Стога је и сама Реч Божија поднела све болове у свом телу, док је његова божанска природа – која не пати – остала безболна сама. Јер је пострадао један Христос, који је састављен од божанства и човечанства, и у божанству и човечанству. А онај у њему је подложан болу – пошто је природно боловао – патио је. Што се тиче онога у њему који не пати, он не учествује у његовом болу. Душа, која је способна да пати када је тело рањено, чак и ако није рањено, учествује у телесним боловима.
واعلم بأننا نقول إن الله يتألم في الجسد ولا نقول أبداً إن اللاهوت يتألّم في الجسد أو إنّ الإله يتألّم في الجسد. لأنه إذا كانت الشمس تضيءُ شجرةً وقطعت الفأس الشجرة تبقى الشمس دون ما انثلام ولا تألم، فكم بالأحرى يبقى لاهوت الكلمة المتحد بالجسد في الأقنوم دون ما تألم إذا تألم الجسد؟ وعلى نحو ما إذا صبَّ أحدهم ماءً على حديد محميّ/ فإن الذي هو من طبعه أن يتأثر بالماء -أعنى النار- ينطفئُ ويبقى الحديد سالماً، لأنه ليس من طبع الحديد أن يتأثر بالماء، فكم بالأحرى عندما يتألّم الجسد، فإن اللاهوت وحده الذي لا ينفعل ولا يبلغ إليه الألم، رغم بقائه مع الجسد بلا انفصال؟ وليس من ضرورة أن تكون الأمثال مطابقة للواقع حتى النهاية، لأنه من الضرورة أن نجد في الأمثال ما هو مطابق للواقع وما هو مخالفٌ له، وإلا فليس المثلُ مثلاً، لأن المساوي في كل شيء يكون هو هو نفسه، وليس مثلاً، لا سيّما في الإلهيّات. فلا يمكن إيجاد مثل يكون مساوياً في كل شيء، إنْ في علم اللاهوت وإنْ في التدبير.