Tekst:
14 Bo jeśli przebaczycie innym przewinienia, przebaczy i wam Ojciec wasz niebieski. 15 A jeśli wy nie przebaczycie innym ich przewinień, i wasz Ojciec nie przebaczy waszych przewinień. 16 „A kiedy pościcie, nie bądźcie smutni jak obłudnicy, bo zniekształcają swoje oblicze, aby ludziom wydawało się, że poszczą. Zaprawdę powiadam wam, otrzymali swoją nagrodę. 17 Ale gdy pościsz, namaść sobie głowę i umyj twarz, 18 aby twój post nie był widoczny przed ludźmi, lecz przed twoim Ojcem, który jest w ukryciu. Twój Ojciec, który widzi w ukryciu, odda ci jawnie. 19 Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi, gdzie mól i rdza niszczą i gdzie złodzieje włamują się i kradną. 20 Gromadźcie sobie jednak skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą i gdzie złodzieje nie włamują się ani nie kradną, 21 bo gdzie jest Tam jest twój skarb; będzie tam także twoje serce.

wyjaśnienie:

Film z kazania Jezusa z góry, nauczającego swoich uczniów i tłumy (Mt 5-7). Kazanie na Górze składa się ze zbioru wypowiedzi Jezusa ułożonych tematycznie. Mamy tu trzy powiedzenia: pierwsze o przebaczeniu, drugie o oczekiwaniu na nagrodę od samego Boga i trzecie o zwracaniu uwagi na to, co wysokie, a nie na to, co ziemskie.

Pierwsze powiedzenie: „Jeśli przebaczycie ludziom ich winy... oni wam nie przebaczą waszych win” pojawia się w porządku Kazania na Górze bezpośrednio po Modlitwie Pańskiej „Ojcze nasz, który jesteś w niebie”. Jest z nią powiązana merytorycznie, gdyż przebaczenie grzechów ludzi jest warunkiem, aby Bóg przebaczył nam nasze przewinienia. Było o tym już wcześniej w tej modlitwie, gdy mówił: „A gdy odchodzimy, zostawcie nam to, co jesteśmy winni tym, którzy są nam winni.” Oznacza to, że nie możemy prosić Boga o wymazanie naszych grzechów, jeśli nie przebaczymy tym, którzy naszym zdaniem nas skrzywdzili. Jak możemy oczekiwać miłosierdzia od Boga, jeśli inaczej postępujemy z ludźmi? To, co Jezus tutaj powiedział, przypomina nam przypowieść o tym, jak uderzył swoich uczniów w związku z dłużnikiem, który prosił wierzyciela o darowanie mu jego dużego długu, po czym udał się do osoby, której był winien niewielką kwotę, aby zażądać jej od niego. Prosząc o miłosierdzie, wtrącił go do więzienia do czasu spłaty długu (Mt 18,23-35). To, co Bóg ma z nami, jest większe niż to, co mamy z ludźmi. Bóg nie pozostawi nam naszych długów, jeśli najpierw nie pozostawimy ludziom naszych długów. „Bo tak uczyni wam mój Ojciec niebieski, jeśli nie wyrzekniecie się z serca każdego z wykroczeń swego brata” (Mt 18,35). Zauważamy użycie wyrażenia „Ojciec” na określenie Boga w tym miejscu w Kazaniu na Górze i we wspomnianej przypowieści. Prawda jest taka, że to zdanie jest kluczem do naszego zrozumienia tego, co powiedział Jezus. Jeśli Bóg jest Ojcem, to wszyscy ludzie są Jego dziećmi i wszyscy są przed Nim równymi braćmi. Jeśli wszystko pochodzi od Boga, ponieważ On jest Ojcem, to nie ma faworyzowania jednej osoby nad drugą, lecz wszystko należy do Boga. Dlatego brat nie może pociągnąć swojego brata do odpowiedzialności za cokolwiek, lecz odpowiedzialność należy wyłącznie do Boga.

Następnie Jezus powiedział o poście i o tym, jak go dokończyć: „A kiedy pościcie... a Ojciec wasz, który widzi w ukryciu, odda wam jawnie”. Aby zrozumieć to stwierdzenie, musimy wziąć pod uwagę następujące kwestie. Jeśli post jest dla Boga, to tylko Bóg może to zobaczyć i On jest tym, który wynagrodzi. Jeśli jednak post jest dla ludzi, nie możemy oczekiwać żadnej nagrody od Boga, bo to nie On jest za to odpowiedzialny, ale raczej ludzie. Przysłowie podkreśla, że post powinien być przeznaczony wyłącznie dla Boga. A kto pości, aby ludzie mogli go zobaczyć i popisywać się przed nim, otrzyma od nich nagrodę, gdy go uwielbią. To nie jest kara Boża, ale uwielbienie ze strony ludzi. Osiągnął to, czego chciał, a w oczach Boga nie ma nic. Podobny hadis był także wspomniany na temat modlitwy we wcześniejszym miejscu Kazania na Górze (Mt 6,5-6). Jeśli ktoś chce się modlić do Boga, niech to robi nie po to, żeby go ludzie widzieli i chwalili, ale żeby mógł zobaczyć Boga, do którego się modli.

W związku z tym powiedzeniem w tym fragmencie znajduje się trzecie powiedzenie o trosce o sprawy Boże, a nie o sprawy ludzi i świata. Co to oznacza? Oznacza to, że wierzący musi przyznać mu uznanie u Boga, a nie u ludzi. Dzieje się tak, gdy robimy wszystko i postępujemy tak, jak pragnie sam Bóg, nawet jeśli ludziom wydaje się to trywialne. Ludzie nie posługują się metaforami, ale tylko Bóg wie, co jest w sercach i to, co robimy, robimy, aby zadowolić tylko Jego, a można tego dokonać jedynie poprzez przestrzeganie Jego przykazań w Jezusie Chrystusie, Jego Słowie.

Chcę wejść z wami w otchłań postu, a nie wstrzymywania się od jedzenia. Głębię tutaj buduje Ewangelia, która mówi: „Jeśli nie przebaczycie innym ich przewinień, wasz Ojciec niebieski nie przebaczy im ich przewinień”. Widzimy więc, że Chrystus troszczy się o miłość. Ideą Kościoła jest to, że w tym okresie powinniśmy żyć w miłości i przebaczać ludziom ich przewinienia. Aby wierzący nie wyobrażał sobie w czasie postu, że jest szczęśliwy ze swoim Panem. Nie, to nie wystarczy. Trzeba być szczęśliwym z bliźnim, aby być z nim zjednoczonym. Dlatego chrześcijaństwo ma dwa wymiary: wymiar wertykalny, w którym wznosimy się do Boga, i wymiar poziomy, w którym wychodzimy naprzeciw innym. Tutaj nikt nie jest w stanie wznieść się do Boga, jeśli jednoczy się z braćmi, i podobnie nie może zjednoczyć się z braćmi, jeśli jednoczy się i wznosi do Boga. Dlatego abyśmy mieli prawdziwą, głośną miłość, która nie niesie ze sobą emocji ani korzyści, Bóg musi tę miłość skorygować. Podobnie, jeśli myślimy, że jesteśmy połączeni z Bogiem, a nie z drugim człowiekiem, jest to złudzenie i sen.

Zatem post przestał być dietą pokarmową, gdyż Panu nie zależy na jedzeniu. Post w zasadzie zaczął oszczędzać pieniądze i rozdawać je potrzebującym. Zatem jej celem lub jednym z podstawowych filarów jest otwartość na innych. Myśl tę potwierdza dzisiejsza Ewangelia: „Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi”. Każde gromadzenie oznacza niedawanie innym, pozbawianie innych możliwości dawania.

Pan mówi: „Gdzie są wasze skarby, tam jest wasze serce”. Jeśli zarabiacie na pieniądzach, wasze serce jest pieniędzmi, ale jeśli tworzycie inny skarb i kochacie innych, stajecie się duchowi, wtedy waszym skarbem nie będzie służba. , dawanie i zjednoczenie z Bogiem.

Pomiędzy pierwszym a ostatnim wersetem Pan Jezus mówi: „Jeśli pościcie, nie bądźcie jak obłudnicy” i ma oczywiście na myśli faryzeuszy, ponieważ faryzeusze byli partią religijną w Palestynie, która często twierdziła, że jest pobożna i kontrolowała ludność ludzie. Pan nazwał ich obłudnikami, ponieważ nie są pobożni w głębi, ale na pozór. I rzekł Pan: „Nie ukazujcie się ludziom ze zmarszczonymi brwiami i przygnębioną twarzą”, ponieważ pościcie dla Boga, aby nie pokazywać się ludziom, „a wasz Ojciec, który jest w ukryciu, odda wam jawnie”. Dlatego post jest samotnością z Panem i ludzie nie mają nad nim kontroli.

Mój biuletyn parafialny
Niedziela, 12 marca 2000
Wydanie 11