"Jeg taler menneskeligt på grund af din krops svaghed. For ligesom I fremstillede jeres kroppe som trælle under urenhed og lovløshed for at føre til uretfærdighed, således fremfør nu jeres lemmer som trælle under retfærdighed til hellighed” (Rom 6:19).
إن الرسول بولس طلب منهم أن يكونوا يقظين بالنسبة للحياة التي يعيشونها، حاثاً إياهم أن يكونوا أمواتاً عن العالم، وأن يكونوا قد ماتوا عن الشر، ويبقوا ثابتين في مواجهة الخطايا، والواضح أنه قال لهم أمراً كبيراً وثقيلاً ويفوق قدرات الطبيعة الإنسانية، إلاّ أنه أراد أن يُبيّن أنه لم يطلب شيئاً مُبالغاً فيه، ولم يعطِ انطباعاً بأنه طلب من ذاك الذي تمتع بعطية عظيمة بهذا القدر أن يفعل فعلاً عظيماً، لكنه أراد أن يظهر شيئاً معتدلاً جداً وسهلاً، فاستخدم هذه المفارقة وقال: ” أتكلم إنسانياً ” كما لو كان قد قال إن هذه الأمور عادةً ما تصير بالمنطق الإنساني. وسواء كان هذا الشيء كبيراً أو متوسطاً، فإنه يوضحه من حيث أنه إنساني. لأنه في موضع آخر يقول: ” لم تصبكم تجربة إلاّ بشرية “ [1] أي بحسب قدرات الإنسان. كما قدمتم أجسادكم عبيداً للنجاسة والإثم للإثم. هكذا الآن قدموا أعضاءكم عبيداً للبر للقداسة “. وعلى الرغم من أنه يوجد اختلاف كبير بين السادة، لكنني أطلب معياراً متساوياً من جهة العبودية (للبر)، وبالأكثر جداً أن تقدموا أعضاءكم عبياً للبر والقداسة، على قدر ما لهذه السيادة (سيادة البر) من عظمة وأفضلية، مُقارنةً بسيادة الخطية. لكنني لا أطلب منكم شيئاً أكثر بسبب ضعفكم.
ولم يقل ” اختياركم “، ولا ” رغبتكم “، لكنه قال ” أجسادكم “، جاعلاً حديثه أقل إيلاماً. فإن كان هناك جسد للنجاسة وآخر للقداسة وجسد إثم، وحياة بر فمن هو ذاك البائس والتعس الذي يُفضل العبودية للخطية وللشيطان على العبودية للمسيح؟ لذا عندما نسمع الآيات الآتية، سنعرف جيداً، إننا لا نُقدم ولا حتى هذا الشيء اليسير.
For når disse ord blev sagt, var de ikke troværdige, blev ikke hilst velkommen, og ingen kunne holde ud at høre dem, og ingen tjente Kristus som en tjener (retfærdighedens), så meget som han tjente Satan sandheden af hans ord er bevist af følgende vers, der henviser til det slaveri, som de blev udsat for hende, og siger:
"For da I var syndens trælle, var I frie fra retfærdighed" (Rom 6:20).
ما يقوله يعني الآتي: عندما كنتم تعيشوا في الشر والجحود وترتكبوا أسوأ الخطايا، كنتم تعيشوا في خضوع كبير حتى إنكم لم تفعلوا أي صلاح على الاطلاق. هذا هو معنى ” أحراراً من البر”. أي أنكم لم تكونوا خاضعين للبر، بل مُتغربين عنه تماماً. وبالتأكيد ولا حتى قسّمتم عبوديتكم تارة للبر وتارة أخرى للخطية، لكنكم سلمتم أنفسكم بالكامل للشر.
I overensstemmelse hermed, fordi I nu har bevæget jer til retfærdighed, må I overgive jer fuldstændigt til dydens liv og slet ikke synde, for i det mindste at vise en lighed i standard eller standard. Selvom forskellen i autoritet (dvs. mellem syndens autoritet og retfærdighedens autoritet) ikke kun er stor, er forskellen i slaveri også meget stor, hvilket han forklarede meget tydeligt, og viste det til dem, der var slaver dengang, og for at dem, der er slaver nu. Han talte endnu ikke om det tab, der kommer fra "slaveri under synd", men han talte først om skam.
"Hvilken frugt havde du dengang i de ting, som du nu skammer dig over?" (Rom 6:21).
Fordi slaveriet under synden ikke har båret nogen frugt, så at det at huske den nu vækker skam, hvis erindringen vækker det, så meget mere gør syndens handling, så nu har du vundet på en dobbelt måde, siden du er blevet befriet fra. skam, og også du har kendt den tilstand, du levede i, ligesom det var, tabet i fortiden er dobbelt, fordi du gjorde ting, der krævede skam, og fordi du ikke vidste, hvordan du skulle skamme dig, hvilket er en sag. det repræsenterer derfor mere vanskelighed end den første sag, og efter den dukkede op. Apostlen Paulus, gennem det store tab, der skete som følge af de handlinger, der fandt sted på det tidspunkt, bevægede sig hen imod den samme sag. Hvad er det her?
"For enden på disse ting er døden" (Rom 6:21).
For da generthed slet ikke syntes at være en besværlig sag, kommer han til det frygteligste, nemlig døden, selvom det før sagt var tilstrækkeligt.
Tænk så på, hvor stærk synden er, for i det øjeblik, de var fri for fordømmelse, var de ikke i stand til at slippe af med de ting, der fik dem til at skamme sig. Hvilken belønning kan man forvente af at være slaver af synden, når man ser, at selve erindringen om synd får dig til at skjule og skamme dig, naturligvis i det øjeblik, hvor du er befriet fra fordømmelsen, selvom det er sikkert, at du bliver i så stor en velsignelse? Men sådanne (vanærende) ting er ikke fra Gud.
"Nu da I er blevet befriet fra synd og er blevet Guds tjenere, fører jeres frugt til hellighed, og enden fører til evigt liv" (Rom 6:22).
Frugten for dem, der begik synd og blev dens slaver, var skam og derefter befrielse. Frugten for dem, der nu er blevet Guds tjenere, er hellighed, og hvor der er hellighed, er alt i det fri. Enden på dem (underlagt synd) er døden, mens enden på dem (underlagt nåde) er evigt liv.
Har du set, hvordan den viser ting, der er blevet givet, og andre ting i håbet om at vente, og understreger virkeligheden af de ting, der er blevet givet, gennem helliggørelse af livet? For ikke at sige, at alle ting er i håbet om at vente, viser det, hvordan du har båret frugt. For det første: Du er befriet fra synd og alle lignende onder, hvis erindring vækker skam. For det andet: Du er blevet retfærdighedens tjener. For det tredje: Du nød hellighed. For det fjerde: Du vil opnå liv, men det er ikke det nuværende liv, men evigt liv. Jeg beder dig ikke om noget meget, men snarere beder jeg dig om at blive retfærdighedens slaver, men slaveriet denne gang er anderledes end det tidligere slaveri, der var synden. Det var det, jeg ville gøre jer klart, at Herren giver meget, og at forskellen i trældom og belønning er meget stor. Efter tidligere at have henvist til våben og en konge, insisterer han på sammenligningen og siger:
"For syndens løn er døden. Men Guds gave er evigt liv i Kristus Jesus, vor Herre” (Rom 6:23).
بعدما قال “أجرة الخطية”، فإنه لم يستخدم نفس الاسلوب بالنسبة للأمور الصالحة لأنه لم يقل “أجرة إنجازاتكم”، لكن “أما هبة الله”، مُظهراً أنهم لم يتحرروا من تلقاء أنفسهم، ولا أخذوا منفعة ما، ولا مكافأة ولا تعويضاً عن أتعابهم، بل كل هذا قد صار بالنعمة الموهوبة لهم. حتى أن التمييز يأتي من هنا، لا لأنه قد خلّصهم فقط، ولا لأنه غيّرهم نحو الأفضل، لكن لأن هذا قد حدث دون جهد أو تعب بشري. فالله لم يخلصهم فقط بل أعطاهم الكثير جداً، وهذه العطايا قد أعطاها بابنه. ولقد ذكر هنا الرسول بولس كل هذه العطايا لأنه تكلم عن النعمة وهو ينوى فيما بعد أن يُشير إلى الناموس. ولكي لا يصيروا غير مبالين أكثر بالنسبة للخطية ومدى سطوتها، والهبة ومدى عظمتها، يُشير إلى أسلوب الحياة الصحيح، حاثاً المستمع في كل موضع على الاهتمام بالفضيلة. فعندما دعى الموت، بأنه أجرة الخطية، أراد أن يخيفهم مرة أخرى، ويؤّمنهم من جهة الأمور المستقبلية. لأنه من خلال الأمور السابقة في حياتهم والتي يُذكّرهم بها دوماً، يجعلهم يدركون مدى إحسانات الله ويعترفون بهبة الحياة ويثقوا أنهم في أمان من جهة الأمور المستقبلية.
[1] 1 Korintherbrev 13:10.