Zarówno substancja, jak i natura znajdują się całkowicie w hipostazach: To, co wspólne i wszechstronne, uogólnia podlegające mu szczegóły. Istota jest zatem czymś powszechnym, ponieważ jest typem, natomiast hipostaza jest częściowa. Jest częściowa nie dlatego, że jest częścią natury, ale dlatego, że jest częścią liczbową i jest indywidualna, dlatego mówi się, że hipostazy różnią się liczbą, a nie naturą. W esencji zawarta jest hipostaza matki esencji, kompletna w każdej z hipostaz jednakowych pod względem rodzaju. Dlatego ludzie nie różnią się od siebie istotą, ale raczej symptomami, które są ich cechami osobowymi, cechami osoby, a nie naturą. I zidentyfikuj istotę osoby z jej objawami. Aby człowiek miał to, co ogólne z tym, co określa, i aby to istniało samo w sobie. Jeśli chodzi o istotę, nie istnieje ona sama w sobie, ale jest widoczna w jednostkach. Zatem jeśli cierpi jedna osoba, cierpi cała istota. I ten, który cierpi w jednej ze swoich osób. Nie jest jednak konieczne, aby cierpiały także wszystkie osoby o tej samej jakości co osoba cierpiąca.
W Chrystusie cała boskość jest zjednoczona w całej ludzkości. Zakłada się, że natura ludzka jest podobna do tej, która została uformowana jako pierwsza: وعليه نعترف بأنّ طبيعة اللاهوت موجودة كلّها بأكملها في كلّ من أقانيمه، كلّها في الآب وكلّها في الابن وكلّها في الروح القدس. لذلك فإن الآب إله كامل والابن إله كامل والروح القدس إله كامل. وهكذا نقول أيضاً إن في تأنس أحد الثالوث الأقدس كلمة الله، تتحد طل طبيعة اللاهوت الكاملة في أحد أقانيمها بكل الطبيعة البشرية. وليس جزء بجزء. ويقول الرسول الإلهي: “فيه يحلُّ كل ملءِ اللاهوت جسدياً” (كولوسي2: 9) أي في جسده. ويقول ديونيسيوس تلميذه اللابس الله والجزيل المعرفة بالإلهيات: “لقد شاركنا مشاركة كلّية في أحد أقانيمه”. وليس من ضرورة إلى القول بأن جميع الأقانيم -أي الثلاثة- قد اتحدوا بجميع أشخاص البشرية بحسب الأقنوم، أما الآب والروح القدس فلم يشتركا بأي معنى كان في تجسّد كلمة الله سوى بمسرّتهما ورضاهما.
Mówimy, że cała istota boskości zjednoczyła się z całą naturą człowieczeństwa, a Bóg-Słowo nie wykluczył niczego z tego, co wszczepił w naszą naturę, stwarzając nas na początku, ale raczej wziął to wszystko: Ciało, rozumna i mówiąca dusza i wszystkie ich cechy. Zmniejszając jedno z nich, otrzymuje się zwierzę, a nie człowieka. Bo On cały przyjął mnie jako całość i cały zjednoczył się ze mną jako całość, aby wszystkim dać zbawienie, bo na to, co nie zostało zabrane, nie ma lekarstwa.
Umysł ma w człowieku przywództwo: Tak więc Słowo Boże zostało zjednoczone z ciałem poprzez umysł, który jest pośrednikiem pomiędzy czystością Boga a gęstością ciała, gdyż umysł sprawuje przywództwo nad duszą i ciałem. Istotą duszy jest umysł, a istotą umysłu jest Bóg. Kiedy umysł Chrystusa poddaje się temu, co najlepsze, ogłasza w ten sposób swoje szczególne przywództwo, dzięki czemu zwycięża to, co najlepsze, podąża za nim i czyni to, czego pragnie wola Boża.
Jego umysł pogrążył się w hipostazie, zastępując zjednoczenie Jego boskości z Nim. Oczywiście jego ciało też. Nie stało się to współżyciem, gdyż złośliwe myślenie heretyków wprowadza w błąd, gdy mówią: Przypływ nie może pomieścić dwóch pływów, fizycznie wyrażając w ten sposób to, co jest oddzielone od materii. Jak zatem można powiedzieć, że Pomazaniec jest w pełni Bogiem i w pełni człowiekiem oraz że jest w istocie równy Ojcu i nam, jeśli część jego boskiej natury łączy się w nim z częścią jego ludzkiej natury?
Natura ludzka w Chrystusie jest specyficzna, a nie ogólna: ونقول إن طبيعتنا قد أُقيمت من بين الأموات وأُصعدت وجلست عن ميامن الآب، لا من حيث إنَّ جميع البشر قد جلسوا عن ميامن الآب، بل من حيث إنّ كل طبيعتنا قد جلست في أقنوم المسيح. ويقول الرسول الإلهي: “وأقامنا معه وأجلسنا معه في المسيح” (أفسس2: 6).
Jak natura jedynego wcielonego Słowa Bożego mogłaby nie ucierpieć? Mówimy tak: Związek składa się z dwóch ogólnych istot. Każda esencja jest ogólna dla ludzi, których zawiera. Nie da się znaleźć częściowej i szczególnej natury czy istoty, aby nie być zmuszonym do stwierdzenia, że same osoby są równe i nierówne w istocie, a także do powiedzenia, że Trójca Święta – co do swej boskości – jest równa i w istocie nierówne. Dlatego we wszystkich ludziach widzimy tę samą naturę. Kiedy mówimy za błogosławionymi Atanazym i Cyrylem, że natura Słowa została wcielona, mamy na myśli, że teologia jest zjednoczona z ciałem. Dlatego nie możemy powiedzieć, że natura Słowa ucierpiała. Boskość w Nim nie cierpi. Ale mówimy, że Chrystus cierpiał w ludzkiej naturze, nawet gdy mówimy o naturze Słowa, mamy na myśli samo Słowo. W słowie tym zawarte jest to, co w istocie ogólne, i to, co specyficzne w hipostazie.