Vi tror på udtrykket Damascene “بجوهر واحد وبألوهة واحدة في ثلاثة أقانيم متحدين بدون تشوّش، ومتميزين بدون انقطاع”.
I virkeligheden er de tre personer, der er lige i guddommelighed, evighed og herlighed, som har én essens og ikke er delt, ikke ifølge bogens og fædrenes lære, som vi kan forestille os dele af guddommeligheden eller forskellige kvaliteter i den, eller manifestationer eller aspekter af den, men snarere eksisterer hver af dem i sig selv, i den samme essens. En af dem lever eller arbejder ikke individuelt eller alene, men i total forening med de andre. Derfor er de ikke tre guder, men én.
من هنا قول القديس غريغوريوس اللاهوتي: “إننا نسجد لوحدانية في ثالوث وثالوث في وحدانية تجمع بغرابة بين الوحدة والتمايز”.
فالوحدة تعني وحدة الطبيعة وتماثل الصفات والأفعال والإرادة، لأن للأقانيم الثلاثة الجوهر الإلهي الواحد من جهة، ولأن هناك تعايش بالتبادل والتداخل من جهة أخرى، إذ أن كل واحد منهم هو في الآخر بدون تشوّش أو اختلاط كما يعبّر السيد نفسه في إنجيل يوحنا “أنا في الآب والآب فيّ” (يو14: 11).
Hvad angår differentiering, er det fordi hypostasen af hver af dem er forskellig fra den anden. Faderen er ikke Sønnen og ikke Helligånden, selvom hver enkelt af dem har guddommelighed i sin fylde. Gud og Herre er Faderen, Gud og Herre er Sønnen, og Gud og Herre er Helligånden, men de er ikke tre guder eller herrer, men derimod én Gud, da de, som vi sagde, har den guddommelige og unikke essens uden opdeling eller opdeling. Men skelnen er ikke efter essens eller natur, men derimod efter hypostase, fordi hver af de tre hypostaser har den samme essens, men på en måde, der adskiller sig fra den anden. Den første hypostase har den guddommelige natur i sig selv evigt og uden at modtage den fra nogen. Den anden hypostase modtager den guddommelige eksistens evigt fra den første hypostase gennem fødslen, mens den tredje hypostase gennem emanation. Af denne grund kaldes den første person Faderen, den anden person kaldes Sønnen, og den tredje person kaldes Helligånden. Karakteristikaene for de tre hypostaser er følgende:
-
farHan er upåvirket og uindviet, og det er derfor, fædrene kalder ham άναρχος Af natur føder han Sønnen og udstråler (udstråler) Helligånden uden essens, lidenskab eller tid.
-
SønHan fødes for evigt fra Faderen uden afbrydelse, og han modtager ikke en del af Faderens essens, som det sker i tilfælde af menneskelig fødsel, men snarere hele den guddommelige essens eller natur, fordi Faderen giver hele sin eksistens til Sønnen uden miste noget af sin egen eksistens. Denne gave har fundet sted siden umindelige tider. Sønnen er født fra Faderen uden overhovedet at være adskilt fra ham (et eksempel på ild og lys, hvor lys fødes af ild uden at være adskilt fra den og uden at ild er før lys).
-
hellige ÅndHan udgår evigt fra Faderen og uden afbrydelse. Hvad forskellen mellem fødsel og udstråling er, er vi mennesker ikke givet til at vide det.
Baseret på dette ligger forskellen og skelnen i de tre hypostaser ikke i deres natur eller eksistens, men i de egenskaber, der ikke er delt mellem dem, som bestemmer, som de cappadociske fædre siger, deres eksistensmåde og deres forhold mellem hver andet, og det er netop det, man kalder de hypostatiske egenskaber, som for Faderen er fraværet af at stamme fra nogen, faderskab og adskillelse, i forhold til For Sønnen at blive født (γέννησις) for at Helligånden skal udgå. Derfor, så snart vi tror på Faderen, tror vi samtidig med ham på Sønnen, der blev født, og på Helligånden, som udgår uden begyndelse, uden tid, uden standsning, på en uforståelig måde og uden at der findes en første eller sidste blandt dem.
أما بالنسبة للقوى أو الأعمال الإلهية التي تصدر طبيعياً عن الأقانيم الثلاثة فهي عامة للثلاثة كما الجوهر أيضاً. أي أن الله في أقانيمه الثلاثة يصدر عنه عمل واحد لا يتجزأ. ولكن كما أن كل أقنوم عنده الجوهر الإلهي ذاته بطريقة تختلف عن الأقنوم الآخر، هكذا كل أقنوم عنده القوة أو العمل عينها إنما بطريقة تختلف. لأن الأقانيم الثلاثة في الحقيقة ليس لها سوى حركة واحدة للإرادة الإلهية التي تبتدئ في الآب منتقلة للابن ظاهرة في الروح القدس. فمثلاً كل الخليقة ليست سوى عمل واحد للأقانيم الثلاثة، وليس هناك أي عمل يمكن أن يكون خاصاً فقط لأقنوم منفرد. هذا ما يعلمنا إياه الآباء القديسون. فكما أنه لا توجد أية مسافة بين الجوهر الإلهي وبين العمل هكذاً أيضا لا توجد أية مسافة بين الأقنوم وبين العمل لأن كل الأقانيم الإلهية حاضرة في كل مكان بجوهرها وعملها (قوتها). ولكننا نحن نختبر هذا الحضور بسبب علمها لا بحسب الجوهر (هذا ما يحدث أيضاً وحتى في علاقتنا مع الأشخاص البشريين الذين لا نستطيع معرفتهم إلا من خلال أعمالهم) . لذلك بمجرد أن نميّز بالروح عملاً إلهياً فنحن نختبر حضور الله بكل أقانيمه الإلهية، والنعمة التي تتحدّر إلينا من فوق تسمى (عطية) الروح القدس أو حتى أحياناً “الروح القدس” فقط لأن الروح القدس يختبر أولاً في هذه العطية.