Imię tego świętego brzmiało „Ruh”, zanim nawrócił się na wiarę chrześcijańską. Należał do szlachciców miasta Damaszek i mieszkał w pobliżu klasztoru nazwanego imieniem św. Teodora, dowódcy armii. Miał złe obyczaje, kochał rozwiązłość i był pijakiem. Usuwał krzyże z miejsc w kościele, rozdzierał szaty ołtarza, nękał księdza i przeszkadzał mu podczas modlitwy oraz rzucał w niego glinianymi kulkami z okna w kościele. strop kościoła.
Któregoś dnia w kościele jego wzrok przykuła ikona św. Teodora, więc podniósł łuk i wypuścił strzałę w stronę ikony, lecz gdy strzała zbliżyła się do ikony, odchyliła się i przebiła mu dłoń. Soul był tym zdumiony i zdumiony. Wieczorem zaczął myśleć o tej sprawie i nie spał przez całą noc, a kiedy jego oczy się zamknęły, święty Teodor przyszedł do niego we śnie i powiedział do niego: „Wyrządziłeś mi krzywdę swoimi czynami i manipulowaniem moimi świątyni... zmieńcie więc zdanie, uwierzcie w Chrystusa i ożyjcie”. Przerażona i zdumiona dusza obudziła się ze snu, który rozpalił w jej sercu ogień wiary w Pana Jezusa Chrystusa.
Gdy wstał poranek, wsiadł na konia i udał się do miejsca zwanego „Al-Kiswah”, gdzie spotkał wielu wierzących udających się do Jerozolimy na pielgrzymkę. Szedł więc z nimi, aż dotarł do Jerozolimy, udał się do patriarchy Jerozolimy, Eliasza, i opowiedział mu wszystko, co widział i słyszał, oraz słowa św. Teodora, który prosił o chrzest, więc patriarcha wysłał go do klasztor św. Jana Chrzciciela nad rzeką Jordan. Kiedy duch przybył do klasztoru – w miejscu, w którym został ochrzczony Pan Jezus Chrystus – ujrzało go dwóch mnichów i poprosiło, aby go ochrzcili, a oni odpowiedzieli na jego pytanie. Kiedy powstał z wody, uczynili na nim znak krzyża i powiedzieli mu: „Odtąd będziesz miał na imię Antoniusz”. Ubrali go w maskę zakonną, po czym wypuścili.
Antoniusz wrócił do Damaszku, a jego rodzina i lud zobaczyli go w stroju mnicha. Zdumieli się nad nim i zapytali go: „Co sam zrobiłeś i co to za szata, którą widzimy na tobie?” Odpowiedział im: „Stałem się chrześcijaninem i uwierzyłem w Pana Jezusa Chrystusa”. Zaciągnęli go na rynek w Damaszku i zaprowadzili przed sędziego, który mu powiedział: „Biada ci, dlaczego porzuciłeś religię (islam), w której się urodziłeś, i zostałeś niewiernym chrześcijaninem?” Antoniusz odpowiedział: „To dla mnie za mało, aby zyskać uznanie mojego Pana, Jezusa Chrystusa”. Gdy sędzia wysłuchał jego słów, pobił go i nakazał jego uwięzienie. W więzieniu przebywał siedem miesięcy.
Następnie sędzia przekazał sprawę Anthony’ego Harunowi al-Rashidowi, który ten nakazał sprowadzenie go do Bagdadu w celu osobistego osądzenia. Kiedy Antoniusz stanął przed nim, kalif zapytał go: „Co cię skłoniło do tego, co uczyniłeś?” Powstrzymaj się od tej strasznej opinii i nie daj się zwieść”. Odpowiedział mu Antoni i rzekł mu: „Nie dałem się zwieść, ale raczej uwierzyłem i zostałem wprowadzony do Pana Jezusa Chrystusa, który przyszedł na świat jako światło i zbawienie dla wszystkich, którzy w Niego wierzą, a dziś jestem chrześcijaninem, który wierzy w Ojca i Syna, i Ducha Świętego.” Kiedy kalif usłyszał jego słowa, kazał go ściąć. Datą jego męczeństwa był dzień Bożego Narodzenia roku 800. Kościół Święty zaczął obchodzić jego święto 24 grudnia.
Biografia tego świętego męczennika została zaczerpnięta z książki „Zapomniani święci” Archimandryty Tomasza, opublikowanej przez Al-Nour Publications w 1995 r., a którą zaczerpnął ze starożytnych rękopisów Synaxarium.
