Wywiad pomiędzy duchem boskim a duchem ludzkim: - Słowo też musi mieć ducha, bo i nasze słowo nie jest pozbawione ducha. Ale nasz duch jest obcy naszej istocie. Jest to przyciąganie powietrza i jego powrót, wdychanie i rozpraszanie na rzecz istnienia ciała. On sam staje się głosem mówiąc, manifestując w ten sposób w sobie moc słowa. Musimy pobożnie uznać istnienie Ducha Bożego także w Jego prostej i nieskomplikowanej boskiej naturze, aby słowo nie wydawało się mniejsze od naszego słowa. Nie jest pobożnością twierdzenie, że duch jest czymś obcym Bogu i sprowadzonym do Niego z zewnątrz, podobnie jak nasz duch stworzony. Ale tak jak rozumiemy – wspominając Słowo Boże – że On nie jest pozbawiony hipostazy, ani nie otrzymuje żadnej nauki, ani nie jest niesiona przez głos zewnętrzny, ani nie jest rozproszona w powietrzu, ani nie jest rozpuszczona, ale raczej rozumiemy go jako istniejący w swojej istocie, wolny, aktywny i potężny. Podobnie dowiedzieliśmy się, że Duch Boży jest stały. Ponieważ słowo i przejaw jego działania – nie wierzymy, że jest to przemijający powiew wiatru, gdyż w ten sposób degradujemy Boską naturę aż do pogardy, jeśli zniżymy się w myśli do faktu, że duch, który w niej jest, On jest wzorem naszej duszy. Wierzymy jednak, że jest to siła istotna, sama widoczna w swojej hipostazie, pochodząca od Ojca i spoczywająca w Słowie. Ponieważ je ukazuje, nie oddala się od Boga, w którym jest, ani od Słowa, ponieważ z Nim trwa. Jest potężny, więc nie prowadzi do zniknięcia. A duch – podobnie jak słowo – jest istotą w hipostazie, żywą, wolną, poruszającą się samodzielnie, czynną przez siebie, zawsze pragnącą dobra, której moc jest podporządkowana jego woli, gdyż nie ma początku ani końca. Słowo nigdy nie jest nieobecne u Ojca, podobnie jak Duch w Słowie.

W ten sposób przez jedność w boskiej naturze znika błąd wielości bogów, a przez wiarę w Słowo i Ducha znika opinia Żydów. Ze wszystkich wierzeń pozostaje pożyteczne: z idei żydowskiej wynika jedność natury, a z idei greckiej – rozróżnienie jedynie pomiędzy hipostazami.

Dowody ze Starego Testamentu na istnienie Słowa i Ducha: Jeśli Żyd powstanie i sprzeciwi się naszemu nauczaniu w Słowie i Duchu, niech wypowiedzi Boskiej Księgi będą z nim dyskutować i uciszyć go! Boski Dawid powiedział w Słowie: „Słowo Twoje, Panie, trwa w niebie na wieki” (Psalm 118:89). A także: „Posłał swoje słowo i uzdrowił ich” (Psalm 106:20). Wypowiedziane słowo nie jest wysyłane ani nie pozostaje na zawsze. Sam Dawid mówi w Duchu: „Posyłasz swego Ducha i powstają” (Ps 103,30). A także: „Przez słowo Pana powstały niebiosa i wszystkie ich zastępy zostały stworzone przez Ducha w Nim” (Psalm 32:6). Hiob mówi: „Stworzył mnie Duch Boży i tchnienie Wszechmogącego ożywiło mnie” (Hioba 33:4). Duch, który jest wysyłany, tworzy, potwierdza i daje życie, nie jest chwilowym tchnieniem, tak jak usta Boże nie są organem fizycznym. Musimy bowiem rozumieć jedno i drugie w sposób godny Boga.