Wiara w jednego Boga:

Wierzymy więc w jednego Boga, jednego, który nie ma początku, niestworzonego i nienarodzonego, niesłabnącego i nieśmiertelnego, wiecznego, nieograniczonego i nieograniczonego, niezamkniętego, którego moc jest nieograniczona, prosta i niepołączona, bez ciała, nieporuszony, niezmienny i niezmienny jest niezmienny, niewidzialny, jest źródłem dobra i prawdy, bo „czynił, co chciał, czynił” (Psalm 134:6). Stwórca wszystkich stworzeń, widzialnych i niewidzialnych. On trzyma i zachowuje wszystko, troszczy się o wszystko, kontroluje i przewodniczy wszystkim oraz ma nad nimi nieskończone i wieczne królestwo. On nie stawia żadnych oporów, On wypełnia wszystko. Nic Go nie otacza, a On wszystko otacza, chwyta i przygotowuje. Przenika wszystkie esencje i ich nie dotyka. On jest wyższy niż wszyscy. Jest On wywyższony ponad wszelką istotę ze względu na majestat swojej istoty i jest ponad wszystkimi istotami. Wywyższony w boskości, niezwykle dobry i obfity. On jest twórcą wszystkich władz i stopni i przebywa ponad wszelkimi władzami i stopniami. Superesencja, istota, życie, mowa i myślenie. Jest światłem samym w sobie, życiem w sobie i istotą w sobie samym, ponieważ jego istnienie nie pochodzi od innego niż On, ani od wszystkich istniejących rzeczy, ponieważ On jest źródłem istnienia dla nich wszystkich i źródłem życia dla żyjących i mowa dla tych, którzy cieszą się z mowy i przyczyną wszelkiego dobra dla wszystkich. On zna wszystkie rzeczy przed ich istnieniem i jest jedną esencją, boskością, jedną mocą, jedną wolą, jednym działaniem, jednym przywództwem i jednym autorytetem, a każde racjonalne stworzenie wierzy w Niego i oddaje Mu cześć. Hipostazy są zjednoczone bez mieszania i odrębne bez podziału – i to jest dziwne – są to Ojciec, Syn i Duch Święty, przez którego zostaliśmy ochrzczeni. Pan nakazał swoim uczniom przyjmować chrzest w następujący sposób, mówiąc: „Chrzcząc ich w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego” (Mt 28,91).

Wiara w Ojca i Syna: Wierzymy w jednego Ojca, zasadę i przyczynę wszystkiego. Nikt go nie urodził i nie jest też niepełnosprawny ani zrodzony. Stwórca wszystkich rzeczy i Ojciec z natury jednorodzonego Syna, Jego Syna, naszego Pana Jezusa Chrystusa, naszego Boga i Zbawiciela. Jest źródłem Ducha Świętego. Wierzymy w jedynego Syna Bożego, Pana naszego Jezusa Chrystusa, zrodzonego z Ojca przed wszystkimi wiekami. Światło ze światła. Prawdziwy Bóg z prawdziwego Boga, zrodzony, a nie stworzony, współistotny Ojcu, przez którego wszystko się stało. Mówiąc, że był przed wiekami, pokazujemy, że Jego narodziny nie nastąpiły w czasie i nie rozpoczęły się, ponieważ Syn Boży nie przeszedł z nicości do istnienia. On jest blaskiem chwały, odróżnieniem hipostazy Ojca, żywą mądrością, mocą, hipostatycznym Słowem i obrazem Boga niewidzialnego, istotnego, doskonałego i żywego, ale zawsze był z Ojcem i w Ojciec, zrodzony z Niego w wiecznych narodzinach bez początku.

Nie było bowiem nigdy czasu, w którym Syna by nie było, gdyż nie jest On ojcem. Przeciwnie, gdziekolwiek jest Ojciec, tam i Syn się z niego narodził, bo bez Syna nie nazywany jest Ojcem. Jeśli nie ma syna, to nie jest ojcem. Jeśli potem będzie miał syna, to dopiero potem zostanie ojcem i przejdzie od nie bycia ojcem do zostania ojcem. To jest straszniejsze niż wszelka niewiara! Nie można więc powiedzieć, że Bóg jest pozbawiony naturalnej płodności. Płodność ma miejsce wtedy, gdy podobieństwo rodzi samo z siebie, to znaczy z własnej istoty, tak jak ma to miejsce w naturze.

Wywiad pomiędzy boskim narodzeniem a stworzeniem: - Dlatego bluźnierstwem jest twierdzenie, że narodziny Syna rozciągnęły się w czasie i że istnienie Syna nastąpiło po Ojcu. Mówimy, że narodziny Syna pochodziły z Ojca, to znaczy z Jego natury. Jeśli nie przyjmiemy, że Syn od początku był u Ojca i z Niego się zrodził, wówczas wprowadzamy przemianę w hipostazę Ojca. To dlatego, że nie był ojcem, a potem został ojcem. Jeśli chodzi o stworzenie, to nawet jeśli powstało później, nie jest z istoty Boga i powstało z nicości do istnienia za Jego wolą i mocą, a w naturze Boga nie nastąpiła żadna przemiana. Narodziny to wyłonienie się noworodka z istoty rodzica, równego mu w istocie. Jeśli chodzi o tworzenie i tworzenie. Stają się z zewnątrz, zatem stworzenie i to, co zostało stworzone, nie należą do istoty Stwórcy i Twórcy, ani też nie są im w ogóle równe.

Dlatego też, ponieważ jedynie Bóg jest wolny od emocji, transformacji i zmian i zawsze jest Nim, był taki także przy narodzinach i stworzeniu bez emocji. Ponieważ z natury nie jest ani emocjonalne, ani płynne – ponieważ jest proste i nieskomplikowane – nie cierpiałoby z powodu emocji ani płynności ani w czasie narodzin, ani w stworzeniu i nie potrzebowałoby niczyjej pomocy. Ale narodziny nie mają początku i są wieczne – bo są aktem natury i ponieważ wypływają z istoty Boga – tak, że rodzic nie podlega przekształceniu i że nie ma pierwszego Boga i drugiego Boga, co tworzy dodatek. Jeśli zaś chodzi o stworzenie, to względem Boga, który jest aktem Jego woli, nie jest ono równe Bogu w wieczności. Ten, który przechodzi z nicości do istnienia, nie jest równy w wieczności istnienia temu, który nie ma początku i zawsze istnieje. W ten sposób działanie ludzkie i działanie Boga nie są sobie równe. Ponieważ człowiek nie powołuje niczego do istnienia z nicości, ale wszystko, co tworzy, opiera się na wcześniej stworzonej substancji i nie robi tego po prostu dlatego, że chce, ale raczej też myśli przyszłościowo i projektuje w głowie projekt, to wtedy także pracuje rękami i nadal się trudzi. Często nie jest w stanie osiągnąć swoich celów tak, jak by chciał. Jeśli chodzi o Boga, wystarczy, że będzie chciał i wszystko z nicości wyprowadzi do istnienia. W ten sposób Bóg nie rodzi tak, jak rodzi człowiek. Ponieważ Bóg jest ponad czasem, nie ma początku, emocji, przepływu ani związku. Jego niepojęte narodziny nie mają początku ani końca. Jest bez początku, ponieważ się nie zmienia, i bez przepływu, ponieważ nie jest ani emocjonalna, ani cielesna. Nie ma żadnego związku, ponieważ jest również bezcielesny i ponieważ Bóg jest jeden i nie potrzebuje drugiego. Nie ma końca ani przerwy, ponieważ jest poza początkiem, czasem i końcem i jest zawsze takie samo. To, co nie ma początku, nie ma końca. Jeśli chodzi o tego, który dzięki łasce nie ma końca, jak aniołowie, z pewnością nie jest on bez początku.

Różnica między Bożymi narodzinami a ludzkimi narodzinami:

W związku z tym wszechobecny Bóg rodzi Swoje Słowo – które jest kompletne – bez początku i końca. Dzieje się tak, aby Bóg nie rodził w czasie, podczas gdy Jego natura i istota są znacznie ponad czasem. Jeśli chodzi o człowieka, różni się on wyraźnie od tego: rodzi się poprzez narodziny, zepsucie, przypływ i obfitość potomstwa, a także poprzez zasłonę ciała i obecność w swojej naturze mężczyzny i kobiety, ponieważ mężczyzna potrzebuje pomocy kobiety. Ale Ten, który jest ponad wszystkim, który przewyższa wszelki rozum i rozum, zmiłuj się nad nami.

W Ojcu i Synu: - Tak więc Kościół katolicki i apostolski uczy nas, że wraz z istnieniem Ojca, jednorodzony Syn istniał z Niego bez czasu, przepływu i emocji poza niepojętym zrozumieniem, co jest czymś, co wie tylko Bóg wszystkich. Podobnie jak w przypadku ognia, emanuje z niego światło, a ogień nie jest najpierw, a potem światłem, ale raczej są one razem. Jak światło wychodzące z ognia zawsze rodzi się z niego i nigdy się od niego nie oddziela, tak i Syn rodzi się z Ojca, nigdy go nie opuszczając, ale zawsze w nim. Ale światło, które nierozerwalnie rodzi się z ognia i pozostaje w nim zawsze, nie ma własnej hipostazy przed ogniem, ponieważ jest naturalną cechą ognia. Jeśli chodzi o jednorodzonego Syna Bożego, zrodzonego z Ojca bez separacji i separacji, ale zawsze w nim trwającego, ma on swoją hipostazę od Boga.

Dlaczego nazywa się je słowem, splendorem i obrazem i dlaczego nazywa się je jedynym?: - Odpowiednio Syn nazywany jest słowem i blaskiem, ponieważ narodził się z Ojca bez związku, emocji, czasu, przepływu i separacji. Jest także obrazem hipostazy ojcowskiej, gdyż jest doskonały, posiada hipostazę i jest równy Ojcu we wszystkim, z wyjątkiem bezrodzenia. On jest jedyny, ponieważ narodził się sam z samego Ojca; Nie ma innego narodzin równego narodzinom Syna z Boga i nie ma innego Syna Bożego. Jeśli chodzi o Ducha Świętego, pochodzi on od Ojca nie przez narodzenie, ale przez emanację. Ten inny sposób istnienia nie jest ani postrzegany, ani znany, jak narodziny syna. Zatem wszystko, co posiada Ojciec, należy także do Ducha, z wyjątkiem bezrodzenia, które nie odnosi się do innej istoty i rangi, ale raczej do sposobu istnienia. Na przykład Adam nie narodził się, ponieważ został stworzony przez Boga, Szetta urodził się, ponieważ był synem Adama, a Ewa wyłoniła się z żebra Adama i nie narodziła się. Jeden z nich nie różni się naturą od drugiego – ponieważ są ludźmi – ale raczej różni się sposobem istnienia.

Różnica między słowem αγένητος „Ayenetes” a słowem αγέννητος „Ayenetes”: - I wiedzcie, że słowo αγένητος, zapisane jedną literą (v), oznacza „nie stworzony” i „niebyt”, a słowo αγέννητος, zapisane podwójną literą (vv), oznacza „nie narodzony”. W pierwszym więc sensie esencja różni się od esencji tym, że niestworzona i nieistniejąca esencja nie jest tym samym, co istota stworzona i istniejąca. Jeśli chodzi o drugie znaczenie, esencja nie różni się od esencji, ponieważ pierwszy osobnik wszystkich zwierząt jest nienarodzony, αγέννητος, a nie nic innego jak stworzenie, αγένητος, ponieważ Stwórca je wszystkie stworzył i stworzył Swoim słowem, ale były nie narodził się, ponieważ jeden z nich nie narodził się inaczej, jak tylko z innego tego samego rodzaju, który poprzedził go Istnieniem.

Zatem według pierwszego znaczenia trzy Osoby Boskie są równe w najświętszym Bóstwie. Są równi i niestworzeni. Według drugiego znaczenia nie, ponieważ sam Ojciec nie jest zrodzony. Jego istnienie nie wynika z innej hipostazy, innej niż On. Tylko Syn jest zrodzony, ponieważ narodził się z istoty Ojca, który jest poza początkiem i czasem. Sam Duch Święty emanuje z istoty Ojca – nie zrodzonego, ale przychodzącego (Jana 15:26). Tego uczy nas Boska Księga. Jeśli chodzi o metodę narodzin i pojawienia się, pozostaje nieznana.

I wiedzcie także, że nazwa ojcostwa, synostwa i emanacji nie została od nas przeniesiona do szczęśliwego Bóstwa, lecz przeciwnie, została nam przekazana stamtąd, jak mówi boski Apostoł: „Dlatego kłaniam się kolana moje przed Ojcem Pana naszego Jezusa Chrystusa, od którego pochodzi wszelkie ojcostwo w niebie i na ziemi” (Efezjan 3:14-15).

O tym, że Ojciec jest większy od Syna i że Słowo nie jest narzędziem Ojca: - A jeśli mówimy, że Ojciec jest początkiem Syna i jest od niego większy, nie mamy na myśli tego, że jest on wyższy od Syna w czasie i naturze, ponieważ „przez niego stworzył wieki” (Hebrajczyków 1:2). ani że jest od niego wyższy niczym innym jak tylko przyczyną, to znaczy, że Syn narodził się z Ojca, a nie Ojciec z Syna, i że Ojciec jest przyczyną Syna zgodnie z naturą, tak jak mówimy, że ogień nie pochodzi ze światła, ale raczej światło z ognia. Kiedy więc słyszymy, że Ojciec jest początkiem Syna i że jest od niego większy, myślimy o powodzie. Tak samo mówimy, że istota ognia to nic innego jak istota światła, ale w podobny sposób – jak wydaje się jasne – że istota Ojca to nic innego jak istota Syna, lecz raczej są jednym i to samo. Tak jak mówimy, że ogień pojawia się poprzez emanujące z niego światło i nie sądzimy, że światło, które pochodzi z ognia, jest narzędziem, które mu służy, ale raczej, że jest jego naturalną mocą, podobnie cokolwiek czyni Ojciec, Czyni to poprzez Swojego Syna – nie jako członek służby – ale raczej poprzez Swoją naturalną, hipostatyczną moc. Tak jak mówimy, że świeci ogień i mówimy również, że świeci światło, tak mówimy: „Cokolwiek czyni Ojciec, to czyni Syn” (Jana 5:19). Różnica polega jednak na tym, że światło nie ma szczególnej hipostazy, odrębnej od ognia i że Syn jest hipostazą zupełną, która nie jest oddzielona od hipostazy ojcowskiej, jak udowodniliśmy powyżej. Nie da się bowiem – w stworzeniu – znaleźć obrazu, który w pełni i bez różnicy wyjaśniałby stan Trójcy. Jak więc jest to, co stworzone, złożone, płynne, przemieniające, ograniczone, bezkształtne, zniszczalne. Jak to jasno ukazuje boską, wzniosłą esencję, która jest obca wszystkim tym atrybutom?! Jest oczywiste, że każde stworzenie jest przesiąknięte wieloma z tych cech i wszystkie one z natury podlegają zepsuciu.

W Duchu Świętym – nie wiemy, jak odróżnić narodziny od pojawienia się: - Podobnie i my wierzymy w jedynego Ducha Świętego, Pana, Ożywiciela, który pochodzi od Ojca i spoczywa w Synu oraz jest czczony i wysławiany wraz z Ojcem i Synem, jako im równy w istocie i wieczność, Duch, który jest z Boga, prawy, dzierżący rozkazy i źródło mądrości, życia i uświęcenia, - ponieważ jest Bogiem z Ojcem i Synem w czasowniku i imieniu - niestworzony, pełny, stwórca , posiadacz mocy, pełen skuteczności i mocy, bez ograniczeń w swojej mocy, absolutny władca całego stworzenia. Jest przebóstwiony i nie przebóstwiony, napełnia, ale nie to, co go napełnia, od niego pochodzi, a nie pochodzi, uświęca i nie jest uświęcony, ucieka się do niego, bo przyjmuje prośby wszystkich o pomoc. Równi Ojcu i Synowi pod każdym względem. Pochodzące od Ojca i obdarowane przez Syna całe stworzenie przyjmuje Go, Stwórcę w sobie, który wszystko formuje, uświęca i opiekuje się nim, samowystarczalny w swojej hipostazie, nierozłączny i nierozłączny z Ojcem i Synem. . Ma wszystko, co ma Ojciec i Syn, z wyjątkiem braku zrodzenia i zrodzenia, gdyż Ojciec jest bezprzyczynowy i niezrodzony, ponieważ nie jest od nikogo, ale raczej ma swoje istnienie od siebie samego i nic, co jest jego, nie pochodzi od innego niego, ale raczej jest dla nich obojga z natury zasadą, przyczyną i sposobem istnienia. Jeśli chodzi o Syna, to z urodzenia pochodzi on od Ojca. Duch Święty również pochodzi od Ojca, ale nie przez narodzenie, ale przez emanację. Wiemy, że istnieje różnica pomiędzy narodzinami a pojawieniem się, ale nie wiemy jak. Wiemy również, że narodziny Syna i emanacja Ducha Świętego nastąpiły razem.

Specjalizacje hipostaz: - Zatem wszystko, co miał Syn i Duch, mieli od Ojca, nawet samo istnienie. Gdyby nie było Ojca, nie byłoby Syna i nie byłoby Ducha. Gdyby Ojciec nic nie miał, ani Syn, ani Duch nie mieliby nic. I dzięki Ojcu Syn i Duch Święty mieli wszystko, co mieli – to znaczy, ponieważ Ojciec miał to wszystko – z wyjątkiem braku narodzin, narodzin i emanacji. Już tylko te hipostatyczne specjalizacje odróżniają jedną z trzech świętych hipostaz od pozostałych. Wyróżnia je nie to, że są podzielone ze względu na istotę, ale raczej na cechę szczególnej hipostazy.

Brak składu w Trójcy: Mówimy, że każda z trzech hipostaz ma swoją doskonałą hipostazę, aby nie sprawiać wrażenia, że jest to jedna natura złożona z trzech niedoskonałych osób. Mówimy również, że w trzech doskonałych hipostazach jest jedna prosta istota, która jest w najwyższym stopniu doskonała i wcześniejsza doskonałość. Ponieważ każda grupa niedoskonałych ludzi jest nieuchronnie złożeniem i nie jest możliwe znalezienie połączenia trzech hipostaz. Dlatego nie mówimy o ich typie, że jest hipostazowy, ale raczej, że jest w hipostazie. Niekompletnymi nazywamy te rzeczy, które nie zachowują rodzaju wykonanego z nich wykonania. Kamień, drewno i żelazo, każdy z nich jest kompletny sam w sobie w swojej naturze. Jeśli chodzi o dom z nich zbudowany, to każdy z nich jest niekompletny, gdyż żaden z nich nie jest domem samym w sobie.

Jak ci trzej są jednym Bogiem: - Dlatego mówimy, że hipostazy są doskonałe, abyśmy nie myśleli w syntezie boskiej natury. Kompozycja jest początkiem podziału. Mówimy też, że każda z trzech hipostaz jest w drugiej, abyśmy nie stali się mnóstwem bogów. Dlatego uznajemy nieskładanie trzech hipostaz i ich niezmieszanie, i z tego powodu uznajemy także równość hipostaz w istocie i to, że każda z nich jest w drugiej i że taka jest ich wola , ich działanie, ich siła, ich władza i ich ruch – że tak powiem, i że są jednym, niepodzielnym Bogiem. Bóg jest naprawdę jeden i On jest Bogiem, Jego Słowem i Jego Duchem.

O rozróżnieniu między trzema hipostazami i o różnicy między rozważaniem przez działanie a rozważaniem przez mowę i myślenie: - A patrzenie w działaniu różni się od patrzenia w mowie i myślach. W związku z tym staje się dla nas jasne, że we wszystkich stworzeniach rzeczywiście wyróżniają się jednostki, ponieważ Piotr wydaje się naprawdę oddzielony od Pawła. Jeśli chodzi o to, co wspólne, jednorodne i jedno w nich, widzimy to tylko poprzez mowę i myśl. Myślimy w naszym umyśle, że Piotr i Paweł mają tę samą naturę i że mają wspólną naturę. Istota rozumna i śmiertelna, a każdą z nich ożywia dusza rozumna i rozumna. Co do wspólnej natury, to logika widzi, gdyż jednostki nie są ze sobą jedno, a każda jednostka – w tym, co jest dla niej specyficzne – jest wyobcowana od innych, czyli dystansuje się od siebie w wielu rzeczach, które ją wyróżniają od innych. Są one także rozdzielone miejscem, różnią się czasem i są podzielone zdaniem, siłą i formą, czyli kształtem, budową, charakterem, rozmiarem, biografią i innymi szczególnymi cechami, a przede wszystkim tym, że nie są jedno z drugim, ale raczej ich byt jest całkowicie oddzielony. Dlatego mówi się: dwóch mężczyzn, trzech mężczyzn i wielu ludzi.

Dlatego mówimy przez jedną Boską naturę, przez hipostazy niepodzielnej Trójcy i przez powrót Syna i Ducha do jednej zasady: -To właśnie widzimy w całym stworzeniu. Jeśli chodzi o Najświętszą, Substancyjną Trójcę, której majestat przenika wszystko i jest niepojęty, jest odwrotnie. To, co faktycznie widać, to jedno towarzystwo ze względu na równość w wieczności, jedność istoty, działania i woli, zgodność opinii, władzy i władzy oraz jedność tożsamości dobroci. Nie mówię o podobieństwie, ale raczej o jedności tożsamości i jedności ruchu początkowego. Istota jest jedna, dobroć jest jedna, moc jest jedna, wola jest jedna, działanie jest jedno i władza jest jedna. Raczej jest jedna i jest ta sama, nie trzykrotnie, jedna w drugiej, ale jeden ruch i tak samo jest w trzech hipostazach. Każdy z nich ma w stosunku do innych nie mniej, niż ma w stosunku do siebie, to znaczy Ojciec, Syn i Duch Święty są jedno we wszystkim, z wyjątkiem braku narodzin, zrodzenia i emanacji. To rozróżnienie osiąga się poprzez myślenie, dzięki czemu znamy Boga jako jednego i poznajemy w jedności Jego właściwości ojcostwo, synostwo i emanację. Rozumiemy różnicę w zależności od przyczyny i skutku oraz doskonałości każdej hipostazy, to znaczy sposobu, w jaki ona istnieje. Nie możemy powiedzieć, że w nieskończonym Bóstwie istnieje oddzielenie przestrzenne – jak to ma miejsce u nas – w nieskończonym Bóstwie, ponieważ hipostazy są ze sobą powiązane nie w drodze mieszania się, ale istnienia, w sposób, w jaki Pan powiedział: „Ja jestem w Ojcu... i Ojciec jest we mnie” (Jana 14:11). Nie mówimy tu o różnicach w woli, opiniach, działaniu, sile i czymkolwiek innym, co powoduje w nas faktyczny podział we wszystkim. Nie mówimy zatem o trzech bogach, Ojcu, Synu i Duchu Świętym, ale raczej o jednym Bogu, Trójcy Świętej, w którym Syn i Duch odnoszą się do jednej przyczyny bez składania i mieszania – i to jest przeciwko herezji Sabillusa – gdyż są zjednoczeni, jak powiedzieliśmy, nie po to, aby się mieszać, ale aby istnieć w sobie nawzajem, a wpływ jednego z nich na drugich bez mieszania i zamieszania, bez rozdzielania i podziału – jest to sprzeczne z herezją Ariusza -. Jeśli już musimy mówić krótko, powiemy: teologii nie można podzielić na części i jest tak, jak jest z trzema słońcami, które są w sobie obecne i nierozłączne, tak że mieszanina światła jest jedna i jedno jest oświecenie. Kiedy więc spojrzymy na Bóstwo jako na pierwszą przyczynę, na jedyne zwierzchnictwo, na ruch Bóstwa i na jego jedyną wolę – że tak powiem – oraz na moc istoty, jej działanie i samą suwerenność, wtedy to, co sobie wyobrażamy w naszym umyśle, jest tym jedynym. Kiedy jednak patrzymy na tych, którzy zawierają Bóstwo, a dokładniej - na tych, którzy są Bóstwem, zwłaszcza na tych, którzy wywodzą się z Pierwszej Przyczyny bez czasu i są z nią równi w chwale i nierozłączności - mam na myśli Syna i Ducha - wtedy czci się ich trzech: Ojciec jest jednym Ojcem, który nie ma zasady – to znaczy nie ma przyczyny – ponieważ nie pochodzi od nikogo. Syn jest jednym Synem. Nie jest pozbawiony zasady – to znaczy bez przyczyny – i pochodzi od Ojca. Jeśli początek uznacie za początek czasu, to Syn nie ma początku, ponieważ jest twórcą czasów i nie znajduje się pod czasem. Duch Święty jest jednym duchem, który pochodzi od Ojca i to nie przez narodzenie, ale przez emanację, ponieważ Ojciec nigdy nie przestał być zrodzony – bo zrodził Syna – a Syn nigdy nie przestał być zrodzony – ponieważ On narodził się z niezrodzonego – i co wtedy? Duch Święty nie przechodzi na Ojca i na Syna, więc jeśli Ojciec staje się Synem, to nie jest prawdziwym Ojcem – bo Ojciec naprawdę jest Jeden. Jeśli syn zostaje ojcem, nie jest prawdziwym synem, ponieważ syn jest naprawdę jeden. A Duch Święty jest jeden.

Wiem, że nie mówimy, że Ojciec jest od kogokolwiek, ale raczej mówimy, że jest Ojcem swego Syna i nie mówimy, że Syn jest przyczyną i ojcem, ale raczej mówimy, że pochodzi od Ojca i że jest Synem Ojca. Mówimy też, że Duch Święty pochodzi od Ojca i nazywamy Go Duchem Ojca. Nie mówimy, że Duch Święty pochodzi od Syna, ale nazywamy go Duchem Syna. Boski Apostoł mówi: „Jeśli ktoś nie ma Ducha Chrystusowego, ten nie jest z niego” (Rz 8,9). Uznajemy, że Syn to objawia i nam daje. Powiedział: „Tchnął na swoich uczniów i rzekł do nich: Weźcie Ducha Świętego” (J 20,22). Tak jak promienie i blask pochodzą od słońca, które jest źródłem promieni i blasku, tak jego blask jest nam dany przez promień, dzięki czemu nas oświeca i staje się naszą przyjemnością. Nie mówimy, że Syn jest synem Ducha, ani że jest z Ducha.