„Dlatego też usprawiedliwieni z wiary pokój mamy z Bogiem przez Pana naszego, Jezusa Chrystusa” (Rzymian 5:1).
1 ـ ماذا تعني عبارة ” لنا سلام”؟ يقول البعض إن ” لنا سلام” تتعلق بالالتزام بأعمال الناموس، إلاّ أنه يبدو لي وكما هو واضح من الكلام، أنه يتحدث عن كيفية السلوك. لأنه قد تكلم كثيراً عن الإيمان والبر بالأعمال، لذلك نجده هنا يبدأ بالكلام عن السلام. ولكي لا يظن أحد أن هذا الكلام ليس له أهمية، يقول: ” لنا سلام” وهذا يعني أنه لا ينبغي أن نُخطئ بعد، ولا أن نعود للأمور السابقة، لأننا إن فعلنا هذا نكون مقاومين لمشيئة الله. وكيف نستطيع ألاّ نخطئ أبداً؟ أُجيب، ألم نحصل على السلام من قبل؟!! لأنه وإن كُنا مسؤولين عن هذا القدر الكبير من الخطايا، إلاّ أننا قد تخلّصنا منها كلها بالمسيح، ولهذا بالأولى جداً الآن سيمكننا بالمسيح أن نبقى في ذلك الوضع (أي حالة البر) التي كانت لنا في الماضي.
Ponieważ uzyskanie pokoju, którego nie było, i utrzymanie pokoju, który został nam dany, nie są uważane za to samo, ponieważ z pewnością trudniej jest go osiągnąć niż utrzymać. Jednak to, co trudniejsze, stało się łatwe i zostało osiągnięte. W związku z tym to, co najłatwiejsze, będzie dla nas coraz łatwiejsze, jeśli będziemy podążać za Tym, który przyniósł nam sprawiedliwość i pokój. Ale wydaje mi się, że nie chodzi mu tylko o to, co najłatwiejsze, ale także o to, co logiczne i poprawne. Ponieważ jeśli Chrystus pojednał nas, gdy byliśmy jeszcze wrogami, logiczne jest, że teraz utrzymujemy ciągłość tego pojednania, a także że przypisujemy Chrystusowi zasługę za to, czego dokonał, tak aby nie wyglądało na to, że ci, z którymi się pojednał, Ojciec nadal jest okrutny i niewdzięczny.
„Przez wiarę mamy dostęp do tej łaski, w której trwamy” (Rzymian 5:2).
Jeśli więc będąc daleko, uczynił nas blisko, tym bardziej utwierdzi nas w sobie, jeśli pozostaniemy blisko Niego.
2 ـ لكن لاحظ ـ من فضلك ـ كيف أن الرسول بولس يُشير في كل موضع إلى الأمرين، إلى الأمور الخاصة بالله وتلك الأمور الخاصة بنا. بيد أنه من المؤكد أن الأمور الخاصة بالله هي متنوعة وكثيرة، لأنه مات لأجلنا وصالحنا، وجعلنا قريبين منه ووهبنا نعمة لا يُعبر عنها، هذا ما قدّمه هو لنا أما ما قدمناه نحن هو الإيمان فقط. ولهذا قال ” بالإيمان إلى هذه النعمة التي نحن فيها مقيمون”. أخبرني، عن أي نعمة يتحدث؟ إنه يتحدث عن نعمة أن نكون مستحقين لمعرفة الله وأن نُنقذ من الخداع وأن نعرف الحقيقة جيداً وأن نحصل على كل الخيرات بواسطة المعمودية. لقد قادنا نحو البر لكي نحصل على كل هذه العطايا. ومن المؤكد بالطبع أن كل هذا لم يصر لمجرد الغفران والتخلص من الخطايا فقط، بل لكي نتمتع بامتيازات لا تُحصى. ولم يتوقف عند الوعد بهذه الخيرات، لكنه وعد بخيرات أخرى غير مُعلنة وهي التي تفوق كل فكر وكل لغة والتي لا يُعبر عنها. ولهذا عينه أشار إلى الاثنين. لأنه عندما يتحدث عن “النعمة” فهو يقصد الخيرات الحاضرة التي حصلنا عليها، ولكن عندما يقول: ” ونفتخر على رجاء مجد الله” فإنه يكشف عن غنى خيرات الدهر الآتي. وحسناً قال ” التي نحن فيها مقيمون”. لأن هكذا تكون نعمة الله، لا نهاية لها، ولا تعرف التوقف عند حد معين، لكنها تقود دوماً نحو الأمور الأسمى، الأمر الذي هو خارج قدرات البشر. بمعنى أنه يمكن أن يكتسب شخص ما مبادئ معينة ومجداً وسلطة، إلاّ أنه لا يستطيع أن يُقيم فيها على الدوام، لأنه سيفقدها سريعاً، حتى لو لم ينزعها منه إنسان، لأن الموت عندما يأتي سينزعها منه على كل حال، بيد أن الخيرات الإلهية لا تخضع لمثل هذه التحولات. لأنه لا الإنسان ولا الزمن ولا الظروف العارضة ولا الشيطان نفسه ولا الموت عندما يأتي سيستطيع أن يُبعدنا عن هذه الخيرات، بل عندما ننتقل من هذا العالم سنملك المزيد من هذه الخيرات وسنتمتع بها أكثر.
وبناء على ذلك ينبغي ألاّ ينتابك أي شك من جهة خيرات الدهر الآتي لأنها استعلنت بالفعل في الخيرات التي نلناها في هذه الحياة الحاضرة. لهذا قال: ” ونفتخر على رجاء مجد الله”. هذا لكي تعرف ماهية الحالة الروحية التي ينبغي أن يكون عليها المؤمن. لأننا تأكدنا ليس فقط من جهة الخيرات التي أُعطيت لنا بل أيضاً من جهة الخيرات التي ستُعطى لنا في الدهر الآتي كما لو كانت قد أُعطيت بالفعل، لأن الإنسان يفتخر بتلك التي أُعطيت بالفعل. إذاً طالما أن الرجاء في خيرات الدهر الآتي هو أمر مؤكد وواضح، تماماً مثلما تحقق الرجاء في الخيرات التي أُعطيت لنا في الحياة الحاضرة، فلذلك يجب أن نفتخر بهذا الرجاء (أي المتعلق بخيرات الدهر الآتي) بطريقة مشابهة، ولهذا فإنه أطلق كلمة مجد على هذه الخيرات. لأنه إن كانت هذه الخيرات تُساهم في اعلان مجد الله، فإنه من المؤكد أنها ستتحقق، وإن لم يكن لأجلنا فقط بل لحساب مجد الله أيضاً. ماذا أقول، هل أن خيرات الدهر الآتي هي فقط التي تستحق الافتخار؟ بالطبع لا، بل أن الضيقات الحاضرة قادرة أيضاً على أن تجعلنا نفتخر بها ونزهو بسببها. ولهذا فقد أضاف: ” وليس ذلك فقط بل نفتخر أيضاً في الضيقات”. تأمل إذاً كم ستكون خيرات الدهر الآتي عظيمة ومهمة، وذلك عندما نفتخر بتلك الأمور التي تبدو أنها محزنة لأن عطية الله هي عظيمة ولا يوجد فيها أي شيء مُحزن. لأن الجهاد فيما يختص بأمور هذا العالم الحاضر، يحمل مشقة وألم وتعب، لكن فيما يختص بالأمور الروحية، لا يحدث نفس الشيء بل إن الجهاد بالنسبة لنا، ليس أقل بهجة من المكافآت. فالتجارب آنذاك كانت كثيرة، ومع هذا فقد تجلى الملكوت بالرجاء الذي فينا، وكان يُنظر للخيرات على رجاء تحقيقها في الدهر الآتي، مع أن الضيقات أيضاً كانت حقيقة واقعة، وهذا ما جعل الضعفاء يتشددون. هكذا يُقدم الرسول بولس فعلياً المكافآت قبل التتويج، بقوله: ” إنه ينبغي أن نفتخر في الضيقات “. ومن الملاحظ أنه لم يقل إنه يجب أن تفتخروا، لكنه قال “نفتخر”، مقدماً النصح لشخصه أيضاً. ثم بعد ذلك لأن الكلام يبدو أنه غير مُعتاد وغريب على الآذان ـ إذ أنه يجب أن يفتخر كل مَن يُصارع الجوع والمقيد والذي يُعذب وأيضاً مَن يُحتقر ويُستهزئ به ـ ولذلك فهو يقدم شرحاً لهذا المفهوم فيما بعد. والأمر المهم هنا هو أن ما يستحق الافتخار ليس هو فقط خيرات الدهر الآتي التي تنتظرنا، بل وخيرات الحياة الحاضرة أيضاً. فالضيقات نفسها هي أمراً صالح. ولماذا تعتبر أمر صالح؟ لأنها تُنشيء صبراً. ولهذا تحديداً، فبعدما قال ” نفتخر في الضيقات”، أضاف السبب (الذي من أجله، نفتخر في الضيقات)، قائلاً:
„Wiedząc, że ucisk rodzi wytrwałość” (Rzymian 5:3).
Spójrzcie na upór apostoła Pawła, on odwraca swoje słowa w innym kierunku. Ponieważ trudy zmęczyły tych ludzi i chociaż mieli nadzieję na dobre rzeczy w nadchodzącym wieku, doprowadziło ich to do rozpaczy. Mówi im, że w obliczu tych trudności musimy być odważni i nie rozpaczać z powodu dobrych rzeczy nadchodzącego wieku są pewne:
„Albowiem ucisk rodzi cierpliwość, a cierpliwość rodzi charakter, a charakter rodzi nadzieję, a nadzieja nie zawstydza” (Rzymian 5:4-5).
Dlatego trudności nie mogą tej nadziei zamazać, wręcz przeciwnie, ją wzmacniają. Pewne jest, że cierpienie wydaje wspaniały owoc jeszcze przed osiągnięciem dobra nadchodzącego wieku. Tym owocem jest cierpliwość, która czyni każdego, kto go skosztuje, pełnym człowiekiem, a nawet przyczynia się do wyczekiwania dobra nadchodzącego wieku. ponieważ sprawia, że nadzieja w nas rozkwita. Ponieważ nic nie napawa nas większą nadzieją na błogosławieństwa nadchodzącego wieku niż czyste sumienie.
3. Nikt, kto prowadził uczciwe życie, nie mógłby wątpić w dobroć nadchodzącego wieku, tak jak ci, którzy w swoim życiu wiele zaniedbali i zaniedbali, zostali zniewoleni przez swoje złe sumienie i nie chcą tam być sądem lub nagrodą. Co się więc dzieje? Czy dobre rzeczy, których oczekujemy, spełniają się dzięki nadziei? Pewne jest, że osiąga się to poprzez nadzieję, ale nie przez nadzieję ludzką, ponieważ jest to nadzieja fałszywa. Nadzieje tych, którzy pokładają w kimś nadzieję, często zawodzą. Może się zdarzyć, że osoba, od której oczekiwano spełnienia tej nadziei, odejdzie lub zmieni zdanie za życia. Jednak to, co nas czeka, nie jest takie dobre, ponieważ nadzieja w nich jest pewna i trwała. Ponieważ Ten, który obiecał, zawsze żyje, ale dla nas, którzy będziemy cieszyć się tymi dobrami, nawet jeśli umrzemy, zmartwychwstaniemy. W sumie nic nie jest w stanie nas zawstydzić, jakbyśmy niepotrzebnie przechwalali się bezużytecznymi sprawami.
إذاً بعدما أزال الرسول بولس كل شك فيما يتعلق بالخيرات الإلهية كما أوضح في كلامه السابق، فإنه لم يكتفِ بالحديث عن خيرات الحياة الحاضرة بل أخذ يتكلّم مرة أخرى عن خيرات الدهر الآتي، لأنه يعرف أن الضعفاء في الإيمان يطلبون أمور الحياة الحاضرة، لكنهم لا يكتفوا بها. ولذلك يؤكد على تحقيق خيرات الدهر الآتي من خلال الخيرات التي أُعطيت في هذه الحياة بالفعل. ولكي لا يقول أحد، ماذا لو أن الله لم يُرد أن يمنحنا هذه الخيرات؟ لأنه من حيث إنه يستطيع وإنه باقٍ، وأنه حى (إلى الأبد)، فهذا نعرفه جميعاً، لكن ما الذي يجعلنا مُتيقنين من أنه يريد (أن يهبنا هذه الخيرات)؟ نستطيع أن نتيقن من هذا من خلال الخيرات التي أُستعلنت لنا بالفعل وأين أُستعلنت؟ أُستعلنت في المحبة التي أظهرها لنا. وهل ما يقوله يفعله؟ بالطبع لأن هذا ظاهر من خلال وعده بعطية الروح القدس. ولهذا فبعد أن قال: ” والرجاء لا يُخزى” أضاف الدليل على هذا بقوله: ” لأن محبة الله قد انسكبت في قلوبنا بالروح القدس المعطى لنا”. ولم يقل أُعطيت، لكن ” انسكبت في قلوبنا”، لكي يُظهر فيض هذه المحبة. لأن تلك العطية العظمى التي وهبها ليست هي السماء والأرض والبحر، بل هي أكثر غنى من كل هذه الأمور، إذ جعل من البشر ملائكة وأولاداً لله وإخوة للمسيح. وما هي هذه العطية؟ هي عطية الروح القدس. لأنه إن كان لا يشاء أن يهبنا تيجاناً مُنيرة بعد كل الأتعاب، لما كان قد أعطانا خيرات وفيرة قبل هذه الأتعاب. والآن هو يظهر دفء محبته في الحياة الحاضرة لأنه لم يكرمنا رويداً رويداً وقليلاً قليلاً، لكنه سكب كل مصدر الخيرات التي صارت لنا قبل أن نجتاز في الجهادات.
وبناء على ذلك حتى وإن كنت غير مستحق لا تيأس لأن لديك مُدافعاً عظيماً، التي هي محبة الديان. ولهذا بعدما قال: ” الرجاء لا يخزى”، نسب كل شيء لمحبة الله وليس لإمكانيات خاصة بنا. لكنه بعدما أشار إلى هبة الروح القدس، ينتقل مرة أخرى إلى الكلام عن الصليب قائلاً الآتي:
„Albowiem gdy byliśmy jeszcze słabi, Chrystus w wyznaczonym czasie umarł za bezbożnych. Trudno bowiem komuś umrzeć za sprawiedliwego. Być może dla dobra ktoś odważyłby się nawet umrzeć, lecz Bóg okazał nam swą miłość” (Rz 5,6-7).
To, co mówi, oznacza, że jeśli ze względu na dobrego człowieka nikt nie wolałby od razu umierać, to spójrzcie na miłość Pana, który został ukrzyżowany nie ze względu na pobożnych, ale ze względu na grzeszników i wrogów. Po tym powiedział:
„Albowiem gdy byliśmy jeszcze grzesznikami, Chrystus za nas umarł. Tym bardziej, że teraz jesteśmy usprawiedliwieni, przez niego zostaniemy wybawieni od gniewu. Jeśli bowiem byliśmy wrogami, pojednaliśmy się z Bogiem przez śmierć Jego Syna. Tym bardziej, że pojednaliśmy się, przez jego życie zostaniemy zbawieni” (Rzymian 5:8-10).
إن هذا الكلام يبدو كأنه نفس الكلام السابق، إلاّ أنه يبدو مختلفاً بالنسبة للشخص المدقق الذي يفحص المعنى بعناية. انتبه، فهو أولاً يريد أن يؤكد لهم على الخيرات التي تنتظرهم في الدهر الآتي. ويوضح كيف كان إبراهيم البار ينظر إلى إمكانية حصوله على تلك الخيرات، قائلاً إنه ” تيقن أن ما وعد به هو قادر أن يفعله أيضاً” [1] Te dobra zostały osiągnięte następnie dzięki łasce, która została nam dana, potem przez trudy, ponieważ prowadzą nas do nadziei, a także dzięki działaniu Ducha Świętego, którego otrzymaliśmy. Ale później udowadnia to, mówiąc o śmierci, która nad nami panuje, i o naszych przeszłych grzechach. Jasne jest – i o tym wspomniałem wcześniej – że mowa ma jeden wymiar, ale w rzeczywistości ma drugi i trzeci wymiar, a nawet więcej. Po pierwsze, zmarł. Po drugie, umarł za grzeszników. Po trzecie, pojednał nas, zbawił, usprawiedliwił i uczynił nas synami i dziedzicami.
Oczywiste jest, że będziemy silni nie tylko w obliczu śmierci, ale jesteśmy silni dzięki temu, co zostało nam dane w śmierci. Chociaż jest pewne, że gdy byliśmy jeszcze grzesznikami, Chrystus za nas umarł, to samo to jest dowodem nieopisanej miłości Boga, ponieważ jednak umarł, gdy byliśmy jeszcze grzesznikami i dał niewysłowione dary, dary te przewyższają wszelkie przywileje i prowadzą do. wiara nawet dla kogoś, kto całkowicie postradał zmysły. Bo to nie ostatni z Tego, który nas zbawił, ale Ten, który tak bardzo nas umiłował, chociaż byliśmy grzesznikami, że ofiarował samego siebie, aby za nas umrzeć. Czy widziałeś, jak bardzo ta wspomniana mowa przyczynia się do oczekiwania na błogosławieństwa nadchodzącego wieku? Ponieważ zanim mogło to zostać osiągnięte, istniały dwie trudne rzeczy, które uniemożliwiły nam zbawienie. Byliśmy grzesznikami i Pan musiał za nas umrzeć, abyśmy mogli zostać zbawieni. Oznacza to, że zbawienie nie było wcześniej możliwe do osiągnięcia śmierć Pana). I że zbawienie wymagało wszechogarniającej miłości. Gdyby to wszystko zostało osiągnięte, to, co pozostało, byłoby łatwe do osiągnięcia. Śmierć nie byłaby już w stanie zwyciężyć nad nami, ponieważ staliśmy się tak kochani.
Czy więc nie pomaga nam Ten, który pokonał i upokorzył naszych wrogów? Teraz, gdy zostaliśmy umiłowani i nie ma już potrzeby, aby ponownie wydawał syna na śmierć, widzimy, że z wielu powodów nikt nie zgłasza się, aby zbawić drugiego, albo dlatego, że nie chce, albo dlatego, że nie może, nawet gdyby chciał, a są to rzeczy, których oczywiście nie możemy przypisać Bogu, ponieważ On wydał swojego syna (na śmierć). Ponieważ może, właśnie to zademonstrował, ponieważ usprawiedliwił nas, gdy byliśmy jeszcze grzesznikami. Czy zatem istnieje przeszkoda, która mogłaby uniemożliwić nam cieszenie się błogosławieństwami nadchodzącego wieku? Nic.
A także, abyście w przyszłości nie wstydzili się słów, jakie słyszeliście: grzesznicy, wrogowie, słabi i niewdzięczni, posłuchajcie, co mówi:
„I nie tylko to, ale także chlubimy się w Bogu przez Pana naszego, Jezusa Chrystusa, przez którego teraz uzyskaliśmy pojednanie” (Rz 5,11).
ماذا يعني بعبارة “وليس ذلك فقط”؟ يعني أننا لم ننل فقط الخلاص، بل أننا نفتخر أيضاً بهذا الخلاص، وتحديداً بالخلاص الذي قد يتخيله البعض، أننا نخجل منه. لأننا عندما نخلص، بينما كنا نحيا في الشرور فهذا دليل قوى جداً على أن ذاك الذي خلّصنا قد أحبنا بشكل يفوق الوصف (وهذا ما يدعو للافتخار). لأنه لم يخلّصنا بملائكة أو رؤساء ملائكة، بل بابنه وحيد الجنس [2] . وليس هذا فقط بل أنه قد ضفر لنا تيجان افتخار كثيرة جداً بدم ابنه. لأنه لا يوجد شيئاً يعادل ـ إذا ما تحدثنا عن سبب المجد والافتخار ـ حقيقة محبة الله لنا ومحبتنا نحن لذاك الذي أحبنا. هذا (الحب) جعل الملائكة والرئاسات والقوات في بهاء، وهذا الحب هو أعظم من مجرد التمتع بالملكوت. ولهذا فإن الرسول بولس قد وضعه قبل الملكوت. ومن أجل ذلك فإنى أطوّب القوات غير المرئية لأنهم يُحبون الله ويخضعون له في كل شيء. ولهذا السبب أيضاً فإن النبي قد أُعجب بهم، قائلاً: ” باركوا الرب يا ملائكته المقتدرين قوة الفاعلين أمره” [3] . Z tego powodu Izajasz wychwalał posługę Serafinów [4] , wskazując na ich wielką cnotę polegającą na tym, że stoją blisko boskiego tronu, co jest uważane za dowód wielkiej miłości.
4 ـ إذاً فلنتبع نحن أيضاً القوات السمائية ولنهتم ليس فقط بأن نقف بالقرب من العرش، بل لأن نحمل داخلنا ذاك الذي يجلس فوق العرش، لأنه أحب حتى الذين أبغضوه ومازال يُحبهم إذ أنه: ” يشرق شمسه على الأشرار والصالحين ويُمطر على الأبرار الظالمين” [5] . Jednak powinnaś go kochać, przynajmniej tak długo, jak on kocha ciebie. Ale jak kochającemu może grozić piekło, piekło i kara? Grozi tym ze względu na samą miłość. Ponieważ chce wykorzenić twój grzech poprzez zastraszenie, którego używa jako uzdy do kontrolowania twoich impulsów do najgorszych rzeczy. Robi wszystko, aby kontrolować twoje zachowanie i skierować cię na prostą ścieżkę, czy to obiecując dobre rzeczy, czy ostrzegając przed zejściem w smutne rzeczy, aby przywrócił cię na ścieżkę, która prowadzi do Niego, trzymając cię z daleka od wszelkiego zła bardziej przerażającego niż samo piekło.
Ale jeśli drwisz z tego, co mówię i chcesz ciągle żyć w grzechu, opierając się na tym, że pewnego dnia potępisz siebie, nie jest to wcale dziwne. Jest to bowiem dowód na niedoskonałą wolę, brak świadomości i nieuleczalną chorobę. Bo kiedy małe dzieci widzą lekarza przyżegającego ranę [6] Albo dokonuje operacji, oni uciekają z miejsca z głośnym krzykiem, woląc stale cierpieć z powodu bólu, jaki dokuczał ich ciału, niż interwencji lekarza, choćby jego interwencja doprowadziła do powrotu do zdrowia i cieszenia się dobrym zdrowiem, o ile są w stanie chwilowo znieść ból. Ale ci, którzy mają wnikliwość, dobrze wiedzą, że choroba jest straszniejsza niż operacja, tak jak grzech jest gorszy niż kara. Zatem jedna z tych dwóch rzeczy oznacza uzdrowienie i zdrowie, podczas gdy druga oznacza ciągłe nieszczęścia i choroby.
Jeśli chodzi o to, że zdrowie jest lepsze od choroby, jest to jasne dla wszystkich. Mamy też prawo opłakiwać złodziei nie wtedy, gdy wydzierają sobie kieszenie, ale gdy przebijają się przez mury i zabijają. Jeśli dusza jest lepsza od ciała i rzeczywiście tak jest, to jeśli ulegnie zepsuciu, uzasadnione jest, abyśmy wzdychali i opłakiwali ją, ale jeśli nie czuła, że została zepsuta, to z tego powodu dokładny powód, dla którego powinniśmy go jeszcze bardziej smucić. Ponieważ naprawdę najbardziej powinniśmy opłakiwać tych, którzy chcą praktykować niemoralność i niemoralność, oraz tych, którzy się upijają. Ktoś mógłby się zastanawiać, dlaczego wolimy właśnie takie rzeczy (niemoralność i rozpustę), skoro to one są najbardziej przerażające? Ponieważ zgodnie z powszechnym modelem niektórzy ludzie podziwiają i wolą rzeczy haniebne, natomiast gardzą i gardzą dobrymi. Widzimy to we wszystkim: w jedzeniu, w miastach, w naśladowaniu określonych stylów życia, w rozkoszowaniu się pożądaniem, w kobietach, w domach, w łańcuchach, na polach i we wszystkich innych sprawach.
Powiedz mi, co jest szczęśliwsze – stosunki seksualne z kobietami czy mężczyznami? Co jest lepsze: związek z kobietami czy ze zwierzętami? Odkryliśmy jednak, że wiele osób gardzi kobietami i utrzymuje fizyczne relacje ze zwierzętami oraz z podobnymi do nich mężczyznami, mimo że pewne jest, że normalne związki są szczęśliwsze niż nienormalne. Ale jest wielu, którzy dążą do tych godnych potępienia, odrażających i śmiesznych rzeczy, jak gdyby miały one przynieść więcej szczęścia, a przez to ściągają na siebie karę. Te gorszące rzeczy wydają im się szczęśliwe i dlatego są żałosne, ponieważ wierzą, że to, co nie jest szczęśliwe, jest szczęśliwe. Dlatego uważają, że sąd jest gorszy niż grzech. Wręcz przeciwnie, grzech jest bardziej przerażający niż jakakolwiek kara. Jeśli bowiem kara jest zła dla grzeszników, Bóg nie doda zła do ich zła (poprzez swoją karę) ani nie uczyni ich bardziej złymi. Bowiem Ten, który uczynił wszystko, aby zło wyeliminować, nie może być przyczyną jego nasilenia. Zatem kara nie jest zła dla tego, kto grzeszy, ale złe jest to, że grzesznik nie zostaje ukarany w stanie, w jakim został znaleziony, ponieważ jest on podobny do stanu, w którym zalecamy, aby chory nie był leczony swojej choroby.
Dlatego nie ma nic gorszego niż zepsute pożądanie. Kiedy mówię skorumpowany, mam na myśli żądzę przyjemności, żądzę próżności, żądzę władzy i ogólnie żądzę wszystkich nieważnych i niepotrzebnych rzeczy. Ponieważ taka osoba, która żyje w przyjemnościach lub miłości pożądania i łatwego życia, wierzy, że jest szczęśliwsza niż wszyscy inni, ale w rzeczywistości jest bardziej nieszczęśliwy niż wszyscy i obarczył się przerażającym bólem. Dlatego Bóg utrudnił obecne życie, aby nas wyzwolić z tej niewoli (niewoli pożądliwości) i doprowadzić do całkowitej wolności. Dlatego groził karą i związał nasze życie z trudami, aby wyeliminować nasz letarg i lenistwo. Tak więc, gdy Żydzi zajmowali się wyrobem naczyń ceramicznych i aramidowych i byli sprawiedliwi, modlili się do Boga nieustannie, ale gdy uzyskali wolność, skarżyli się, rozgniewali Boga i wyrządzili sobie wiele zła.
Jak więc opisać tych, którzy wielokrotnie zmieniają zdanie z powodu ucisków? Mówimy, że zmiany nie wynikają z bólu, ale z powodu słabości lub choroby. Bo jeśli ktoś dotknie żołądka chorobą, a on nie zgodzi się na przyjęcie gorzkiego leku, który mógłby go wyleczyć, a jego stan się pogorszy, to nie będziemy winić lekarstwa, ale raczej chorobę, która dotknęła chory narząd, a to odnosi się również do obwiniania naiwności umysłu. Kto łatwo zmienia zdanie z powodu ucisków, łatwiej będzie doświadczać ucisków nawet w stanie komfortu i dobrobytu, gdy zostanie związany, to znaczy przez grzech (to jest ucisk), a tym bardziej padnie martwy, jeśli będąc w w stanie ucisku zmienia zdanie, gdyż jeszcze bardziej zmieni swoje widzenie, gdy będzie w stanie opieszałości i lenistwa. Ktoś mógłby zapytać: Jak mogę bronić swojego zdania, gdy jestem w trudnej sytuacji? Możesz być stanowczy w swojej opinii, jeśli zdasz sobie sprawę, że będziesz cierpieć z powodu cierpienia i bólu, czy tego chcesz, czy nie. Jeśli znosisz cierpienie z wdzięcznością, wiele zyskasz, ale jeśli będziesz znosić te cierpienia z rozpaczą, irytacją i bluźnierstwem nie zmniejszysz udręki i nieszczęścia, ale raczej pogrążysz się głębiej w niedoli i kłopotach.
فلنفكر إذاً في كل هذه الأمور ونجعل الذي يأتي نتيجة اضطرار يأتي نتيجة إختيار. وما أقصده هو الآتي: قد يفقد شخص ما ابنه وآخر يخسر كل ثروته فنقول لمثل هؤلاء: إن كنت تدرك استحالة تصحيح ما حدث إلاّ أنك من الممكن أن تربح شيئاً من وراء هذه النكبة التي لا شفاء منها، بأن تحتمل هذه الكارثة بشجاعة وبدلاً من كلام التجديف، تُعطى المجد لله عندئذٍ فإن الضيقات التي ألمت بك ستصير سبب عزاء عندما تقبلها بالشكر. أرأيت أن ابنك مات وهو صغير السن؟ لتقل: ” الرب أعطى الرب أخذ” [7] . ورأيت كيف فُقدت ثروتك؟ لتقل ” عرياناً خرجت من بطن أمى وعرياناً أعود إلى هناك” [8] . إن رأيت كيف أن الأشرار ينعمون بينما الأبرار يتألمون ويعانون ضيقات لا حصر لها ولا تعرف كيف تجد سبباً لكل ما يحدث؟ لتقل ” صرت كبهيم عندك ولكن دائماً معك” [9] .
Jeśli jednak szukasz przyczyny, pamiętaj, że Bóg wyznaczył dzień, w którym będzie sądził całą zamieszkaną ziemię i rozwieje wszelkie wątpliwości, ponieważ w tym czasie każdy otrzyma to, na co zasłużył (za uczynki, których dokonał) tak samo jak Łazarz i bogactwa. Pamiętajcie o apostołach, bo choć byli chłostani, prześladowani i przechodzili przez niezliczone trudności i cierpienia, byli szczęśliwi, bo uznano ich za godnych poniżenia ze względu na imię Chrystusa. I ty także, jeśli zachorujesz, przyjmij ból z satysfakcją i odwagą, a w każdej sytuacji dziękuj Bogu, a dzięki temu taką samą nagrodę otrzymasz z tymi, którzy cierpieli dla Jego imienia. Ale jak to się dzieje, że będąc chorym i cierpiącym, możesz dziękować Bogu? Możesz to zrobić, jeśli naprawdę go kochasz. Trzej chłopcy zostali wrzuceni do rozpalonego pieca, a inni cierpieli wiele bólu w więzieniach, a mimo to nie przestali dziękować Bogu. Tym bardziej powinni dziękować Bogu ci, którzy cierpią na ciężkie choroby.
Ponieważ silne pragnienie człowieka może pokonać wszystko. Kiedy płonie w nas tęsknota Boża, przewyższa ona wszystko i nic tego pragnienia nie powstrzyma ani ogień, ani ograniczenia, ani ubóstwo, ani choroba, ani śmierć. Dopóki człowiek będzie wszystkim gardził, wzniesie się do nieba i nie będzie mniejszy od tych, którzy tam mieszkają, i nie będzie patrzył na nic innego, ani na niebo, ani na ziemię, ani na morze, ponieważ jego wzrok będzie utkwiony tylko na jednym, a mianowicie na pięknie niebiańskiej chwały. Smutki również nie mogą zniechęcić człowieka w obecnym życiu, a rzeczy materialne nie sprawią, że będzie się popisywał i był dumny. Tęsknijmy więc za tą Boską miłością (bo nic jej nie dorównuje) dla dobra tego życia lub dobra przyszłości. Lepiej przed tym wszystkim powiedzieć, że nie ma nic równego naturze tej Bożej miłości . Ponieważ (dzięki tej Bożej miłości) unikniemy kar obecnego życia i kar nadchodzącego wieku i będziemy cieszyć się Królestwem Bożym. Wcześniej mówimy, że ani wybawienie z piekła, ani radość z królestwa nie są uważane za sprawy o wielkiej wartości w porównaniu z tym, co zobaczymy w nadchodzącym wieku. Ponieważ ze wszystkiego najważniejsza jest miłość do Chrystusa i radowanie się miłością Chrystusa. Jeśli to przeważa nad życiem ludzkim, jest ważniejsze od wszelkich rozważań. Kiedy to zostanie osiągnięte, jaka mowa i myśl mogą wyrazić utopię tej duszy? Nie pozostaje nic innego jak zasmakować tego szczęścia.
Dopóki porzucimy wszystko, co nie zadowala dobroci Boga, dopóty odnajdziemy jej smak, tę duchową radość, błogosławione życie i skarb niezliczonych dóbr. Poświęćmy się więc działaniu w miłości dla naszego szczęścia i głoszenia chwały Boga, której pragniemy, gdyż chwała i moc przystają Mu z Jego Jednorodzonym Synem i Duchem Świętym teraz i zawsze i na wieki wieków, Amen.
[1] Rzymian 4:21.
[2] هذا ما يُصليه الأب الكاهن في صلاة الصُلح قائلاً: ” لا ملاك ولا رئيس ملائكة ولا رئيس آباء ولا نبي إئتمنتهم على خلاصنا، بل أنت بغير استحالة تجسدت وتأنست .. ” (القداس الغريغوري).
[3] Psalm 103:20.
[4] Izajasza 1:6-7.
[5] Mateusza 5:45.
[6] W tamtych czasach (IV wiek) była to powszechna procedura medyczna.
[7] Hioba 21:1.
[8] Hioba 21:1.
[9] Psalm 73:22.