Przed ofiarą Chrystusa na krzyżu modlił się żarliwie za wszystkich, którzy uwierzą w Jego imię, prosząc Ojca, aby zachował ich w jedności Bożej. Te słowa Chrystusa nie są wezwaniem do jedności zewnętrznej, ale absolutnej jedności wewnętrznej, na wzór jedności trzech Osób Trójcy Świętej, czyli tej, którą człowiek utracił wskutek upadku. Opiera się na trzech hipostazach i reprezentuje je, co oznacza zbawienie i doskonałość człowieka.

W okresie następującym po epoce apostolskiej pozycja apostołów w Kościele, zgodnie z definicją biblijną, przeszła na biskupów. Władza biskupa we wczesnym Kościele była władzą Chrystusa i Kościoła, a nie władzą osobistą. Tak jak apostołowie mieli „umysł Chrystusowy”, tak i decyzje, które podejmowali w sprawach kościelnych, były kierowane przez Ducha Świętego, a nie od nich.

المسيحي كاهن بجسده وكامل وجوده. هو مدعو إلى أن يقدِّم ذاته وجميع أعماله ذبيحة لله، ومعها الخليقة بأسرها. الحياة الشخصية للمسيحي تغدو شهادة لحضور الله وعمله داخل الإنسان حتى أن كل من يرى طريقة حياته يستنتج أن المسيح يحيا فيه، وأنه ليس إنساناً عادياً، بل مواطن في ملكوت الله. وبهذه الطريقة تصبح أعماله وحياته كلها خدمة إلهية دائمة، وتستعيد معناها الأول الذي كان لها في فردوس الله.

Wyższe narodzenie, o którym mówi Chrystus, to „obmycie drugiego narodzenia i odnowa pochodząca od Ducha Świętego”, czyli otrzymanie Ducha Świętego przez chrzest dokonywany w imię Trójcy Świętej. To obecność Ducha Świętego odnawia narodzenie człowieka. Ta obecność dokonuje się w Kościele poprzez sakrament chrztu i inne sakramenty

Prawda zbawienia w Chrystusie nie jest statyczną literą, którą można zapisać w księdze. Jest to skarb, który Pan dał apostołom, aby ich zjednoczenie było pewną gwarancją posiadania przez nich prawdy zbawienia. Apostołowie przekazali ten skarb biskupom, aby dopełnili orędzie, w ich jedności z Kościołem – Ciałem Chrystusa, w którym działa Duch Święty i czyniąc to, nie wyrażają własnego zdania, ale raczej wolę Ducha Świętego zamieszkiwanie w Kościele.

Kościół jest łącznikiem między samymi ludźmi i między nimi a Bogiem, w formie partnerstwa istniejącego między Trójcą Świętą. W tym sensie w Raju istniał Kościół, ale upadek człowieka od pierwszej komunii doprowadził do Kościół przenoszący się z Raju na Ziemię.

Kto zaprzecza osobistemu wkładowi Dziewicy w dzieło naszego zbawienia i nie oddaje należnej czci Matce Bożej, nie porusza się w nowym korzeniu Chrystusa ani w nowym stworzeniu, lecz pozostaje w królestwie upadek i zepsucie i jest powiązany ze starym korzeniem Adama, to znaczy z samym korzeniem grzechu, ponieważ dla niego narodziny Chrystusa są tak, jakby to się nie wydarzyło

Duch Święty nie jest obcy naturze Ojca, gdyż pochodzi z Jego istoty, co oznacza, że obaj są jednej istoty. Człowiek nie może dojść do tej prawdy sam, musi go prowadzić sam Duch Święty i nie możemy stawiać mu granic, oddzielać go od Ojca i Syna.

Chrystus jest doskonałym Bogiem i doskonałym człowiekiem. Zjednoczył w swojej osobie istotę boskości i istotę natury ludzkiej, które przyjął, ciało i rozumną duszę, wszystko to przyjął, aby je uświęcić. . Prawda jest taka, że był doskonały, to znaczy posiadał całą naturę Boską i przyjął mnie w całości, to znaczy przyjął całą naturę ludzką. Zjednoczył wszystkich ze wszystkimi, aby wszystkim dać zbawienie, czyli całej naturze, bo czego nie zabrane, nie da się wyleczyć.

Widzieliśmy, że w wyniku upadku zmieniła się sama natura ludzka. W rezultacie Adam przekazał swoim potomkom ciężkie dziedzictwo, przekazując im chorą i wyczerpaną naturę, której udziałem była śmierć i zepsucie. W jaki sposób potomkowie Adama, czyli cała ludzkość, mogą zostać zbawieni?

Gdy tylko człowiek upadł, rozpoczął swoją wielką przygodę. Miłość, która łączyła go z Bogiem i resztą stworzenia, została zerwana, a wszystko w niej podzielone. Sam człowiek został podzielony i nie wracając do Boga, stał się istotą samolubną.

Człowiek jest zatem stworzony na obraz Boga, Trójjedynych Osób. Oznacza to, że konieczne jest poznanie Boga, aby dotrzeć do poznania prawdziwej istoty człowieka i jego szczególnej natury, gdyż Bóg jest wzorem człowieka, a to oznacza także, że człowiek nie jest wzorem, ale raczej jego obrazem .