Błogosławione życie chrześcijan, że już w obecnym życiu posiadają tę radość nadziei i nadziei. Kiedy chrześcijanie opuszczają ten świat dla następnego życia, czują się szczęśliwsi niż szczęście obecnego świata. Błogość w życiu pozagrobowym jest znacznie większa niż obecne szczęście, wyższa w stopniu, w jakim prawda przewyższa nadzieję i w jakim wizja Boga przewyższa wiarę. Że Bóg nas adoptuje, a wtedy okaże się, że tak naprawdę jesteśmy dziećmi Bożymi, będzie doskonała miłość, będzie doskonała błogość. My, chrześcijanie, uczestniczymy w tajemnicach Chrystusa i przyjmując Go, otrzymujemy samego Chrystusa „Tym, którzy go przyjęli, dał władzę, aby się stali dziećmi Bożymi, w imię których wierzą” (J 1,12). Dzieci mają miłość, która usuwa wszelki strach. Kto ma miłość, nie boi się ran i nie boi się utraty nagrody. Strach przystoi sługom, ale miłość jest jedną z cech charakterystycznych dzieci. Łaska daje duszom chrześcijan prawdziwą miłość, która w nich działa. Doświadczenie daje im i jednocześnie pomaga im odczuwać dobroć Bożą, zakosztować wielkiej dobroci, mieć nadzieję na rzeczy wielkie i wierzyć z pewnością w dobro, którego smakują i widzą, dobroć niewidzialna, nieśmiertelna i niezniszczalna.
Chrystus prosi nas, byśmy zachowywali Jego miłość. Nie wystarczy po prostu Go kochać i rozpalać płomień Bożej miłości, ale trzeba ją karmić i rozwijać. To właśnie znaczy trwać w miłości Chrystusa, w którym jest wszelkie błogosławieństwo. Trwać w Bogu oznacza, że Bóg jest z nami. „Kto trwa w miłości, Bóg trwa w nim” (1 Jana 4:16). Kiedy stosujemy w naszych sztuczkach prawo Boga, którego kochamy, zyskujemy trwałość i stałość w Jego miłości. Dusza posiada ten lub inny nawyk, ukryty lub ważny, w zależności od działań i ruchów, które wykonujemy. Dzieje się dokładnie to, co dzieje się w zawodach. Zawód, który opanujemy, staje się naszym własnym. Ktokolwiek stosuje prawo i jest przyzwyczajony do jego stosowania, pragnie tylko tego, czego pragnie wieczny Prawodawca. Odwieczne, boskie prawa wyznaczają postępowanie człowieka, który poddaje się woli Boga i nie chce nikogo innego jak tylko Boga. „Kto zachowuje moje przykazanie, będzie we mnie, a ja w nim” (Jana 15:10). Błogosławione życie jest owocem tej boskiej miłości. Miłość Boża wyrywa naszą wolę ze wszystkich więzów, które nie należą do Chrystusa i kieruje ją ku Niemu. Wszystko, co nas dotyczy, zależy od naszej woli, od popędów ciała, od ruchu umysłu i od wszystkiego, co ludzkie. Nasza wola prowadzi nas tu i tam. Wszystko jest temu podporządkowane. Rządzi człowiekiem.
Ci, którzy kochają Chrystusa, zawsze mają Jego myśli, pragną, kochają i szukają tego, czego On chce. A całe ich istnienie i życie spoczywa w Nim. Ich wola jest skuteczna i żywa, ponieważ jest w Chrystusie, w którym jest wszelkie dobro. Chrześcijanin nie może nic uczynić bez Chrystusa, tak jak oko nie widzi bez światła. Dobroć woli chrześcijanina jest jak światło dla oka. Ponieważ Chrystus jest źródłem dobra, nasza wola stanie się martwa i bezwładna, jeśli nie będzie Mu całkowicie podporządkowana, jeśli jej część pozostanie poza tym skarbem. „Kto nie pozostanie we Mnie, będzie wyrzucony jak latorośl uschnąca winorośl i wrzucą go w ogień” (Jana 15:6). Jeśli chce, abyśmy zostali odkupieni przez Chrystusa i żyli jak Jego życie, cała nasza wola musi być podporządkowana Jego woli. Silna, pełna wola, poddająca się Panu we wszystkim, prowadzi do błogosławionego życia. Ludzki umysł i wola muszą być zjednoczone z Bogiem. Umysł ma myśleć o Bogu, zaś wola ma lgnąć do Niego poprzez miłość.
To jest życie w Chrystusie, które objawia się w świetle dobrych uczynków. Przez miłość w miłości jaśnieje światło, światło cnoty w Chrystusie, a życie w Chrystusie narzuca się przez miłość. Człowiek nie pomyli się, jeśli nazwie życie miłosne. Miłość do Chrystusa jest zjednoczeniem z Nim i ta jedność stanowi prawdziwe życie. Podobnie oddzielenie od Chrystusa prowadzi do śmierci duchowej i ją powoduje. Dlatego On mówi: „Moim przykazaniem jest życie wieczne” (J 14,16). przykazanie oznacza miłość Zbawiciel mówi: „Słowa, które do was powiedziałem, są duchem i życiem” (Jana 6:63). Jeśli życiem duchowym jest miłość Chrystusa, to jasne jest, że miłość jest jedyną siłą, która powinna poruszać prawdziwego chrześcijanina. Apostoł Paweł mówi, że w życiu pozagrobowym wszystko ustanie, ale miłość pozostanie, ponieważ jest konieczna do wiecznej błogości życia pozagrobowego w Chrystusie Jezusie, któremu należy się chwała na wieki.