Der er en tradition, der siger, at barnet, der kom i Matthæusevangeliet 18, er den hellige Ignatius, men Chrysostomos støtter ikke denne tradition og bekræfter, at Ignatius ikke så Herren. Kirkens lærde placerer hans fødsel i år 35, og at han var i sikkerhed i Antiokia i hænderne på apostlene og disciplene, og han tog titlen Theophorus - gudsbæreren - for sig selv.
Antiokia og Sankt Ignatius kirkeUnder Ignatius' regeringstid begyndte Romerriget at forfølge og forfølge kristne, efterhånden som den kristne tro begyndte at brede sig i selve Rom, og det var ensbetydende med at forræde staten til romerne. For dem var fædrenes religion en pagt, der ikke bør brydes. Der er en anden faktor, der tilskyndede romerne til at forfølge kristne, som var jødiske klager, da det fik dem til at være opmærksomme på den hurtige udbredelse af det kristne evangelium i imperiet. Hvad angår de indre forhold under Ignatius' regeringstid, var de ikke bedre, da forskellen mellem de jødiske og ikke-jødiske troende stadig eksisterede.
Hans sponsorpolitik: Helgenen var ikke interesseret i at forklare de kristne doktriner (den hellige treenighed og foreningen af de to naturer i Kristus), men snarere var det meste af hans interesse i at undervise i den kristne tro, bevare den ren og forene rækken af befolkningen i hans kirke - Antiokia - og han var den første til at bruge ordet "universitet" (katolsk) til at henvise til kirken og betragtede den som kollegial og ikke præsidentiel. Han organiserede også kirken I sit brev til efeserne præciserer han de præstelige rækker og gør biskoppen til leder af den lokale kirke, idet han siger, at han er Kristus, og hvor Kristus er, er der kirken, og så de ældste. og gøre dem til forbilleder for de troende, ligesom apostlene er forbilleder for de troende, så diakonerne og respektere dem som respekterer Guds bud det bør ikke gøres alene, og det gør det guddommelige offer til et sakramente, som kun praktiseres af biskoppen og dem, der er bemyndiget af biskoppen.
Dom over helgenen: Nero havde etableret en lov, der anså alle, der bekendte sig til kristendommen, for fredløse. Dette blev efterfulgt af Vespasianus, Titus og Domitianus. I år 99 godkendte kejser Traianus Neros lov og beordrede dens gennemførelse. Loven blev forklaret til Plinius, herskeren over Bithynien, at enhver, der erklæres for at være kristen, ville blive henrettet, medmindre han gav afkald på sin tro. Blandt dem, der blev martyrdøden som følge af denne lov, var Sankt Clement, den tredje biskop af Rom efter apostlen Peter i år 100, og Simon, biskop af Jerusalem i år 107. Denne lov kan være det, der førte til martyrdøden for Ignatius Theophorus.
Ifølge traditionen anklagede den romerske hersker Ignatius for at være en djævel ulydig mod sine ordrer og for at friste folk til at ødelægge deres sjæle (forkynde Kristus). Helgenen svarede ham, at de romerske guder var dæmoner og frygtede Guds børn, og at der kun var én Gud. Landshøvdingen sagde til ham: "Mener du Kristus, som Pilatus hængte på korset?" Helgenen svarede ham: Det skal siges, at Jesus, som hængte synden og dens skaber på korset, gav dem, der bærer ham i deres hjerter, myndighed til at knuse helvede og dets magt. Herskeren sagde til ham: Så, bærer du Jesus i dit liv? Ignatius sagde: Det er der ingen tvivl om, for der blev sagt: "Jeg vil komme iblandt dem og vandre med dem." Herskeren havde intet andet valg end at udstede sin ordre den 6. januar 107 om at lægge Ignatius i håndjern og sende ham til Rom for at blive kastet for dyrene foran folket. Her udbrød helgenen og sagde: Tak, Herre, fordi du gav mig din fulde kærlighed og ærede mig med de begrænsninger, du ærede Paulus med. Så bad han for kirken, betroede den og overgav sig til politiet.
Hans beskeder: Så han drog afsted i lænker sammen med de to martyrer, Rufus og Zorsimus, som var med i dommen. Mens han rejste fra Antiokia til Rom, skrev han syv breve til de kirker, han gik igennem. Som blev opmuntret til at udholde modgang og uheld i tiden. Den kom til os i tre grupper: kort, lang og forkortet. De korte er de originale Et græsk manuskript (det andet århundrede) har bevaret disse breve for os, men de omfatter ikke brevet til romerne. I det fjerde århundrede tog nogen sig af det og fordrejede det, tilføjede det og lavede det til grupper, der omfattede tretten afhandlinger i stedet for syv. Han bragte dem, foruden breve til kirkerne i: Efesos, Magnesia, Tarella, Rom, Filadelfia, Izmir og Polycarp, breve til Antiokia, Tarsus, Filippi, Hejre, Maria Kapslen og sidstnævntes brev til Ignatius. Disse breve er fortsat genstand for kontroverser blandt bibelforskere og evangeliske. Nogle sagde, at det var falsk, andre sagde, at det var sandt. Så kom Lightfool, Haranck, Zahn og Funk og blev enige om at bevise dets ægthed med interne og eksterne beviser, og alle dem, der sagde, at det var forfalsket, forblev tavse. Disse breve blev blandt de bedste tilbageværende spor af de første fædre.
De citerede ham: Helgenen ankom til imperiets hovedstad. Det var datoen for de romerske afslutningsfester. Romerne tog ned til Flavianus Coliseum for at fejre Trianus' sejre og for at overvære den blodige brydning mellem familier, kriminelle og glubske udyr. Helgenens to ledsagere blev martyrdøden i dette amfiteater den attende december. Den tyvende blev den gudebærende helgen afklædt sit tøj og kastet for dyrene, som rev hans rene krop og fortærede ham. Det eneste, der var tilbage af hans krop, var knoglerne, så de troende samlede dem og sendte dem til Antiokia. Så hun blev begravet uden for muren. Derefter blev den overført i Theodosius den Yngres dage til resterne af kirken, der var Fortuna-templet i hjertet af Antiokia, og kirken blev opkaldt efter ham til minde om ham. Hans fest: Det blev rapporteret, at de troende i Rom, efter at de var vidne til hans herlige død, blev oppe hele natten og bad til Herren om at styrke deres svaghed. Så viste martyren sig for dem i skikkelse af en kæmper, der kom sejrrig ud af slaget , og deres hjerter var fyldt med glæde. Brødrene i Antiokia udpegede dagen for hans martyrdød som en fest, som kirken fejrer ham for. Den ortodokse kirke fejrer ham stadig på denne dag. Hvad angår den katolske kirke, flyttede den festen til den første februar. Måske for at kombinere dagen for hans martyrdød med den dag, hvor hans rester blev overført.
Fra Sankt Ignatius' ordsprog:
Tilvejebringelse af frelse gennem Jesus Kristus
يركز القديس اغناطيوس على الخلاص بيسوع المسيح الاله التام والانسان التام. “.. اله متجسد وفي الموت حياة حقيقية ولد من العذراء ومن الله..” (افسس7: 2). و يقول في مطلع رسالته الى اهل ازمير: “أمجد يسوع المسيح الذي جعلكم حكماء. لقد أدركت انكم قد بُنيتم بايمان لا يتزعزع كأنكم مسمَّرون على صليب يسوع المسيح بالجسد والروح وثابتون بقوة في المحبة بدم المسيح الذي هو حقيقة “من نسل داود بالجسد”، وولد حقيقة من العذراء واعتمد من يوحنا “لتتم به كل عدالة”، وسُمِّر من اجلنا على عهد بيلاطس البنطي وهيرودس رئيس الربع، وبثمرة صليبه وآلامه المقدسة وجدنا الحياة، وبقيامته “رفع رايته” فوق العصور ليجمع قديسيه ومؤمنيه في اليهودية وفي الامم في جسد واحد في كنيسته”. وقال ايضا “تحمَّلَ كل هذا من اجلنا ومن اجل خلاصنا. تألم حقا وقام حقا بقدرته. انه لم يتألم ظاهريا كما يقول بعض الجاحدين” (ازمير 2).
ويؤكد في رسالته عينها: “اني أؤمن واعتقد أن المسيح بعد القيامة كان بالجسد. ألم يخاطب بطرس ومن معه قائلا “جسُّوني والمسوني وانظروا اني لستُ روحا بدون جسد”؟ لقد لمسوه فآمنوا فورا واتحدوا بجسده وروحه، لذلك احتقروا الموت وانتصروا عليه” (ازمير 3: 1-2).
Taksigelsens sakramente og kirken
“اياكم والاشتراك بغير سر الشكر الواحد لأنه لا يوجد غير جسد واحد لربنا يسوع المسيح وكأس واحدة توحِّدنا بدمه ومذبح واحد، كما يوجد اسقف واحد مع متقدمين والشمامسة رفقتي في الخدمة، وهكذا كل ما تفلونه تفعلونه حسب الله” (فيلادلفيا 4). “فإذا كنتم جميعكم تجتمعون كواحد… تكسرون الخبزة الواحدة التي هي دواء للخلود، تقدمة مُعدّة لتحفظنا من الموت وتؤمن لنا الحياة الدائمة في المسيح” ( أفسس 20: 2).
“من كان بعيداً عن المذبح يُحرَم من خبز الله” (أفسس 5: 2). “من امتنع عن الحضور الى الكنيسة فهو يتكبر ويقطع ذاته من الشركة، لقد كُتب “ان الله يقاوم المتكبرين” (متى 18: 20)، فلنحترس اذاً من مقاومة الأسقف اذا كنا نريد أن نحافظ على طاعتنا لله” (افسس 5: 3). “حاولوا ان تكثفوا اجتماعاتكم لتقدموا شكركم وتمجيدكم لله لأن قوى الشيطان تضمحل وقدرته تنحلّ امام اتفاق ايمانكم” (افسس 13).
Biskop
“حيث يكون الاسقف هناك يجب ان تكون الرعية كما انه حيث يكون المسيح هناك تكون الكنيسة الجامعة” (ازمير 8: 2).
في مطلع كل رسالة يتكلم عن اسقف المدينة والشعب، يقول عن اسقف فيلادلفيا: “انا أعرف ان هذا الاسقف “لم يتسلم خدمة الرعية لا من ذاته ولا من البشر” (غلاطية 1:1) ولا حبا بمجد باطل بل محبة بالله الآب وبيسوع المسيح. أَسَرتْنا وداعته، بصمته يستطيع ان يفعل اكثر بكثير مما تفعله الخطب الطنانة… ان طبعه الهادئ الذي لا يعرف الغضب يعرّفني ان فضيلة فكره كاملة وانه يعيش كل وداعة الاله الحي” (فيلادلفيا 1:1).
الاسقف يمثّل المسيح في الكنيسة وله طاعة المؤمنين ولو كان شاباً لأن من لا يخالف رأي الاسقف يحمي نفسه من الوقوع في الهرطقة. يقول: “لا يفعلن احدا منكم شيئا يتعلق بالكنيسة بدون ارادة الاسقف” (ازمير 8 :1). “عليكم ان تكونوا برأي واحد مع اسقفكم” (افسس 4 :1). “أغبطكم وقد ارتبطتم بأسقفكم ارتباطا دائما كارتباط الكنيسة بالمسيح، والمسيح يسوع بالآب، وكل ذلك بائتلاف وحدة كاملة” (افسس 6: 1).
يشرف الاسقف على اقامة كل الاسرار الكنسية: “بدون الاسقف لا يجوز العماد ولا ولائم المحبة” (ازمير 8: 2). “على الرجال والنساء الذين تزوجوا ان يكون اتحادهم على يد الاسقف حتى يكون الزواج حسب الرب لا حسب الرغبة” (بوليكاربوس 5: 2).
يوصي القديس اغناطيوس كل اسقف: “بَرِّرْ سموّك بنشاطك الجمّ جسديا وروحيا، واهتم بالوحدة التي تسمو على كل الخيرات. احتمل الجميع كاحتمال الرب لك، واحملهم بمحبة كما تفعل. اشغل وقتك في الصلوات الدائمة. زد حكمتك حكمة، واسهر بروح لا تعرف الرقاد. خاطب كل واحد على حدةٍ ليتخلّق بأخلاق الله” (بوليكاربوس 1 : 2و3).
Og om den kristne i hans liv og virke
“المسيحي لا يملك نفسه وليس بسيدها. ان وقته لله ولا يعمل الا من اجله” (بوليكاربوس 7: 3). “الافضل ان نصمت ونكون من ان نتكلم ولا نكون. جميل ان يعلم الانسان، الأجمل ان يفعل ما يعلمه” (أفسس 15: 1). “اذا حافظتم على الصمت فانكم لن تسهموا بعمل افضل من هذا العمل” (رومية 2: 1). “كونوا مسيحيين لا بالاسم بل في الواقع” (مغنيسية 4). “لا أسألكم ان تطلبوا رضى الناس بل رضى الله” (رومية 2: 1). “لا تجعلوا المسيح على شفاهكم والعالم في قلوبكم” (رومية 7 :1). “اذا كنتم ترغبون أن تفعلوا الخير، فإن الله مستعدّ لمساعدتكم” (إزمير 11 :3). “كونوا طويلي الأناة وودعاء بعضكم مع بعض بوداعة الله معكم” (بوليكاربوس 6: 2).
“اعتبروا من يحمل فكرة مخالفة لنعمة يسوع المسيح التي حَلّت علينا مضاداً لفكر الله. مثل هذا لا يهتم لا بالمحبة ولا بالارملة، لا بالفقير ولا بالمضطهَدين، لا بالاسرى ولا بالمعتقين، لا بالجائع ولا بالعطشان. يبتعد عن الصلاة وسر الشكر حتى لا يقرّ بأن سر الشكر هو جسد مخلصنا يسوع المسيح، الجسد الذي تألم من اجل خطايانا والذي اقامه الله الآب بصلاحه. أولئك الذين يرفضون عطية الله يموتون في مجادلاتهم. الافضل لهم ان يطبّقوا ناموس المحبة ليكون لهم مجال في القيامة. احترزوا من هؤلاء البشر ولا تتكلموا عنهم لا في مجالسكم الخاصّة ولا في المجالس العامّة. تعلقوا بالانبياء وعلى الاخص بالانجيل الذي أرانا الآلام كاملة والقيامة محقَّقة. اهربوا من الشقاقات لانها رأس الشرور” ( إزمير 6: 2 و7: 1-2).
D. Asad Rustam
Citeret fra: Church of the Great City of God, Antiokia
(1) لقد سام القديس بطرس خلفاً له على كرسي أنطاكية القديس افوذيوس ولكن للأسف ليس لدينا ما يجعلنا نخوض في البحث بتاريخ أول خليفة للرسول بطرس ولكن هناك تقليد يقول أنه قد نال إكليل الشهادة في عهد نيرون…