„...i w jednym Panu, Jezusie Chrystusie, Jednorodzonym Synu Bożym. Zrodzony z Ojca przed wiekami, Światło ze Światła, prawdziwy Bóg z prawdziwego Boga, zrodzony, a nie stworzony, współistotny Ojcu, przez którego wszystko zostało stworzone”.

1. Bóstwo Syna:

Drugi rozdział Credo potwierdza nam boskość Syna i został sporządzony, aby potwierdzić proste przekonanie Kościoła dotyczące herezji wniesionej na początku IV wieku przez aleksandryjskiego kapłana imieniem Ariusz, twierdzącego, że Syn jest istotą stworzoną i że jest mniejszy od Ojca. Aby obalić jego poglądy (które „Świadkowie Jehowy” odziedziczyli w naszych czasach), zebrał się sobór obejmujący cały Kościół. Był to pierwszy sobór ekumeniczny, który odbył się w Nicei w roku 325 i został ustanowiony. największa część Konstytucji Wiary, którą recytujemy podczas każdej Mszy św., łącznie z tym rozdziałem odnoszącym się do boskości Syna.

Rozdział ten zapewnia nas, że Syn jest „w istocie równy Ojcu”, co oznacza, że ma tę samą boską naturę co Bóg Ojciec. Tak jak ludzki syn odbiera swemu ludzkiemu ojcu swą ludzką naturę. W ten sposób Syn Boży czerpie od Ojca swoją boską naturę. Tak jak światło wychodzące ze słońca ma tę samą naturę co słońce, które jest światłem, tak Syn wywodzący się od Ojca (i takie jest znaczenie słowa „zrodzony”) ma tę samą naturę co Ojciec: „Światło od Światła, prawdziwego Boga, od prawdziwego Boga.”

Wynika z tego, że Ojciec ma boskie przymioty, takie jak wieczność, władza nad wszystkimi rzeczami, pełna wiedza i całkowita świętość. Wszystkie te cechy należą także do Syna. Syn pochodzi od Ojca, ale „zrodzony, a nie stworzony”. Stworzenie wychodzi z nicości do istnienia z woli Boga. Ale Syn Boży pochodzi z samego serca Boga Ojca. Dlatego przepaść oddziela Stwórcę od stworzonego. Jeśli chodzi o Syna Bożego i Boga Ojca, znajdują się oni na tym samym poziomie, ponieważ oboje mają tę samą boską naturę.

Ludzie nazywani są dziećmi Bożymi tylko dzięki Bożej miłości i trosce o nich. Miłość ta przekracza przepaść pomiędzy Stwórcą a stworzeniem, ale jej nie usuwa. Jeśli chodzi o Jezusa Chrystusa, jest on z natury Synem Bożym. Oznacza to, że On sam jest w całkowitej jedności z Ojcem i dlatego nazywany jest „jedynym Synem Bożym”. Oznacza to, że tylko On jest Synem Bożym w pełnym tego słowa znaczeniu. Choć nazywamy się dziećmi Bożymi tylko dlatego, że Boża miłość nas obejmuje pomimo ogromnej przepaści pomiędzy naturą Boga a naszą naturą stworzoną. A stworzenie zaczyna się w czasie. Oznacza to, że nie istnieje wcześniej, a następnie w pewnym momencie pojawia się. Dlatego ludzki syn początkowo był bez ojca, ponieważ jego ojciec poprzedził go w istnieniu i przez swój wzrost nabył to, czego syn jeszcze nie osiągnął. Jeśli chodzi o Syna Bożego, nie było czasu, w którym by Go nie było.

Światło pochodzi od słońca, ale nie ma słońca bez światła. W ten sposób Syn rodzi się z Ojca, ale nie ma Ojca bez Syna. Istnienie Syna jest zatem nieodłącznie związane z istnieniem Ojca. Tak jak światło jest nieodłącznym elementem istnienia słońca, tak samo istnienie myśli jest nieodłącznym elementem istnienia umysłu. Ponieważ Ojciec nie ma początku. To znaczy wieczny, ponieważ jest początkiem wszystkiego i nie ma początku. Podobnie Syn jest wieczny w swoim przykładzie: „Narodził się z Ojca przed wszystkimi wiekami”.

Pytania:

1. Jaka jest doktryna wyrażona w drugim rozdziale Konstytucji Wiary?
2. Kto zaprzeczał tej doktrynie w przeszłości i kto zaprzecza jej w naszych czasach?
3. Co oznaczają słowa „współistotny Ojcu”, „światło ze światła”, „prawdziwy Bóg z prawdziwego Boga”?
4. Jaka jest różnica między noworodkiem a istotą stworzoną?
5. Jesteśmy dziećmi Boga, a Jezus Chrystus jest Synem Bożym, jaka jest zatem różnica między naszym synostwem a Jego synostwem? Dlaczego nazwano go „jedynym Synem Bożym”?
6. Co oznacza wyrażenie „narodził się z Ojca przed wszystkimi wiekami”?

2 - Świadectwa Pisma Świętego dotyczące boskości Syna:

Tę wiarę w boskość Syna Kościół otrzymał od Apostołów. Zostało to wyrażone w Piśmie Świętym w jasnych wersetach:

Odp.: Biblia nadała Jezusowi Chrystusowi te same boskie imiona, jakie nadaje Bogu:

Jednym z tytułów Boga w Starym Testamencie jest wyrażenie „pierwszy i ostatni”.

Na przykład: [Jestem pierwszym Panem i wraz z innymi nim jestem] [Izajasz 41:4].

A także: [Tak mówi Pan, Król Izraela i jego Odkupiciel, Pan Zastępów: Ja jestem pierwszy i Ja jestem ostatni i nie ma boga oprócz mnie] [Izajasz 44:6].

Ale widzimy, że Księga Apokalipsy w Nowym Testamencie nadaje ten sam tytuł Jezusowi Chrystusowi: [A pośród siedmiu świeczników był ktoś podobny do Syna Człowieczego, ubrany w szatę do stóp i przepasany wokół piersi z paskiem Ze złota.. Gdy go ujrzałem, upadłem do nóg jego jak umarły, a on położył na mnie prawą rękę, mówiąc do mnie: Nie bój się, jestem pierwszy i ostatni. I okolica. I byłem umarły, a oto żyję na wieki wieków. Amen. I dzierżę klucze piekła i śmierci] [Objawienie 1:13, 17, 18].

Jednym z tytułów Boga w Starym Testamencie jest „Pan panów”.

Na przykład: [Albowiem Pan, Bóg twój, jest Bogiem bogów i Panem panów, Bogiem wielkim, potężnym i strasznym, który nie stroni od osób i nie stroni od szacunku. Łapówka] [Powtórzonego Prawa 10:17].

Ale widzimy także, że Księga Apokalipsy w Nowym Testamencie nadaje ten sam tytuł Jezusowi Chrystusowi: [Oni będą walczyć z Barankiem, a Baranek ich zwycięży, bo jest Panem panów i Królem królów, i tych, którzy są z nim zostanie wezwany I wybrani i wierni] [Objawienie 17:14].

A także: [I jest ubrany w szatę zmoczoną we krwi, a imię jego brzmi {Słowo Boże}. A wojska w niebie szły za nim na białych koniach, odziane w bisior biały i czysty. A z Jego ust wychodzi ostry miecz, aby nim uderzyć narody. I będzie nimi rządził laską żelazną, i on depcze tłocznię wina gniewu i gniewu Boga Wszechmogącego. I ma imię wypisane na swojej szacie i na swoim biodrze: {Król królów i Pan panów} [Objawienie 19:13-16].

B - Biblia przypisuje tę samą boską istotę Synowi Bożemu:

[Bo w Nim mieszka cieleśnie cała pełnia Bóstwa] [Kolosan 2:9]. Oznacza to, że w ciele Chrystusa mieszka pełnia boskości.

Było to widoczne w tym, co apostoł Paweł skierował do pasterzy Kościoła w Efezie, zanim do nich wrócił: [Uważajcie więc na siebie i na całą trzodę, w której Duch Święty ustanowił was biskupami, abyście pasli Kościół. które Bóg nabył własną krwią] [Dz 20,28]. Krew przelana za Kościół, krew Chrystusa, nazywana jest tutaj krwią Boga. Ponieważ boska natura rezyduje w Jezusie Chrystusie.

C – Przypisywał także całkowitą jedność z Ojcem:

Pan Jezus Chrystus oświadczył: [Ja i Ojciec jedno jesteśmy] [Jana 10:30].

A także: [Rzekł mu Jezus: Tak długo jestem z wami, a nie poznaliście Mnie, Filipie! Kto mnie widział, widział Ojca. Jak więc powiesz: „Pokaż nam Ojca?”. ] [Jana 14:9].

A także zwracając się do Ojca: [I wszystko, co moje, jest twoje, a co twoje, jest moje i w nich jestem uwielbiony] [Jana 17:10].

D – Wreszcie Biblia Święta przypisuje Synowi boskie przymioty i dzieła:

1 - Wieczność:

[A teraz uwielbij mnie, Ojcze, u siebie tą chwałą, którą miałem u ciebie, zanim świat powstał] [Jana 17:5].

A także: [Jezus im rzekł: Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Zanim Abraham powstał, Ja jestem] [Jana 8:58].

Zauważmy, że nie powiedział „ja istnieję”, ale raczej „jestem”, aby wskazać bezpieczeństwo swego istnienia bez początku.

2- Władza ustawodawcza:

[Słyszeliście, że powiedziano starożytnym: Nie będziesz mordował; kto morduje, będzie podlegał karze. Ale powiadam wam: Każdy, kto niesprawiedliwie złości się na swego brata, będzie zagrożony sądem, a ktokolwiek powie swojemu bratu: „Raca”, będzie zagrożony sądem. Sobór: „A kto powie: «Głupcze», grozi mu ogień piekielny” [Mt 5,21, 22].

A także: [Słyszeliście także, że powiedziano starożytnym: Nie łamcie swojej przysięgi, ale dotrzymujcie Panu swojej przysięgi. A Ja wam powiadam: Wcale nie przysięgajcie na niebo, jest ono bowiem tronem Bożym (Mt 5,33, 34). Tutaj Jezus umieszcza swoją władzę ustawodawczą jako władzę Bożą. Swoją władzą wyjaśnia i uzupełnia prawo, które sam Bóg nadał dawno temu przez Mojżesza:

[Wtedy rzekł Pan do Mojżesza: Idź do faraona, gdyż zatwardziłem jego serce i serca jego sług, abym mógł dokonywać wśród nich tych moich znaków. Wtedy słudzy faraona rzekli do niego: Jak długo będzie to dla nas pułapką? Uwolnij ludzi, aby służyli Panu, swemu Bogu. Czy jeszcze nie wiecie, że Egipt jest zrujnowany? Wyciągnął więc Mojżesz laskę swoją nad ziemią egipską, a Pan sprowadził na tę ziemię wiatr wschodni przez cały dzień i całą noc. A gdy nastał poranek, wiatr wschodni niósł szarańczę (Wj 10,1,7,13). Oznacza to, że Jezus ma całą boską władzę.

3- Władza odpuszczania grzechów:

Władza ta należy wyłącznie do Boga. Ponieważ każdy grzech jest przeciwko Bogu i dlatego tylko Bóg może go przebaczyć. Dlatego Żydzi mieli rację, gdy mówili: [Wtedy uczeni w Piśmie i faryzeusze zaczęli rozważać, mówiąc: {Kim jest ten, który mówi bluźnierstwa? Któż może odpuszczać grzechy, jeśli nie sam Bóg? }] [Łk 5:21].

Ale Jezus okazał swoją boskość, korzystając z boskiego prawa do odpuszczania grzechów: [Ale abyście wiedzieli, że Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów – powiedział do paralityka: Twój. Mówię: Wstań, weź swoje łóżko i idź do domu.] [Łk 5,24].

4- Boska władza nad życiem i śmiercią:

W Starym Testamencie Eliasz wskrzesił syna wdowy i Elizeusz także wskrzesił syna, ale uczynili to mocą Bożą, którą uzyskali poprzez modlitwę i błaganie. Wspomniano o tym w Księdze Królewskiej: [Położył się więc trzy razy nad dzieckiem i wołał do Pana: Panie, Boże mój, niech dusza tego dziecka powróci do łona swego. Wtedy Pan usłyszał głos Eliasza i dusza dziecka wróciła do swego łona, i żyło [1 Król. 17,21, 22].

Jeśli chodzi o Jezusa, miał on w sobie absolutną władzę nad życiem i śmiercią, którą posiada jedynie Bóg. Dlatego powiedział: [Albowiem jak Ojciec wskrzesza umarłych i ożywia, tak i Syn ożywia, kogo chce] [Jana 5:21].

Dlatego widzimy Go wskrzeszającego umarłych przy użyciu dialektu nakazowego, który sam w sobie ma władzę wskrzeszania umarłych i nie pochodzi od nikogo innego. Kiedy wskrzesił syna wdowy z Nain, powiedział: [Potem podszedł i dotknął mar, a ci, którzy je nieśli, zatrzymali się. Powiedział: „Młodzieńcze, mówię ci, wstań”. Wtedy zmarły usiadł i zaczął mówić, oddał go więc jego matce” (Łk 7,14,15).

Podobnie gdy wskrzesił córkę Jaira: [Więc wyrzucił ich wszystkich na zewnątrz, wziął ją za rękę i zawołał, mówiąc: {Wstań, dziewczynko.} Wtedy jej duch powrócił i natychmiast wstała. Rozkazał więc, żeby jej to dano do jedzenia] [Łk 8,54, 55].

Pytania:

1. Czy Biblia nadała te same imiona Bogu i Jezusowi Chrystusowi? [Zobacz Izajasza 44:6, Objawienie 1:13, 17, 18, Powtórzonego Prawa 10:17, Objawienie 19:13-16 i Objawienie 17:14].
2. Czy Biblia przypisywała tę samą boską istotę Synowi Bożemu? [Zobacz Kolosan 2:9 i Dzieje Apostolskie 20:28].
3. Czy Biblia przypisuje Synowi boskie przymioty i dzieła?
   • Wieczność: Zobacz Jana 17:5, Jana 8:58.
   • Boska władza prawodawcza: Zobacz Mateusza 5:21,22 i Mateusza 5:33,34 i porównaj z Wyjścia 20:1,7,13.
   • Władza odpuszczania grzechów: Zobacz Łukasza 5:25.
   • Boska władza nad życiem i śmiercią: Zobacz Jana 5:21, Łukasza 7:14, Łukasza 8:54 i porównaj z 1 Królów 17:21.

rozszerzenie

Jezus wyraźnie oznajmiał swoją boskość nie tylko słowami, ale przede wszystkim czynami, które wskazywały, że przypisywał sobie boską władzę. Widać to na przykład w jego stanowisku w sprawie Prawa Mojżeszowego, prawa, którym był Bóg jego źródło, ojciec Jean Danielo, dziekan Kolegium, napisał na ten temat w wydanej przez siebie książce „Teologia katolicka w Paryżu”:

• Kiedy Chrystus mówi: Syn Człowieczy jest także Panem szabatu, faryzeusze mówią: Ten człowiek bluźni. I (z ich punktu widzenia) mają rację, ponieważ szabat został ustanowiony przez Boga. Zatem sam Bóg jest Panem szabatu. Często o tym opowiadano. Ta (typowa) rozmowa, którą odbyłem z rabinem, który pewnego dnia powiedział mi: Ojcze, jest coś, za co winimy Chrystusa, a mianowicie to, że złamał prawo, bo prawo Jehowa umieścił na górze Grzech i tylko Bóg może zmienić to, co Bóg ustanowił. Odpowiedziałem mu: Mój Panie Rabbi, nie mogłeś powiedzieć nic, co by mi się bardziej podobało, niż te Twoje słowa, ponieważ jest pewne, że Jezus zmodyfikował prawo, a to faktycznie oznacza i może oznaczać tylko jedno, czyli że jeśli Bóg jest sam, jak powiedziałem i jak powiedziałem „Zaprawdę”, może zmienić to, co Bóg ustanowił. Oznacza to, że Jezus uznawał dla siebie władzę równą władzy Tego, który ustanowił prawo, czyli Jehowy. na Górze Sin. To jest dokładnie to, czego Żydzi nie zrobili. Nadal to całkowicie rozumieją}… (s. 94-95)

Człowiek nie może przypisywać sobie boskości, jeśli nie jest obłąkany i zwodniczy. Ale szczerzy ludzie, niezależnie od swoich przekonań, czczą Jezusa za te dwie cechy. Jego wyjątkową osobowość czczą nie tylko chrześcijanie, ale także niechrześcijanie, w tym muzułmanie, Żydzi, Hindusi i ateiści. Oto, co wyjaśnia wspomniany autor:

• Wszyscy bez wyjątku zgadzają się widzieć w Jezusie przynajmniej jedną z najwznioślejszych postaci w historii ludzkości. Mówię wszyscy, bo nie tylko chrześcijanie, ale i inni są zgodni w tej sprawie. Przeczytaj książki napisane o Jezusie przez Żydów, takie jak „Admond Flagg”, „Robert Aaron”, „Jules Isaac” i „Shalom Ash”. Widzą w nim jeden z najbardziej wzniosłych wyrazów ludu Izraela. A oto muzułmanie. Jezus, Jezus, zajmuje główne miejsce w Koranie, a Mahomet widział w Jezusie największego z proroków. A oto Indianie: Gandhi i Aurobindi widzieli w Kazaniu na Górze najwyższy szczyt ludzkiej religii. Większość ateistów, jak socjalista „Barbus”, egzystencjalista „Janson” i marksista „Garoudi”, przyznaje, że Jezus na poziomie ludzkim jest wielkością, przed którą się kłaniają… (s. 96)

Jean Daniélou: Mythes Païens Mystère Chrétien

Należy zatem zadać pytanie:

Jeżeli z jednej strony Jezus wyraźnie przypisywał sobie boskość i jeśli – według świadectw samych niechrześcijan – był osobowością wybitną, opowiadającą się za oszustwem i zaburzeniem psychicznym, to czy nie oznacza to, że jego świadectwo o sobie musi być wierzyłeś?

To pytanie, które każdy szczery człowiek musi sobie zadać. Chrześcijanie odpowiadają, wierząc w Chrystusa jako ludzkiego Boga.