Prorok Izajasz urodził się około roku 765 p.n.e. w Królestwie Judy, którego stolicą była Jerozolima, w czasach intensywnej rywalizacji pomiędzy nim a Królestwem Izraela ze stolicą, Samarią. Izajasz głosił przez 40 lat, kiedy królestwa żydowskie i ich sąsiedzi żyli pod ciężarem strachu przed Asyryjczykami, ówczesnymi władcami Wschodu. Królestwo Judy przeżywało okres dobrobytu materialnego, któremu towarzyszył upadek moralny i pogarda dla prawa Bożego, do tego stopnia, że większość Żydów praktykowała magię i czary oraz zaniedbywała kult Boga, a ci, którzy nadal w Niego wierzyli, byli zadowoleni z formalną religijnością: „Ustami czczą Boga, lecz sercem swym są od Niego daleko” (29,13).

W roku śmierci króla Ozjasza (740) Izajasz był w świątyni, kiedy „ujrzał Pana siedzącego na wysokim tronie, w otoczeniu serafinów, śpiewającego: «Święty, Święty, Święty jest Pan Zastępów»” (6 :3). Wtedy drzwi zatrzęsły się od ich dźwięku, a świątynia wypełniła się dymem, a Izajasz upadł na ziemię, mówiąc: „Biada mi! Zostałem zniszczony, bo jestem człowiekiem o nieczystych wargach, a żyję wśród ludu o nieczystych wargach i oczy moje widziały Króla, Pana Zastępów” (6:5). Wtedy przyleciał do niego anioł z węglem w ręku, który wziął szczypcami z ołtarza i dotknął nim ust Izajasza, mówiąc: „To dotknęło twoich warg i twoja wina zostanie zmazana, a twój grzech odpuszczony” ( 6:7). Wtedy Izajasz odpowiedział na wezwanie Pana i zaczął głosić ludziom, wzywając ich, aby powrócili do Boga. Bóg.

Izajasz ożenił się wkrótce po swoim powołaniu i miał dwóch synów. Pierwszemu nadał imię wskazujące na nadchodzące nieszczęścia, a drugiemu imię wskazujące na pozostałą resztkę ludu, która miała stać się zalążkiem nowego ludu. Najpierw głosił mieszkańcom Samarii, a następnie osiadł w Jerozolimie, gdzie wypowiadał się przeciwko zbuntowanemu ludowi, który porzucił Boga i pogrążył się w zepsuciu i bałwochwalstwie, oraz oświadczył, że Bóg nie będzie już tolerował ich obłudy. „Obmyjcie się i oczyśćcie, i usuńcie zło swoich uczynków sprzed moich oczu... Uczcie się dobra i szukajcie prawdy... Przyjdźcie, przemyślmy to razem, mówi Pan. Jeśli wasze grzechy będą szkarłatne, tak się stanie bądź biały jak śnieg... A jeśli się zbuntujesz, pożre cię miecz” (1,16-18).

Po kilku latach król Izraela Pekach i król Aramu Resin rozpoczęli wojnę z Achazem, królem Judei, ponieważ ten odmówił sprzymierzenia się z nimi przeciwko Tiglathlipserowi III, królowi Asyryjczyków z Asyryjczykami pomimo ostrzeżeń Izajasza i jego zapewnień, że Jerozolima nie wpadnie w ręce wrogów, dlatego król Achaz mu nie uwierzył (7, 8). Wtedy Izajasz wypowiedział najdobitniejsze proroctwo o przyjściu Mesjasza: „Sam Pan da wam znak: Oto dziewica pocznie i porodzi syna, i nazwie go imieniem Immanuel” (7,14). Następnie Izajasz potwierdza, że dziecko zasiądzie na tronie Dawida, „bo dziecko się nam narodziło... i władza jest na jego ramieniu... potężny Bóg... Ojciec przyszłego wieku, Książę Pokoju” (9:5).

Po upadku Królestwa Północnego Izajasz wycofał się aż do początków panowania króla Ezechiasza (ok. 713 r.). W tym czasie Egipt popchnął Królestwo Judy i sąsiednie narody do powstania przeciwko Asyrii. Izajasz przez trzy lata chodził nago i boso po ulicach Jerozolimy, co było proroctwem, że lud Izraela będzie tak postępował, jeśli nie zaufa Bogu (20:2-6). Po śmierci Sargona II, króla Asyryjczyków (705) i wstąpieniu na tron jego syna Sennacheryba, wiele narodów zbuntowało się przeciwko niemu za namową Filistynów i Fenicjan, a Ezechiasz, król Judei, przyłączył się do sojuszu i zarządził przygotowania do wojny, wzmocnił mury Jerozolimy i wykopał tunel, aby zaopatrzyć miasto w wodę. Dlatego Izajasz obwiniał Żydów za wojnę, zamiast pokutować przed Bogiem, i wezwał ich, aby polegali na Nim, zamiast polegać na obietnicach przywódców świata, i nikt nie słyszał słów proroka. Kiedy armia Sennacheryba przybyła i oblegała Jerozolimę (701 r.), król Ezechiasz zaoferował mu całe złoto świątynne jako okup za miasto, ale król asyryjski nie był usatysfakcjonowany. Wtedy Izajasz przybył do króla i ludu, pocieszając ich i przekazując dobrą nowinę, że Bóg wybawi swój lud. Tej nocy anioł Pański uderzył żołnierzy asyryjskich i zabił ich. Następnie Sennacheryb przerwał oblężenie i wrócił do Niniwy. Tutaj misja proroka Izajasza zakończyła się i powrócił do milczenia. Mówi się, że został zabity piłą za panowania króla Manassesa (687-642).

Księgę Izajasza odróżnia od ksiąg pozostałych proroków Starego Testamentu piękno jej poetyckiej ekspresji i precyzyjne proroctwa o przyjściu Chrystusa. Zwiastował narodziny Zbawiciela z Dziewicy, Chrystusa niewinnego grzechu, „latorośli z pnia Jessego” (czyli z rodu Dawida...) (11,6), przez którą sprawiedliwość i zapanuje pokój między ludźmi: „Wilk zamieszka z barankiem, a mały chłopiec będzie je prowadził... Nie będą czynić zła”. Zbawiciel sam jest „pokornym sługą”, który „nie krzyczy i nie podnosi głosu, nie łamie trzciny zgniecionej i nie gasi dymiącego lnu” (42,2). Dla zbawienia swego ludu wystawia się na poniżanie i śmierć: „Wzgardzony i opuszczony przez ludzi, Mąż boleści i doświadczony w bólu... oddał swój grzbiet bijącym... i nie krył swego twarz przed obelgami i opluwaniem... on nosił nasze cierpienia i znosił nasze smutki, a my uważaliśmy go za dotkniętego, uderzonego przez Boga i udręczonego. Został przebity za nasze przestępstwa i zdruzgotany za nasze winy. Został ukarany za nasz pokój i dzięki Jego ranie zostajemy uzdrowieni” (5:6; 53:3-5). Wypełnił wolę Ojca i dał siebie na okup za nas, „i dla ucisku swojej duszy ujrzał światło”. „Oddał samego siebie na śmierć i do przestępców został zaliczony, i poniósł grzechy wielu i wstawiał się za ich występkami” (53:11-12).

W pierwszej części księgi Izajasz groził zagładą każdemu, kto ufa wielkim ludziom tego świata. Jednak druga część nazywa się „Księgą Pocieszenia”, ponieważ zwiastuje pojednanie między Bogiem a Jego ludem oraz odnowę Jerozolimy w królestwie, które nie ma końca. „Bądź oświecona, Nowa Jerozolimo, bo chwała Pańska wzeszła nad tobą” (60,1). I wszystkie narody przyjdą do Nowego Jeruzalem, to jest do Kościoła, i wejdą do miasta, którego drzwi nie są zamknięte i którego nie oświetla ani słońce, ani księżyc, gdyż Pan jest jego wieczną światłością i wszelkim wejdzie do niego sprawiedliwy spośród ludu, który Bóg zgromadził. Pan raduje się nad nimi, a oni radują się w Nim w nowym mieście, w którym śmierć została pokonana, i „pociesza płaczących i daje im koronę zamiast popiołu, olejek radości zamiast żałoby i szatę chwały zamiast ducha znużenia” (61:3).

Prorok Izajasz wyraźnie głosił dobrą nowinę, dlatego jego księga nosi tytuł „Piąta Ewangelia” i pozostaje dla nas jednym ze źródeł naszej wiary w Chrystusa i naszej nadziei na nadchodzące królestwo. Kościół Święty wspomina go 9 maja. Ma stary kościół w Broummana, którego obecna budowla pochodzi z XVI wieku.