43 Przybył Józef z Arymatei, doradca czcigodny, który również oczekiwał królestwa Bożego. Odważnie wszedł do Piłata i poprosił o ciało Jezusa. 44 Piłat był zdumiony, że tak szybko umarł. Następnie zawołał setnika i zapytał go: «Czy on już od dawna nie żyje?» 45 Dowiedziawszy się od setnika, dał ciało Józefowi. 46 Kupił więc płótno, zdjął go, owinął w prześcieradło i położył w grobowcu wykutym w skale, i zatoczył kamień pod drzwi grobowca. 47 A Maria Magdalena i Maria, matka Józefa, patrzyły, gdzie go złożono.
16:1 A gdy minął szabat, Maria Magdalena, Maria, matka Jakuba, i Salome, kupiły wonności, aby przyjść i go namaścić. 2 I bardzo wcześnie pierwszego dnia tygodnia przyszli do grobu, gdy wzeszło słońce. 3 I mówili sobie: «Kto nam odsunie kamień od drzwi grobowca?» 4 Potem spojrzeli i zobaczyli, że kamień został odsunięty! Bo był bardzo wspaniały. 5 A gdy weszły do grobowca, ujrzały młodzieńca siedzącego po prawej stronie, ubranego w białą szatę, i zdumiały się. 6 Wtedy rzekł do nich: „Nie dziwcie się! Szukasz Jezusa z Nazaretu, który został ukrzyżowany. On powstał! Nie ma go tutaj. To jest miejsce, gdzie go położyli. 7Ale idźcie i powiedzcie jego uczniom i Piotrowi: On idzie przed wami do Galilei. Tam go zobaczysz, tak jak ci powiedział. 8 Potem szybko wyszły i uciekły od grobu, gdyż ogarnęło je drżenie i zamieszanie. I nikomu nic nie powiedzieli, bo się bali.
wyjaśnienie:
هكذا يروي الإنجيلي مرقس دفن يسوع وقيامته. والدفن والقيامة في هذا المقطع مترابطان ترابطا وثيقاً، لا من حيث الأسلوب فحسب، اذ تأتي الوصلة الزمنية “ولما انقضى السبت” بين دفن يسوع من قِبَل يوسف الرامي ومجيء حاملات الطيب إلى القبر دونما تركيز يُذكر، ولكن أيضاً من حيث اللاهوت، وذلك لأن إيمان الكنيسة هو أن موت يسوع ما كان في الحقيقة فقداناً للحياة بل انتصاراً على الموت.
أي إن يسوع لم يلبث في القبر. فلا زمان إذاً بين موته وقيامته. وهذا، في الواقع، أحد معاني “الأيام الثلاثة” في العهد القديم، حيث تشير، كما في كتاب هوشع النبي، إلى قرب حصول أمرٍ ما أو إلى سرعة حصوله. وهذا معنى قوله: “هلمّ نرجع إلى الرب، لأنه هو افترس فيشفينا، ضرب فيجبرنا. يحيينا بعد يومين، وفي اليوم الثالث يقيمنا فنحيا أمامه” (هوشع 6: 1-2).
Wiarę tę wyraża Marek Ewangelista, łącząc pogrzeb i zmartwychwstanie w jednym tekście, jakby to była jedna opowieść. Potwierdza to liturgia w naszym kościele, gdzie nie ma czasu pomiędzy nabożeństwem pogrzebowym Jezusa a nabożeństwem wielkanocnym w Mszy Świętej Wielkiej Soboty. W starożytnej praktyce Msza Święta Sobotnia była odprawiana w sobotni wieczór, a czas pomiędzy nabożeństwem pogrzebowym a nabożeństwem zmartwychwstania nie miał żadnej wartości. Dzieje się tak dlatego, że pogrzeb Jezusa oznacza dla wierzących Jego zwycięstwo nad śmiercią, a następnie Jego zmartwychwstanie.
Marek podaje, że człowiek z Arymatei niedaleko Liddy, zwany Józefem, był pobożnym Żydem, znającym Pismo Święte, praktykującym pobożność i oczekującym Królestwa Bożego. Był także uczniem Jezusa, jak mówi ewangelista Mateusz (27:57). Był członkiem Najwyższej Rady Żydów, ale pomimo zajmowanego prestiżowego stanowiska potrzebował wielkiej odwagi, aby stawić czoła Piłatowi i zażądać ciała Jezusa, a być może także stawić czoła innym Żydom, którzy knuli spisek przeciwko Jezusowi.
Józef podjął tę inicjatywę w celu wprowadzenia w życie postanowień szariatu, gdyż ciało osoby, na której wykonano wyrok śmierci, było uważane za przekleństwo i nie powinno się go pozostawiać w nocy (Powtórzonego Prawa 21:22-23), zwłaszcza jeśli to była sobotnia noc. Piłat był zdumiony, że Jezus umarł tak szybko, ponieważ ukrzyżowany zwykle pozostawał na śmierć przez 12 godzin lub dłużej, jak opowiada Józef Flawiusz, historyk tamtej epoki, a Jezus nie pozostawał dłużej niż 6 godzin. Józef wziął ciało, owinął je w płótno i pochował zgodnie ze zwyczajem żydowskim. Jeśli chodzi o grób wykuty w skale, był on nowy i nikt nie był w nim pochowany, a ewangelista Mateusz dodaje, że Józef przygotował go dla siebie.
Jeśli chodzi o wzmiankę o grobie wykutym w skale, jest to wstęp do następnej rozmowy o odsuwaniu kamienia od drzwi grobu. W historii Zmartwychwstania uderza nas to, że Ewangelista nie opisuje go, a jedynie mówi o pustym grobie. Ewangelisty nie interesuje, jak doszło do zmartwychwstania, ale to, czy tak się stało i że śmierć Jezusa była niczym innym jak zwycięstwem nad śmiercią.
Kiedy minął szabat, w którym Żydzi odpoczywają według Prawa Mojżeszowego, zwłaszcza że ten szabat był dniem ważnym, ponieważ w tym dniu przypada Pascha, kobiety, które przybyły z nim z Galilei (Łk 23,55) – zaczął pracować i kupił wonności, aby namaścić ciało Jezusa, więc Józef owinął je i włożył do grobu.
وعند فجر الأحد ذهبن إلى القبر وكن يجهلن التدابير الذي أقامه اليهود حول القبر وهو إقامة الحرس (متى 27: 62-66)، وكن يتساءلن من يدحرج لهن الحجر عن باب القبر. وعندما وصلن رأين الحجر قد دُحرج وكان عظيما. فدخلن القبر فرأين شابا لابسا حلة بيضاء فارتعبن. تدل الثياب البيضاء على أن هذا الشخص من السماء، ومن هنا الرهبة التي أثارها والتي سكّنها بنفسه بعد ذلك بأن كشف لهن البشارة السارة بأن يسوع الناصري المصلوب قد قام. إن الترجمة الأصح عن اللغة اليونانية هي “أُقيم”، وصيغة المجهول هذه تعبّر عن عمل القدرة الإلهية كما هي الحال في جميع الآيات التي استعملها الرسل في كرازتهم بقيامة السيد (أعمال الرسل 2: 23-24 و3: 15). تشكّل هذه الكلمة ” قام” أساس البشارة في العهد الجديد. وهي موضوع كل الصلوات الفصحية التي نرددها في الكنيسة، فنحيي بعضنا بعضا بها “المسيح قام”.
يؤكد الملاك الحدث التاريخي بإشارته إلى الأكفان الموضوعة كبرهان على أن المسيح كان ميتاً في القبر وانه قد قام من الموت: “هوذا الموضع الذي وضعوه فيه” (مرقس 16: 6). تأكد حدث القيامة أكثر بظهور يسوع المسيح مرات عدّة لتلاميذه بعد القيامة كما نقرأ في أقدم نص عن القيامة عند الرسول بولس: “فاني سلّمت إليكم في الأول ما قبلتُه أنا أيضاً أن المسيح مات من أجل خطايانا حسب الكتب وانه دُفن وانه قام في اليوم الثالث حسب الكتب وانه ظهر لصفا ثم للإثني عشر وبعد ذلك ظهر دفعة واحدة لأكثر من خمس مئة أخ أكثرهم باقٍ إلى الآن ولكن بعضهم قد رقدوا، وآخر الكل كأنه للسقط ظهر لي أنا” (1 كورنثوس 3: 8).
Anioł dał kobietom misję, która polegała na powiadomieniu apostołów o zmartwychwstaniu Pana i położył nacisk na poinformowanie Piotra, aby potwierdzić, że jego zaparcie się Pana zostało przebaczone.
“فخرجن من القبر وفررن”. رغم التأكيد والتشجيع والثقة التي أشاعها كلام الملاك ظل الخوف مسيطرا على قلوب النساء. ولذلك أسرعن في الخروج من القبر، وفررن وقد سيطر عليهن الخوف والدهش، وأخفين خبر القيامة.
Tekst ewangeliczny kończy się wzmianką o zmartwychwstaniu Chrystusa, bez opisu samego wydarzenia zmartwychwstania, ponieważ nikt nie może postrzegać zmartwychwstania jako wydarzenia, ponieważ nie podlega ono prawu tego wieku. Wierzący widzi i spotyka zmartwychwstałego Chrystusa w tajemnicach Kościoła, jak to miało miejsce w przypadku uczniów w Emaus (Łk 24,30-31).
Ten rozdział Ewangelii jest Ewangelią magii wielkanocnej. Jego powtórzenie w drugą niedzielę wynika z faktu, że Kościół pragnie, abyśmy w okresie wielkanocnym (40 dni) zwracali uwagę na wszystko, co wiąże się ze Zmartwychwstaniem.
O moim biuletynie parafialnym
Niedziela, 14 maja 2000