Pochodzi z jednego z moskiewskich rodów książęcych. Został mnichem i pierwszym uczniem św. Nilosa Sorskiego, który ożywił go 7 maja. Pomógł swojemu nauczycielowi założyć Skete Sura i przyczynił się do opieki nad braćmi. Mateusz był pokorny i cichy. Dzielił swój czas pomiędzy modlitwę i studiowanie Biblii.

Kiedy święty Nilus poczuł, że zbliża się jego śmierć, wysłał Enokandiusa do Kommel w prowincji Fludega, aby założył tam politeistyczny klasztor. Inocandius na początku swego zakonu założył skete na wzór skete św. Nilusa. Wkrótce został on przekształcony w klasztor dla firmy. Miejsce to znajdowało się pośrodku gęstych lasów, ledwo dostępne dla nikogo. Ale dzięki łasce Bożej wielu braci przyszło do niego jak do źródła wody żywej. Przeżył wiele błogosławionych lat. Przed śmiercią pozostawił swoim uczniom przymierze, w którym poinstruował ich, aby unikali nieporozumień i konfliktów, a aby zapanowała wśród nich miłość do Chrystusa i pokój duchowy, postępowali zgodnie z postanowieniami św. Nilusa Starszego i budowali świątynię. kościół pod wezwaniem św. Jana Chrzciciela, ojca zakonników. Zmarł 19 marca 1419 roku, a podobno zmarł w roku 1521. Założony przez niego Squit stał się dla firmy klasztorem.

Św. Enokandiusz napisał wstęp do pism św. Nilosa Sorskiego, w którym nauczał, że czystość serca od pragnień i złych myśli osiąga się bardziej przez czuwanie i wewnętrzną modlitwę niż przez zewnętrzne recepty i fizyczną ascezę. A potem polecił życie

Szkic dla dwóch lub trzech braci razem, gdyż jest to najbardziej odpowiednie dla początkujących. O życiu ascetycznym mówił, że jest ono możliwe tylko dla tych, którzy są wyszkoleni w posłuszeństwie. Dodał do tego rozdział poświęcony znaczeniu postu, w którym sugerował podążanie drogą królewską, czyli jedzeniem wystarczającej ilości pożywienia, aby mnich mógł dalej wypełniać swoje obowiązki, oprócz wiary w samego Boga i nie przechwalania się swoją ascetyczną pobożnością.