Текст:
6:16 И какав споразум има храм Божији са идолима? Јер ви сте храм Бога живога, као што је Бог рекао: „Насељаваћу се у њима и ходићу међу њима; бићу њихов Бог, а они ће бити мој народ. 17 Зато изађи између њих и одвоји се, говори Господ. И не дотичите се нечистог, и ја ћу вас примити.” 18 И ја ћу вам бити отац, а ви ћете бити моји синови и кћери, говори Господ Свемогући.”
7:1 Пошто имамо ова обећања, љубљени, очистимо се од сваке прљавштине тела и духа, савршавајући светост у страху Божијем.
објашњење:
У овом одломку писма, Апостол се обраћа хришћанима у Коринту који се мешају са незнабошцима. Упозорава их да не успостављају са њима односе који ће их довести до стицања ствари које их кваре, и позива их да се клоне оних који не верују, јер није могуће мешање праведности и неправде, светлости и таме. Није ствар у томе да треба да се држе подаље од оних који не верују, јер је хришћански позив у суштини усмерен на ову групу људи. Опасност се не јавља у нормалним радним односима и нормалном свакодневном контакту. У овом писму је јасно да проблем превазилази само то, пошто су коринтски хришћани почели да преузимају своје обичаје и идеје од пагана и неверника до те мере да су своју веру учинили подложном корупцији, па су тако њихови поступци постали непристојни. онога који је био храм Бога живога.
“انتم هيكل الله الحي، كما قال إني سأسكن فيهم… وهم يكونون لي شعباً”. الله مسكنه القلب. والانسان الذي يؤمن به يتقبله في نفسه، ويصير له هيكلاً. وانت إن تقبلت الله ساكناً فيك، صار منيراً لحياتك، وضمك الى شعبه. سكنى الله في النفس معناها ان تكون ممتلئة دوماً منه، اي ان يكون الفكر الذي في الانسان هو فكر الله، واعماله اعمال الله، وكل شيء يحيط به مُشبع من حضور الله. تماماً كالهيكل الذي يُبنى ليُكرَّس لله. والتكريس معناه ان تفرز الشيء لاستعمال معيّن دون غيره، فان كان الهيكل لله، لا ينبغي ان يستعمل لاي غرض آخر، فهو ليس مكاناً للهو مثلا، ولا للتجارة او ما شابه ذلك. ينبغي في الهيكل ان يُحفظ نظيفاً، خالياً من كل وسخ. هكذا الانسان متى صار مكاناً لسكنى الله بالايمان.
“لذلك اخرجوا من بينهم… يقول الرب القدير”. حين تختار ان يكون الله ساكناً فيك، اي ان تصير هيكلا له، ينبغي فيك ان تحفظ اموراً كثيرة، اهمها ان تبتعد عن كل ما يوسخ نفسك. الخطيئة تدنس الانسان الذي هو هيكل الله. هذا يتحاشى الخطأ، لانه لا يليق به. ليس مسموحاً لمن آمن بالله ان يرتكب اموراً لا تتفق مع ايمانه هذا. والا ما الفرق بينه وبين غير المؤمن؟ ولكن الانسان ضعيف، وتذكيره بانه حين اتخذ خطوة حاسمة وآمن بالله لا ينبغي فيه الرجوع الى الوراء واجب دوماً. لن تكون عضواً في شعب الله، ولن تُعطى لك النعمة بان تكون له ابناً ان لم تحفظ نفسك من الخطيئة. الله يقبلك عندما تسعى الى ان تتمم ذلك، فتكون بالحقيقة قد نزعت عنك الانسان القديم المعمد بالخطيئة ولبست الانسان الجديد الذي ملؤه الله.
“واذ لنا هذه المواعد… ونكمل القداسة بمخافة الله”. هذه المواعد هي ان يكون الله لنا الهاً، ونحن له شعباً، وان يكون لنا اباً، ونحن له بنين وبنات. هذه المواعيد لم تُعطَ لنا الا من قِبل الله وحده. وهنا اهميتها، ووجوب سعينا لنيلها. الشرط هو الطهارة من كل ادناس الجسد والروح. هذه الادناس هي الخطيئة او قل هي علامات الخطيئة، اذا اعتبرنا ان الخطيئة الكبرى هي رفضك الله. يعدد الرسول بولس الاعمال المشينة للانسان كلاًّ، جسداً وروحاً، فيقول:”اعمال الجسد ظاهرة التي هي زنى، عهارة، نجاسة، دعارة، عبادة الاوثان، سحر، عداوة، خصام، غيرة، سخط، تحزب، شقاق، بدعة، حسد، قتل، سكر، بطر، وامثال هذه التي اسبق فاقول عنها، كما سبقت فقلت ايضاً، ان الذين يفعلون مثل هذه لا يرثون ملكوت الله” (غلاطية 5 : 19 -21). كيف لهذه كلها ان تتفق وسكنى الله فيك، فان انت ارتكبت شيئا من ذلك اهنت الله في هيكله الذي هو انت. بابتعادك عن كل هذا تكون قد اكملت قداستك، اي جعلت تكريس ذاتك لله كاملا. بمعنى آخر تكون قد تخلصت من كل ما من شأنه ان يأخذ من نفسك شيئا. كلك لله. الخطيئة ليس لها فيك شيء ولا ينبغي لها. واجبك ان تحفظ هيكل الله نظيفاً منها، اذ ذاك تتحقق فيك المواعيد.
Цитирано из мог парохијског билтена
Недеља, 13. фебруар 1994. / Број 7