Taka jest wiara Kościoła prawosławnego i katolickiego.

Ustalenia Soboru IV i VI były negatywne (1) Ponieważ ludzki umysł nie jest w stanie zrozumieć tajemnicy zjednoczenia boskości i człowieczeństwa.

Używali słów negatywnych, a nie pozytywnych. Zaprzeczał, jakoby zjednoczenie mogło być zjednoczeniem mieszania, podziału albo… Istotą tego zjednoczenia jest tajemnica pobożności. Teologia patrystyczna i soborowa opiera się na wierze, a nie na wzrokowym czy racjonalnym widzeniu. Dlatego teologia negatywna, zaprzeczająca atrybutom Boga, odgrywa dla prawosławnych główną rolę. Im bliżej jesteśmy Boga, tym bardziej jesteśmy przekonani i tym bardziej wierzymy, że jest On nieznany, niezrozumiały, niewidzialny, nieuchwytny, nieograniczony, niedostępny, nie do opisania i... (2)

To stanowisko teologiczne jest jasne w definicji Soboru Czwartego i Szóstego. Zaprzeczył zjednoczeniu boskości i człowieczeństwa, zmieszaniu się i... i nie powiedział, co to za dziwny związek. Wiemy zatem, że teologia negatywna była dla nas autentyczna przed pojawieniem się ksiąg odstępcy Dionizego na początku VI wieku.

Jednak Sobór IV był punktem wyjścia dla dysput teologicznych, które trwają do dziś. Wspaniała debata, która toczyła się w pierwszej tercji VI wieku, była owocna i pozytywna, a zakończyła się błyskotliwą prezentacją teologiczną z rąk Leonidiusza z Jerozolimy, która została przyjęta przez Sobór V, Maksyma Wyznawcę i teologię prawosławno-katolicką do ten dzień.

Zanim zaczniemy analizę, chcielibyśmy przytoczyć kilka tekstów starożytnych Ojców Kościoła, które mają ogromne znaczenie.

Z II wieku posiadamy teksty w języku greckim z Melito, miasta Sardes, położonego na północny wschód od Efezu, oraz Apolinarego, miasta Perapolis, niedaleko Kolosów i Latakii w Azji Mniejszej.

Zebrałem je i obszernie skomentowałem w jednym tomie Modern French Fathers Collection (t. 123). Co w nim czytamy?

Jest to jasne i jasne świadectwo, że jeden Jezus Chrystus jest Bogiem i człowiekiem, Stwórcą wszystkich rzeczy, który stał się człowiekiem, cierpiał ból i śmierć i powstał z grobu. Cytowanie nie zastępuje przeczytania całego tekstu. Dowiedzieliśmy się, że ustalenie bogatego znaczenia słowa hipostaza opóźniono aż do IV i V wieku. Nie znajdziemy tu żadnej definicji technicznej. Ale cały tekst kręci się wokół jednej osoby, wcielonego, cierpiącego, śmiertelnego Boga, który powstał z grobu. Milton częściej niż Jan Ewangelista używał zwrotu „a Słowo stało się ciałem” (1:14). Tym samym czytelnicy tej książki dziwią się wybuchem Nestoriańskiego konfliktu o jedność osoby Pana Jezusa, a także wahaniem Teodoreta, biskupa Cyrusu (aczkolwiek zdaniem Meyendorffa filozoficznie) w używaniu sformułowań takie jak „Bóg cierpiał”. Wypowiedzi Melitona zaprzeczają twierdzeniu Meyendorffa, że słowo „ciało” nie oznacza całego człowieka. Zaprzecza to także teorii Grillmayera opartej na „słowie-ciele”. Meliton szeroko używał słowa „humanizacja”, dlatego zwyciężyło u niego pojęcie „słowa ludzkiego”.

Meliton zastosował słowo „natura” do boskości Chrystusa w swoim przemówieniu o krzyżu, którego tłumaczenie na język syryjski zachowało się we wspomnianej książce na łacinę i francuski (str. 240 i 241).

Słowo „natura” zastosował także do człowieczeństwa Chrystusa. Powiedział: „…prawda i rzeczywistość jego samego i jego ciała, jego ludzkiej natury, physis, podobnej do naszej natury… jego boskości ukrytej w ciele… ponieważ był zarówno bogiem, jak i doskonałym człowiek, ten sam, który poznał nas ze swojej istoty, ousiai: jego boskości… jego człowieczeństwa… swojej boskości… z Bogiem od wieków” (s. 226).

Na wspomnianych stronach 240 i 226 widzimy, jak Meliton mówi:

1. Jezus ma boską budowę ciała i ludzką naturę.
2. Jezus ma dwie istoty, ousiai, boską i ludzką.
3. Jezus jest w pełni Bogiem i człowiekiem. Jest Bogiem odwieczności (także s. 63, 65, 228 i 245).
4. Człowieczeństwo Jezusa ma duszę i ciało.
5. Jest to to samo, co o autos (w języku greckim użyte 8 razy przy definiowaniu Czwartego Soboru) i znamy je po istocie, ousiai.

Dodajemy inne fragmenty jego niezwykle znaczących wypowiedzi:

„Zmartwychwstał jako Bóg, gdyż z natury jest Bogiem i człowiekiem. On, który jest wszystkim: Słowo Logo...Syn...Baranek jako cierpiący, człowiek jako pogrzebany, Bóg jako zmartwychwstały. To jest Jezus, Chrystus” (s. 64), „Krew Pańska” (s. 76), „Pan... gdy przyodział cierpiącego, wyniósł go na wysokość niebios” (84 ), „Wziął na siebie cierpienia cierpiącego i ciałem poddawanym cierpieniom zniszczył bóle ciała i został zabity przez ducha swego, który nie umiera, śmierć śmiertelną…” (s. 96 i także wszystkie strony 89), „Dlaczego, Izraelu, wrzuciłeś swego Pana na cierpienia…” (s. 106), „Ten, który zawiesił ziemię, jest zawieszony, Utwierdził się Ten, który ustanowił niebiosa, Ten, który wszystko ustanowił, podtrzymuje się na drzewie. Pan jest zawstydzony” (s. 116), „Bo On jest Panem, kiedy człowiek był przyodziany i kiedy cierpiał. przez wzgląd na Tego, który cierpiał…” (s. 121). To jest Ten, który stworzył niebo i ziemię… Ten, który wcielił się w dziewicę, który został zawieszony na drzewie… On jest Alfą. i Omega... On jest Panem...” (s. 124).

O Apolinariusie Hierapolisie powiedział: „Największą ofiarą jest Syn Boży zamiast Baranka. Związany to ten, który związał mocnego, a ten, który osądza, jest sędzią żywych i umarłych”. (s. 245).

Oprócz tej teologicznej przejrzystości widzimy w tekście solidną podstawę dla prawosławnych hymnów religijnych. Być może sam Meliton znajdował się pod wpływem pieśni religijnych. Notatki z jego kazania są zapisami wielkanocnych śpiewów i śpiewów.

Jeśli chodzi o Atanazego Wielkiego, powiedział:

„Równi w istocie ciału, które ma ziemską naturę i równy w istocie Ojcu... Z ziemi pochodzi natura wszelkiego ciała... Ten, który narodził się z Maryi, był z natury człowiekiem... i stał się człowiekiem.” (3).

Ponadto „prawdziwa natura boskości i prawdziwa natura człowieczeństwa zostały zjednoczone w sposób zapewniający zbawienie i przebóstwienie”. (4).

Grzegorz Teolog powiedział: „Chrystus jest doskonałym człowiekiem i doskonałym Bogiem przez wzgląd na człowieka, który upadł cały, aby wam w całości dać zbawienie... i wtedy stał się człowiekiem jak wy, aby do tego stopnia, że musisz przez niego stać się bogiem”. (5). „Istnieją dwie natury (w Chrystusie): Bóg i człowiek”. (6). Użyto tutaj określenia „fizyka ludzkości”. A także „jedna osoba w dwóch naturach” (7). A także: „On zniżył się do bycia jednym złożonym z dwóch. Dwie natury spotykają się w jednym synu, a nie w dwóch.” (8). „Zjednoczenie dwóch natur” (9).

Ambroży powiedział: „Wola, którą nazwał swoją wolą, jest moją wolą, ponieważ jako człowiek zniósł mój smutek i powiedział: «Nie tak jak ja chcę, ale jak ty». Posiadając zarówno naturę ludzką, jak i boską, zniósł cierpienia swoje człowieczeństwo w taki sposób, że bez różnicy Ten, który cierpiał, nazywany jest zarówno Panem Chwały, jak i Synem Człowieczym”. (10). A także: „On (Jezus) wziął moją wolę, On wziął moją depresję”. (11).

Amphilochius powiedział: „Rozróżnij dla mnie dwie natury: physis, naturę Boga i naturę człowieka!” Ponieważ Jezus nie przemienił się z Boga w człowieka przez upadek.” A także: „Jezus Chrystus zachował (po Zmartwychwstaniu) cechę dwóch natur różnych płci (hétèrogènes) bez mieszania”. (12).

Cyryl Aleksandryjski powiedział:

„Widzimy, że dwie natury zjednoczyły się ze sobą w nierozerwalnym związku, bez mieszania i transmutacji, ponieważ ciało jest ciałem, a nie boskością, mimo że stało się ciałem Boga”. (13). „W Chrystusie natura Chrystusa wzrosła do nowości życia. Słowo Boże rzeczywiście obejmowało całą naturę ludzką, aby zbawić człowieka jako całość. Dlaczego nie? być zajętym Nie został zbawiony... natura człowieka w Chrystusie, aby Bóg Ojciec mógł ją w nim błogosławić i aby przez niego ogłoszono zwycięstwo nad śmiercią. (14).

„Słowo w sposób nieopisany i niezrozumiały stało się istotą ludzką i przyjęło tytuł Syna Człowieczego... Pomimo różnic w dwóch naturach zebranych w prawdziwej jedności, jest tylko Chrystus i Jedyny Syn. Jedność nie eliminuje różnicy pomiędzy dwiema naturami, wręcz przeciwnie, boskość i człowieczeństwo stanowią jednego Pana Jezusa Chrystusa poprzez tajemne i nieopisane spotkanie”. (15).

„Jedyny Chrystus nie jest podwójny w miłości, ponieważ postrzegamy Go jako złożony z dwóch odrębnych istot, zjednoczonych bez separacji. Podobnie nie wyobrażamy sobie człowieka złożonego z ciała i duszy, jakby był sobowtórem, ale raczej człowieka pojedynczego, chociaż składa się z tych dwóch elementów. (16).

„Słowo zjednoczone według warunku zjednoczenia z naturą (natura oznacza tu hipostazę w koncepcji Cyryla) enosis kata physin i nie przemienione w ciało, osiągnęło zamieszkanie podobne do zamieszkiwania duszy z ciałem”. (17).

W swojej Memrze paschalnej powiedział: „Z dwóch natur wyłonił się jeden Emmanuel, boska, życiodajna natura i ludzka natura. Następnie wyjaśnia niemożność istnienia dwóch natur (18). Cytuje Atanazego Wielkiego: „W samym bycie łączą się dwa elementy różniące się istotą, mam na myśli boskość i człowieczeństwo. Z tych dwóch elementów jest tylko jeden Chrystus.” (19).

I Juliusz, Biskup Rzymu: „Syn Boży nie przyjął człowieka w tym sensie, że obok niego był ktoś inny, ale będąc Bogiem pełnym, stał się jednocześnie kompletnym człowiekiem”. (20).

Damazy, papież Rzymu (366-384), powiedział: „Gdyby Bóg przyjął jedynie niepełne człowieczeństwo, wówczas dar Boży byłby niepełny, podobnie jak nasze zbawienie, ponieważ wtedy nie byłby zbawiony cały człowiek... Jak możemy wyobrażasz sobie, że zmysł nie będzie już potrzebował zbawienia w pełni czasu? Czy to ten, który zgrzeszył przede wszystkim?... Bóg całkowicie, całkowicie przyjął człowieka.” (21).

(1) To znaczy nie rozdzielone, nie podzielone, nie zmieszane…. itp.. (sieć)

(2) W tym miejscu musimy wspomnieć słowa ateistów, że te cechy nie są... nie... nie... co oznacza, że On nie istnieje. Ta interpretacja sugeruje, jak ograniczeni i wyrozumiali są ci ateiści. Nie opisujemy Boga, gdy mówimy, że jest inny... inny... inny... ale przyznajemy, że nasz ludzki język nie jest w stanie zdefiniować Boga, czyli Go opisać. W języku naukowym mówimy, że element jest nieskończenie mały. Albo możemy powiedzieć, że wszechświat jest nieograniczony lub nieskończony. Czy to oznacza, że wszechświat nie istnieje, mimo że w nim żyjemy i jesteśmy jego częścią? Oczywiście, że nie! Oznacza to jednak, że do tej pory naukowo nie byliśmy w stanie odkryć tej wielkości i dlatego nie możemy jej wyrazić. Prostszym przykładem jest pytanie: „Ile razy liczba 3 występuje przy dzieleniu 10 przez 3?” Odpowiedź jest nieskończona. Nie jest ona ostateczna ani nieograniczona. Tutaj „inny” nie oznacza, że go nie ma, ale oznacza, że nie jesteśmy w stanie dać prawdziwego opisu niemożności naszego dostrzeżenia tego powtórzenia. Taka jest nasza teologia prawosławna, gdyż wynika z faktu, że Bóg nigdy nie może zostać przez nas odkryty i tym samym wyrazić naszej wiary w Niego poprzez teologię negatywną, chyba że w tym, co nam objawił o sobie... (sieć)

(3) List do Epikta: 4-8

(4) Min. 26:293-296 i 93.

(5) 36: 424

(6) List do Kledoniusza, który jest najcudowniejszą rzeczą, jaką napisał na ten temat.

(7) Kazania 38:13 i 45:9.

(8) Al-Marim 37:2.

(9) Al-Mimir 30:8.

(10) W wierze chrześcijańskiej 2, 7: 53-58.

(11) Min. łac. 16:570.

(12) Sekcje 11 i 12 Min 39.

(13) Min. 77:232.

(14) Min 74:89 użył sformułowania Gregory'ego.

(15) Min 77:45.

(16) Min 77:121.

(17) Min 77:112.

(18) Maine 77

(19) Min. 76:544.

(20) Min. 77:572.

(21) Min. łac. 13:352-353.