لما كنّا في ما تقدّم قد شرحنا شرحاً محدّداً عن القديسة الفائقة التسبيح مريم والدة الله الدائمة البتولية وأثبتنا عنها ما هو جزيل الأهمية، فإننا نحن الآن نكمّل النواقص عن كونها حقّاً وحقيقةً والدةُ الله وعن أنها تُسمى هكذا. فهي -نظراً إلى القصد الإلهي الأزلي السابقة معرفته- قد تحدّدت معالمُها وتمثَّلت بصوَر مختلفة في أقوال وسابق إعلان الأنبياء بإلهام من الروح القدس، فنبتَتْ من أصل داود في الوقت المحدّد لها سابقاً، ذلك تنفيذاً للعهد المقطوع في التصريح التالي: “أقسم الرب لداود حقاً ولا يُلخف: لأُجلسنَّ من ثمرة بطنك على عرشك” (مز 131: 11)، وفي هذا أيضاً: “مرةً حلفتُ بقداستي ولا أكذب على داود. ليدومنَّ نسلُه إلى الأبد. وعرشُه كالشمس أمامي. مثل القمر يكون راسخاً إلى الأبد وشاهداً في الغيوم أميناً” (مز 88: 36-38). وقال أشعيا: “ويخرج قضيبٌ من جذر يسَّى ويَنمي فرعٌ من أصوله” (أشعيا 11: 1).
Der er en åbenbar forskel mellem evangelisterne i at fortælle om Josefs slægt: At Josef nedstammede fra Davids stamme blev tydeligt demonstreret af evangelisterne Matthæus og Lukas. Matthew gør imidlertid Josefs nedstigning fra David til Salomon og Lukas til to døtre. Begge tier dog om den hellige jomfrus fødsel.
Vid, at det ikke er en skik for hebræerne eller den guddommelige bog at tælle procentdelen af kvinder, og at loven var, at en stamme ikke måtte gifte sig fra en anden stamme (4. Mosebog 36:6-9). Da Josef nedstammede fra Davids stamme og var retfærdig - det vidner den guddommelige evangelist om for ham - ville han ikke have foreslået at gifte sig med den hellige jomfru i strid med loven, hvis hun ikke også var kommet ud af hans slægt. Derfor var det tilstrækkeligt at vise Josefs slægt.
Vid også, at loven krævede, at hvis en mand døde uden afkom, ville den afdødes bror bringe sin kone til at gifte sig med hende og opdrage afkom til sin bror (5 Mosebog 25:5 ff.). Den nyfødte hører da - ifølge naturen - til den anden, altså til faderen. Ifølge sharia-loven er det for den afdøde.
Forklaring af Kristi andel: Derfor blev Levi født af Natans, Davids søn, gren. Dette er en søn af Melki og Bentir. Og Penteer blev født af Perpentier (så kaldes han). Og denne Perpentier fødte Joachim. Og Joachim fødte den allerhelligste Theotokos. Hvad angår grenen af Salomon, Davids søn, havde Mattan en hustru, som fødte ham Jakob. Da Mattan døde, giftede Melki sig - som var fra Natans slægt, Levis søn og bror til Pentir - med Mattans hustru og Jakobs mor, og Eli blev født af hende. Så Jakob og Eli var brødre fra samme mor, men Jakob var fra Salomons slægt, og Eli var fra Natans slægt. Eli, som var af Natans slægt, døde uden en søn, og hans bror Jakob – som var fra Salomons slægt – tog sin kone og opfostrede afkom til sin bror og fik Josef. Så Josef var søn af Jakob af natur og af Salomons slægt, og han var søn af Eli af Natans slægt ifølge loven.
Jomfru fødsel: Derfor bragte Joachim en ædel og prisværdig have at gifte sig med. Men ligesom den gamle Hanna var ufrugtbar og fødte Samuel gennem bøn og løfte, sådan var denne Hanna det. Gennem bøn og Guds løfte til hende fødte hun Guds Moder. Dette er for at det ikke skal formindske noget fra sine ejere. Så fødte nåden - og det er meningen med Hanna - Fruen - og det er meningen med Maria. Fordi denne kvinde virkelig blev alle skabningers elskerinde, da hun blev Skaberens mor. Hun blev født i Joachims hus nær fåredammen og blev præsenteret for templet. Så voksede hun op i Guds tempel og blev næret af Ånden. Hun blev, som et frugtbart oliventræ, centrum for enhver dyd, og undgik enhver menneskelig og fysisk følelse fra sit sind og bevarede således sig selv med sin jomfruelige krop. passer den, som vil tage imod Gud i sin favn, fordi han er hellig og hviler på de hellige steder. Derfor bragte det hellighed med sig og fremstod som et helligt og vidunderligt tempel, der var den Højeste Gud værdigt.
Jomfruens ægteskab med Josef: ولمّا كان عدوُّ خلاصنا يترصَّد العذارى لسبب نبوءة أشعيا القائل: “ها إنّ العذراء تحبل وتلدُ ابناً وتدعو اسمه عمّانوئيل الذي تفسيره الله معنا” (أشعيا 7: 14، متى 1: 21). ولكنّ “الذي يصطادُ الحكماء بخدعتهم” (أيوب 5: 13) – فلكي يخدع المتباهي دوماً بحكمته- دفع الكهنة بالصبية للزواج بيوسف، وكان ذلك “كتابٌ جديدٌ مختوم لمن يعرف الكتابة” (أشعيا 29: 11)، فأصبح الزواج حصناً للعذراء وخدعةً لمترصّد العذارى. وحينئذٍ أتى ملء الزمن فأرسل ملاك الربّ إليها يُبشّرها بالحبل بالربّ. وهكذا حملت هي ابن الله، قوة الآب الأقنومية لا من مشيئة لحم ولا من مشيئة رجل -أي جماع وزرع- بل من مسرّة الآب ومؤازرة الروح القدس، فأتاحت للخالق أن يخلق وللجابل أن يجبل ولله ابن الله أن يتجسّد ويتأنس من لحمانها ودمائها النقيّة والبريئة من الدنس، فوفَت بذلك دينَ الأُمَّ الأولى. وكما أنَّ تلك قد جُبِلت من آدم بدون جماع، كذلك هي قد حبِلت بآدم الجديد، مولدوداً بحسب الشريعة، ولمّا كان هو بلا أبٍ، كان ذلك بما يفوق طبيعة الولادة. وبما أنه قد أتمَّ الزمن المعتاد -كان قد أكمل الأشهر التسعة ووُلد في بدء العاشر- فقد كان الحبلُ به بموجب الشريعة. وبما أنّ ذلك كان بلا وجع، فقد كان فوق عادة الطبيعة. فلأنه لم يسبق الولادة لذّة، لذلك لم يتبعها وجع، على حسب قول النبيّ: “قبل أن تتمخّض ولدت وأيضاً قبل أن يأخذها الطلقُ وضعتْ ذكراً” (أشعيا 66: 7).
Kristi fødsel: Derfor blev Guds søn født fra hendes inkarnerede. Han er ikke et menneske klædt med Gud, men han er snarere Gud inkarneret. Han er ikke som en egentlig salvet profet, men han er snarere salvet af hele tilstedeværelsen af den Salvede, så den Salvede bliver et menneske og den Salvede bliver en Gud, ikke gennem en forandring i naturen, men snarere gennem en forening i en hypostase, indtil den Salvede og den Salvede er den samme, fordi han som Gud salver sig selv som et menneske. Hvordan kan hun, der fødte Gud, inkarneret fra hende, ikke være Guds moder? For hun, der i sandhed og i sandhed er Guds Moder, Fruen og Herskeren over hele skabelsen, er også Skaberens tjener og moder. Ligesom Kristus - i sin undfangelse - bevarede sin mødom, således bevarede han også - i fødslen - hendes mødom uden forandring, gik alene igennem hende og holdt den lukket. Rebet var gennem hørelse. Med hensyn til fødslen var det på den normale måde at føde på, selv om nogle af dem forestillede sig, at Guds Moder havde født sin søn fra hendes side. Det var ikke svært for ham at komme ud af det uden at bryde forseglingen.
Varigheden af Jomfruens mødom: وعليه فإنّ الدائمة البتوليّة قد بقيت عذراء حتى بعد الولادة، لأنها حتى وفاتها لم تعرفْ خبرة رجل. وإذا كان قد كُتب: “ولم يعرفها حتى ولدت ابنها البكر” (متّى 1: 25)، فاعلمْ أنّ البكر هو المولود الأول، حتى إذا كان وحيداً، لأن كلمة بكر تدلّ على المولود الأول ولا تتضمّن ولادة آخرين. أمّا كلمة حتّى فتشير إلى نهاية وقت محدّد ولا تنفي ما هو بعد ذلك. وقد قال الربّ: “وها أنا معكم كل الأيام حتى منتهى الدهر” (متّى 28: 30). وهذا لا يعني أنه سيغادرهم بعد انتهاء الدهر. ويقول الرسول الإلهي: “وهكذا نكون مع الرب دائماً” (1 تسا 4: 16). وهذا الكلام يهدفُ إلى ما هو بعد القيامة.
Hvordan kunne en jomfru, efter at have født Gud og kendt miraklet fra at opleve dets virkninger, fortsætte med at have samleje med en mand? Ud over denne tankegang! Den, der har en sund mening, tænker ikke på denne måde eller handler efter den!
Hvad Jomfruen savnede af fødslen, hun oplevede, da hendes søn blev korsfæstet: لكنّ تلك المغبوطة نفسها التي استحقّتِ المواهب الفائقة الطبيعة فإنّ الأوجاع التي نجتْ منها وهي تلد، قد احتملتها هي نفسها وقت الآلام. لأنّ انعطاف أمومتها كان يُشعرها بتمزيق أحشائها. والذي كانت تعرفه إلهاً بالولادة، فوجئت برؤيته هو نفسه مرفوعاً كفاعل شرّ. ففعلت فيها هذه الأفكار فعل السيف. ولذا يقول الكتاب: “وأنتِ سيجوزُ سيف في نسفك” (لوقا 2: 35). ولكنّ فرج القيامة قد بدَّدَ الحزن بإشهاره أنَّ الذي مات بالجسد هو إله.