mąż stanu o pobożnej i pobożnej opinii. Nie widzieli w swojej pracy większego odstępstwa od praw i tradycji, gdyż Fitrasjusz i Nikeforos nie byli duchownymi, zanim świat jednomyślnie zgodził się ich wybrać. W ten sposób Sobór przedstawił Filozofom nazwiska trzech osób, z których jedna była ignacjaninem ekstremistą, druga umiarkowaną, a trzecia neutralną, a mianowicie Focjuszem, premierem, Protoaskretisem.
Większość biskupów, wyznawców Ignacego, poparła nowego kandydata z powodów, z których najważniejsze to to, że był on prawosławnym bez oszustwa, że znosił męki w obronie prawdziwej religii podczas wojny ikonoklastycznej oraz że był spokrewniony poprzez rodowód Teodory Filozoficznej i jednocześnie Bardasa.
وكان فوتيوس كريم الأصل يرجع في نسبه إلى أسرة يونانية قديمة تتصل بالأسرة المقدونية. وكان أبوه سرجيوس ابن أخي البطريرك طراسيوس وكان سيافاً في القصر. وكانت أُمْ فوتيوس ايرينة شقيقة لعديل الفسيلفس ثيوفيلوس واشتهر والده بمناصرة الرأي الأرثوذكسي واستشهد لهذه الغاية. ونشأ فوتيوس في القسطنطينية وتلقى علومه فيها. ثم تبحر واستبحر فأصبح واسع الاطلاع غزير المواد متقناً لعلوم اللسان اليوناني مطّلعاً على آدابه بصيراً بمذاهبه الفلسفية. وأحاط بسائر علوم زمانه كالفقه والطب والفلك. وكان جزيل الورع فاضلاً لطيفاً وديعاً محباً للسلام. ولدى وصوله إلى السدة البطريركية تضلع من علم اللاهوت وخاض عباب علم التفسير واستجلى غوامضه. أشهر آثاره الفكرية مجموعة الميريوبيبلون Myriobiblon “الوف الكتب” وفيها منتخبات من مئات المؤلفات القديمة وتعليقات هامة عليها وكتاب الليكسيكون Lexicon في علوم اللغة وكتاب الامفيلوخية Amphilochia وفيه الأسئلة والأجوبة في مواضيع مختلفة. وله مقالات ورسائل تحفظ رأيه في بعض المشاكل التي أُثيرت في عهده. ولا يختلف اثنان فيما نعلم في عبقرية فوتيوس وعظمته وسمو مطلبه وطهارة سيرته واستقامة عقيدته. واستوظف فوتيوس فتسم أعلى المراتب فأصبح بروتوسباتاريوس “السياف الأول أي رئيس رجال المعية” وبروتوسيكيرتيس أي السكرتير الأول ومستشاراً وأول عضو في المجلس الأعلى . وانتدب سفيراً إلى شرقنا. وعلّم فوتيوس في جامعة القسطنطينية وأصبح بيته داراً للعلم والأدب والحكمة يؤمه الأدباء والعلماء في كل يوم.
Focjusz szybko awansował na stopnie kapłańskie i pierwszego dnia przyjął święcenia kapłańskie, drugiego dnia anagnostiusz, trzeciego dnia apodiakon, czwartego diakon, piątego kapłan, a trzeciego dnia diakon. szósty biskup i patriarcha. Rzymianie w tamtym czasie nie widzieli w tej promocji anomalii, którą widzimy dzisiaj. W ten sam sposób Paweł III został wyświęcony na patriarchę Konstantynopola w roku 687, Tarazjusz w roku 874, a Nikeforos w roku 806. Warto powiedzieć, że Rzym nie wzbraniał się od uznania tych ludzi, tak jak wzbraniał się od uznania Focjusza . Prekursorem stanowiska Focjusza był arcybiskup Syrakuz, Grzegorz, przeciwnik Ignacego. Ale nie był sam w szaranizacji, jak twierdził Ojciec Gogi, ale raczej pomagało mu w tym dwóch innych biskupów ignacjańskich.
(Mansi, greckie Acls,
وأدى “تقدّم” غريغوريوس في شرطونية البطريرك الجديد إلى نفور اغناطيوس وخمسة أساقفة معه. ورغبت الحكومة في السلم والوئام فأشارت على فوتيوس بالتسوية. فاشترط الأساقفة الخمسة على فوتيوس أن يجل زعيمهم اغناطيوس فيحسبه بطريركاً بريئاً من التهم الموجهة إليه وأن يمتنع عن التفوه بشيء ضده وأن يمنع غيره عن ذلك أيضاً. ويرى الأب جوجي أن فوتيوس وعد ألا يقبل في الشركة من يطعن باغناطيوس. وهذا توسع في تفسير النصوص لا تجيزه قواعد المصطلح.
Tym samym duch osobistego poświęcenia i samozaparcia, którego wyrazem była abdykacja Ignacego z tronu i akceptacja narzuconych warunków przez Focjusza, uchronił Kościół w Konstantynopolu przed niezgodą. Focjusz napisał do swojego kolegi, patriarchy Antiochii, przekazując mu dobrą wiadomość o nadejściu pokoju i harmonii, a Nikonas spisał wiadomość o zakończeniu kłótni i kłótni.
Jednak nienawiść nadal kipiała w kręgach politycznych i rozpalała gniew, podczas gdy Theodora i jej pomocnicy nadal żywili ukrytą wrogość wobec Michaela i Bardasa i zastawiali na nich ukryte pułapki. Ignacy nadal darzył Teodorę sympatią, podobnie jak niektórzy Stodiach, gdyż pozostawali złośliwi, zastraszali, żywili urazę i urazę. Focjusz chciał zapobiec ujawnieniu przez duchowieństwo wrogości wobec rządu, dlatego ignacjanie oskarżyli go o zdradę stanu i złamanie przymierzy. Zgromadzili się w kościele św. Ireny i nazwali Ignacego prawowitym patriarchą, a Focjusza ekskomunikowali. Focjusz zwołał Sobór Konstantynopolitański do Kościoła Apostołów, aby omówić nowy problem. Ojcowie uznali działalność Ignacego i jego pomocników za nielegalną i podkreślili, że jeśli ponownie przyjmie prezydenturę lub powróci do transgresji i ekstremizmu, zostanie on obalony, co doprowadziło do zamieszek i chaosu w Kościele. Ignacjanie uczestniczyli w pracach tego soboru, lecz doprowadzili do zamieszania, dlatego rząd siłą stłumił ten opór i wygnał Ignacego, Mikołaja, przełożonego klasztoru Studio i innych (859).
وقد نُعِتَ فوتيوس بأنه “ألمع مفكر وأبرز سياسي وأحذق دبلوماسي تولى السدة البطريركية القسطنطينية”.
Wiadomości dotyczące miejsc: (860) Zwyczaj nakazywał, aby do wszystkich patriarchów wysyłane były posiedzenia – pozdrowienia, mające na celu ogłoszenie nowych wyborów i zawierające wyznanie wiary świętej. Cesarz Nikeforos uniemożliwił patriarsze Nikeforowi wysłanie wiadomości w sprawie zaproszenia go na spotkanie z papieżem Rzymu ze względu na podejmowaną przez niego próbę podzielenia imperium i uznania zachodniego cesarza. Imperatorzy ikonoklastów nie byli zadowoleni z przesłania tych listów do Rzymu ze względu na różnicę w stanowisku kościołów rzymskiego i konstantynopolitańskiego w sprawie ikon. Pobożna Teodora i jej patriarcha Metody poszli dalej, wstrzymując się od wymiany poglądów z Rzymem, zanim powrócili do kultu świętych ikon. Focjusz stanął w obliczu odmowy uznania przez ignacjan jego władzy, dlatego uznał za rozsądne skierowanie na posiedzeniu pism do papieża Rzymu, papieża Aleksandrii, patriarchy Antiochii i patriarchy Jerozolimy, mając nadzieję, że uznanie jego kolegów ich orędzi pokojowych pomogłoby mu załagodzić kryzys w Konstantynopolu. Wiosną 860 roku napisał list do Papieża Rzymu Mikołaja I, Papieża Aleksandrii Michała I, Papieża Jerozolimy Teodozjusza i Ekonomosa Kościoła Antiocheńskiego. Siedziba patriarchalna w naszym kościele była kwestionowana przez Mikołaja I, prawowitego patriarchę, i Efestatiosa, metropolitę Tyru. Być może właśnie to skłoniło Focjusza do wysłania pisma posiedzeń w imieniu Ekonoma – zarządcy dóbr kościelnych i zarządcy jego majątków – Kościoła Antiocheńskiego, a nie w imieniu Patriarchy.
وجاء في رسالة الجلوس التي ارسلها فوتيوس إلى بطاركة الشرق بعد الشكر لله على احساناته وعلى نعمة الكهنوت ما معناه: “إني عندما أتأمل في سمو الرتبة الأسقفية وأنظر إلى الضعف البشري ولا سيما حقارتي يأخذني العجب وأحار في أمر أولئك الذين يقدمون على أثقال كاهلهم بهذا الحمل المرهق. أما أنا فيعجز لساني عن وصف الحزن الذي شملني لدى قبولي ذلك العبء الثقيل. إني لم أرتقِ السدة البطريركية إلا بعد ما تنحى عنها سلفي ولأني لم أجد سبيلاً للتخلص من تلك المسؤولية الكبرى التي اضطرني إلى تحملها الكهنة والأساقفة ولا سيما الفسيلفس”.
Patriarchowie zwlekali więc do czasu wyjaśnienia sytuacji. Następnie otrzymali list od swojego starszego kolegi, papieża Rzymu (861), w którym poinformował ich, że nie brał udziału w święceniach Focjusza ani pobraniu Ignacego. Stali się bardziej cierpliwi i czekali na rozwój sytuacji. Następnie Focjusz wrócił i napisał do Tomasza, metropolity Tyru, z pytaniem, czy rozpoznaje go Kościół w Antiochii, na co odpowiedział przecząco. Jednak po pewnym czasie Efestacjusz, rywal Mikołaja I, postanowił rozpoznać Focjusza, być może wykorzystując to rozpoznanie przeciwko swemu przeciwnikowi Mikołajowi. Podziękował Focjuszowi i poprosił go, aby udał się do Konstantynopola.
Papież Mikołaj I: (858-876) Mikołaj, papież Rzymu, kochał politykę i uwielbiał ją uprawiać. Jego talenty były niezwykłe, przewyższając swoich poprzedników bliskich jego czasom wiedzą, determinacją i zdecydowaniem. Wzmocnił swoje przywództwo na Zachodzie, a jego słowo zostało wykonane we Francji i Niemczech, a Jan, arcybiskup Rabiny, został pokonany po gwałtownej kłótni.
Mikołaj chciał dotrzeć na Wschód, gdzie nie sięgały nadzieje jego poprzedników. Napisał do Focjusza, żałując, że nie może mu się od razu przyznać do winy i że jego przyznanie się będzie uzależnione od śledztwa, jakie będzie przez niego prowadzone w tej sprawie.
Pierwsza Druga Rada: (861) W tym wszystkim wznowił się ikonoklazm i zasiał stulecie niezgody między prawosławnymi a wyznawcami tej samej natury. Pauliści i manichejczycy zbuntowali się. Filozof, jego Rada Najwyższa i nowy patriarcha postanowili zwołać sobór ekumeniczny. Zwoływanie tych soborów było prawem cesarzy i praktykowali to od czasów Konstantyna Wielkiego. Filozof w swoim liście do Mikołaja umieścił zaproszenie na sobór ekumeniczny, który odbędzie się w Konstantynopolu w celu rozważenia wielu problemów. Mikołaj przyjął zaproszenie i sprzeciwił się działaniom Soboru Kościoła Apostołów, następnie zaproponował ponowne rozpatrzenie sprawy Ignacego przed Soborem Ekumenicznym i w obecności jego przedstawicieli, biskupów Radolda i Zachariasza, aby mógł poznać prawdę. prawdy i postępować zgodnie z obowiązującymi przepisami. Następnie wskazał na naruszenie przez Leona Asyryjskiego praw Patriarchatu Rzymskiego i zażądał zwrotu tego, co zostało mu skradzione. Prośba ta obejmowała diecezje Kalabrii, Sycylii, Irytacji, Macedonii, Tesalii, Achajów, Dacji i Mykeńczyków. i Prevalitana. Ksiądz Emil Aman uważa, że winę za ten wzrost popytu należy przypisać Anastazjuszowi, sekretarzowi papieża, a nie samemu Mikołajowi.
والتأم المجمع في ربيع السنة 861 فأعلن بولس متروبوليت قيصرية قبدوقية في الجلسة الأولى أنه لا حاجة لاعادة النظر في قضية اغناطيوس لأنه خُلع لذنوب اقترفها وأن كنيسة القسطنطينية تعتبر مشكلة اغناطيوس قضية مفروغاً منها ولكن إكراماً للقديس بطرس وللأب المسكوني الأقدس نيقولاوس لا مانع في النظر في هذه ثانية. ومثل اغناطيوس أمام المجمع وحقق معه في كيفية ارتقائه إلى الكرسي وما إذا كان قد انتخب انتخاباً أو عُيّن تعييناً. فأجاب أن امرأة رفعت طراسيوس قبله إلى الكرسي نفسه. فاعترض الفسيلفس وقال: “بل قل أنه عُيّن في عهد امرأة”. ثم امتنع اغناطيوس عن الحضور في الجلسة الثانية. وفي الجلسة الثالثة أُكرِهَ على الحضور بأمر الفسيلفس. ولمّا مثل أمام الآباء اعترض على صلاحية ممثلي البابا وسأل: “من هم القضاة الذين ينظرون في قضيتي”. فأجابه الأسقفان الرومانيان: “هم نحن والمجمع المقدس”. فأجاب أنه لا يرضى وأنه سيطلب تدخل البابا. وفي الجلسة الرابعة استجوب المجمع بناء على طلب ممثلي روما اثنين وسبعين شاهداً عن كيفية وصول اغناطيوس إلى الكرسي البطريركي ثم اتخذ الآباء قراراً بخلع اغناطيوس والاعتراف بفوتيوس ووافقهم على ذلك ممثلا روما.
Sobór omówił kwestię ikon i postanowił je uhonorować. Sprzeciwiał się grupom heretyków za pomocą wypowiedzi Ducha, przyciągając większość z nich do owczarni Zbawiciela. Ustanowił prawa dotyczące klasztorów i mnichów, zabraniające przekształcania mieszkań na klasztory bez zgody biskupów i zobowiązujące właścicieli do zrzeczenia się prawa własności tych mieszkań. Sobór zakazał warunkowania mnichów, którzy nie chcieli podporządkować się konkretnemu opatowi, nałożył na nich obowiązek przebywania w klasztorach i unikania mieszkania w domach prywatnych. Każdy, kto pragnął ascezy i pobożności, przed wstąpieniem do monastycyzmu miał obowiązek rozporządzić swoim majątkiem. Do działań tej rady należy decyzja ojców, że żaden patriarcha z klasy zwykłej lub mnichskiej nie powstanie później, jeśli nie zostanie krok po kroku przeszkolony w szeregach kapłaństwa i nie ukończy w nim okresu prawnego.
Nazywano ją Pierwszą Drugą Radą, ponieważ kiedy omawiała kwestię ikon, jej wojownicy zaatakowali z zewnątrz i siłą przerwali jej posiedzenia. Następnie zebrał się ponownie i nazwano go pierwszym i drugim soborem.