يتلخص تعليم الكنائس البروتستانتية بشأن الكتاب المقدس بما يلي: “ان كلام الله المتضمن في العهد القديم والجديد هو القانون الوحيد الإلهي المعصوم للإيمان والعمل” ويعنون بهذا:
- 1.”أن أسفار العهدين هي كلام الله المكتوب بالهام الروح القدس، وأنها لذلك معصومة من الغلط ولها سلطان إلهي.
- 2. Obejmuje wszystko, co Bóg ogłosił jako trwałą konstytucję Kościoła, wiary i pracy.
- 3.انها واضحة حتى يقدر الشعب أن يفهم منها كل ما هو ضروري للخلاص باستعمال الوسائط المعهودة وبمعونة الروح القدس دون احتياج مفسّر أرضي معصوم”.
Znaczenie tych słów oznacza ukryte odrzucenie uległości i pozbawienie jej wszelkiej władzy i korzyści, co jest sprzeczne z biblijnym naciskiem na znaczenie uległości jako podstawy i źródła, zgodnie z tym, co wyjaśniliśmy. Podobnie z władzą Kościoła ustanowionego przez Pana Jezusa i prowadzonego przez Ducha Świętego, czyli z zasadami wiary i działania, gdy zajdzie taka potrzeba.
Jeśli chodzi o Kościół, ponieważ protestanci wierzą w nieomylność samej Księgi i że wystarczy ją wyjaśnić, wierzą w zasadę wyższości księgi nad Kościołem. Uzasadniają to stwierdzeniem, że gdybyśmy powiedzieli coś przeciwnego, obniżylibyśmy wartość Słowa Bożego przed Kościołem, czyli wartość Boga przed ludźmi.
Odpowiadając na tę ostatnią myśl, mówimy, że nie ma miejsca na dyskusję o tego rodzaju porównaniu księgi z Kościołem, ani nawet na mówienie o księdze poza kościołem, ponieważ to, co księga zapowiadała, żyje w ramach społeczność Ciała Chrystusowego, to znaczy w Kościele, i ponieważ Kościół jest władzą, która napisała księgę, i władzą, która poprzez swoich ojców i rady lokalne wybrała księgi Nowego Testamentu spośród wielu ksiąg znajdujących się wówczas w obiegu, potwierdzających prawdziwość ich treści oraz fakt, że zostały napisane bezpośrednio przez apostołów i ewangelistów, oraz autorytet, który zawsze dbał o to, aby Czystość i integralność nauczania, ponieważ duch w nim jest dokładnie tym duchem, który przemówił do proroków i apostołów i natchnął pisarzy Nowego Testamentu. Wspominamy tutaj, że namaszczenie przyszło, aby założyć kościół i dlatego księga została stworzona ze względu na kościół, a nie na odwrót.
Jest oczywiste, że protestanci odrzucili autorytet Kościoła, w którym przemawia Duch, ponieważ byli w konflikcie ze swoim Kościołem katolickim, który natknął się na nich swoimi występkami i autorytaryzmem. Nie muszą akceptować świadectwa Kościoła pierwszych wieków na temat legalności Pisma Świętego, argumentują więc, że nie przejęli kanonu Biblii z Kościoła rzymskiego, który istniał w XVI wieku, ani współczesnych z nimi oraz że funkcja Kościoła w odniesieniu do Pisma Świętego ogranicza się do jego przechowywania i dawania o nim świadectwa i nie obejmuje nieomylności w jego interpretacji. Jednak największym problemem tutaj jest to, że protestanci definiują władzę Kościoła w sposób, który im odpowiada i odrzucają to, co im się nie podoba. Sprawiają, że jego władza i nieomylność obowiązuje przez pierwsze wieki, a następnie zmniejsza się i zatrzymuje na kolejne stulecia pod pretekstem swoich błędów i odchyleń. Jeśli przyjmiemy ten punkt widzenia, że Kościół Chrystusowy jako całość zbłądził po pierwszych wiekach, czy nie oznacza to, że wzmocniły się przed nim bramy piekielne (Mt 16,18)? I że Chrystus ją opuścił i porzucił (Mt 28,20)? I że nie jest już filarem i fundamentem prawdy (1 Tymoteusza 3:15)? I że Duch Święty nie był w stanie jej poprowadzić i pomóc (Jana 14:17 i 16:13)? I że Bóg odebrał Kościołowi nadaną mu władzę (Mateusza 28:18-20, Jana 20:21-23, Efezjan 3:21)???
ولكي نتخلص من تناقض هذه الأسئلة الواضح مع إعلان الكتاب الذي يحتكم إلي البروتستانت الا يكون من الأجدى أن نسأل: الا توجد كنائس آخرى على الأرض غير كنيسة الغرب البابوية؟ وأليس من الممكن أن تكون من بين هذه الكنائس من حافظت على استقامة رأي الكنيسة الأولى؟؟؟ ولعل من أسباب تركيز المصلحين البروتستانت المتطرف على الكتاب وحده، هو اهمال كنيسة القرون الوسطى الغربية له، ومنعها الشعب عملياً من قراءته، لسماحها بطباعته فقط في اللغة اللاتينية التي لا يفهمها. وفي هذا اختلفت أيضاً الكنيسة البابوية عن كنيسة الشرق الأرثوذكسية التي كانت دائماً تحبذ وتشجع شعبها على قراءة الكتاب المقدس. والدليل أنه كان عادة، وكتاب يترجمه مرسلوها إلى لغات الشعوب المتنصرة حديثاً.
أما من جهة وضوح الكتاب المقدس وقدرة الشعب على فهم كل ما هو ضروري لخلاصه بمعونة الروح القدس، فالكتاب نفسه يشهد أن في أسفاره أشياء عسرة الفهم يحرّقها غير العلماء وغير الثابتين كباقي الكتب لهلاك أنفسهم (2 بطر 3: 16). وبما أنه يوجد كثيرون من غير العلماء وغير الثابتين، ويوجد في الكتاب الكثير من الأشياء العسرة الفهم، ترجع ليس فقط إلى صعوبة أساليب بعض كتّابه، وإلى الجهل بالبيئات والظروف التي كتبت فيها أسفاره بل وإلى السمو اللامتناهي للحقائق الإلهية التي يعلنها. فمن البديهي أن يقول أي قارئ للكتاب المقدس مع الخصي الحبشي عندما سأله الشماس فيليبس: “العلك تفهم ما أنت تقرأ، فقال كيف يمكنني إن لم يرشدني أحد” (أع 8: 31).
Dla Cerkwi prawosławnej prawidłowe nauczanie i nauczanie Apostołów, wyrażane na przestrzeni wieków różnymi metodami, dostosowanymi do potrzeb wierzących, jest interpretacją i dopełnieniem księgi, a zatem jest przewodnikiem dla każdego pasterza i każdego wierzącego, do poznania tajemnic zbawienia za pomocą łaski Bożej, która jest udzielana przez życie (życie wiary i walki) w Kościele niosącym.
وأكبر برهان على عدم كفاية الكتاب المقدس لتفسير نفسه بنفسه، وأن الإنسان يخطئ فعلاً في فهمه دون إرشاد سليم ودون حياة روحانية كنسية أصيلة، هو خلاف الفرق البروتستانتية فيما بينها في تفسيره، ليس فقط على امور ثانوية، بل على قضايا أساسية تتعلق بالخلاص مثل التعيين والمسبق وغيره. هذا عدا عن الهرطقات الخطيرة التي وقعت فيها بعض الفرق والتي يصفها البروتستانت انفسهم بالبدع كالسوسينيين والمورمون وشهود يهوه إلخ… كما أن اضطرار الفرق البروتستانتية لاتخاذ دساتير إيمان منذ البداية وهو ما يتعارض مع مبدأ الحرية في تفسير الكتاب المقدس لهو دليل آخر على أن الكتاب بحاجة لمرشد في التفسير، وإلا لما استمرت هذه الفرق ذاتها في الوجود. وهو ما يحدث فعلاً، حين يبطل التشدد عن فرقة ما في المحافظة على دساتير إيمانها، فتعطي الحرية أكثر للأفراد في التفسير فتنشأ فروع جديدة لهذه الفرقة، وهو ما يفسر التوالد غير المتوقف لفرق وشيع جديدة عند البروتستانت.