Prawdziwa natura i prawdziwe życie człowieka nie wypływają z danych ziemskich, ale z samego Boga, Trójjedynej Osoby, gdyż człowiek jest obrazem Boga. Jeśli chcemy szukać prawdziwego życia ludzkiego, musimy zbliżyć się do Boga i skosztować Jego życia. Życie blisko Boga jest jedynym życiem „naturalnym”, to znaczy odpowiadającym prawdziwej naturze człowieka. Jeśli chodzi o trzymanie się z dala od Boga, jest to życie „nienaturalne”.

Śmierć jest skutkiem nowego stanu, w jaki człowiek wszedł po upadku, i jest spowodowana grzechem. W ten sposób stał się wrogiem człowieka. Ale to życie to tylko hotel. Wchodzimy do niego i spędzamy w nim całe nasze obecne życie. Staramy się jednak wyjść z tego z dobrą nadzieją. Nie możemy tu zostawić niczego, co moglibyśmy tam przeoczyć.

Osoba oświecona boskimi, niestworzonymi czynami „rozjaśnia w swoim sercu poznanie chwały Bożej, tej chwały, która jest na obliczu Chrystusa”, staje się „uczestnikiem Bożej chwały” i „uczestnikiem świętość Boga”. Chrześcijanin żyjący w łasce Bożej staje się „członkiem Ciała Chrystusowego”, to znaczy częścią wcielonego Ciała Bożego, żyje tym samym życiem co Chrystus i promieniuje boskim światłem.

Przed ofiarą Chrystusa na krzyżu modlił się żarliwie za wszystkich, którzy uwierzą w Jego imię, prosząc Ojca, aby zachował ich w jedności Bożej. Te słowa Chrystusa nie są wezwaniem do jedności zewnętrznej, ale absolutnej jedności wewnętrznej, na wzór jedności trzech Osób Trójcy Świętej, czyli tej, którą człowiek utracił wskutek upadku. Opiera się na trzech hipostazach i reprezentuje je, co oznacza zbawienie i doskonałość człowieka.

W okresie następującym po epoce apostolskiej pozycja apostołów w Kościele, zgodnie z definicją biblijną, przeszła na biskupów. Władza biskupa we wczesnym Kościele była władzą Chrystusa i Kościoła, a nie władzą osobistą. Tak jak apostołowie mieli „umysł Chrystusowy”, tak i decyzje, które podejmowali w sprawach kościelnych, były kierowane przez Ducha Świętego, a nie od nich.

Wyższe narodzenie, o którym mówi Chrystus, to „obmycie drugiego narodzenia i odnowa pochodząca od Ducha Świętego”, czyli otrzymanie Ducha Świętego przez chrzest dokonywany w imię Trójcy Świętej. To obecność Ducha Świętego odnawia narodzenie człowieka. Ta obecność dokonuje się w Kościele poprzez sakrament chrztu i inne sakramenty

Prawda zbawienia w Chrystusie nie jest statyczną literą, którą można zapisać w księdze. Jest to skarb, który Pan dał apostołom, aby ich zjednoczenie było pewną gwarancją posiadania przez nich prawdy zbawienia. Apostołowie przekazali ten skarb biskupom, aby dopełnili orędzie, w ich jedności z Kościołem – Ciałem Chrystusa, w którym działa Duch Święty i czyniąc to, nie wyrażają własnego zdania, ale raczej wolę Ducha Świętego zamieszkiwanie w Kościele.

Kościół jest łącznikiem między samymi ludźmi i między nimi a Bogiem, w formie partnerstwa istniejącego między Trójcą Świętą. W tym sensie w Raju istniał Kościół, ale upadek człowieka od pierwszej komunii doprowadził do Kościół przenoszący się z Raju na Ziemię.

Człowiek nie będzie mógł poznać Bożej prawdy, czyli nie będzie mógł poznać istoty Boga, a zna jedynie niestworzone działania Boga, czyli Jego skutki. Jednak tradycja kościelna i Biblia mówią o konkretnych ukazaniach się Boga, z których najważniejszym jest Jego ukazanie się Abrahamowi w postaci trzech aniołów. Ojcowie Kościoła mówią, że to wydarzenie jest pierwszym pojawieniem się Trójcy Świętej w Starym Testamencie