لقد مُنع شعب العهد القديم من صنع الأصنام وعبادتها، هناك عدة نصوص توضح هذا الأمر، إلا أن بعض الهراطقة يفصلون الجزء الأول من تلك النصوص عن الثاني ويحرِّفون تفسيره. ظهر الله في العهد القديم بواسطة الأفعال، وتكلم بأفواه الأنبياء. أمّا في العهد الجديد فقد تجسَّد كلمة الله “ورأينا مجده”، وأقام علاقة شخصيّة معنا، لذلك نستطيع أن نصوِّر شخص المسيح في الأيقونة.

الإنسان الذي يستنير بالأفعال الإلهية غير المخلوقة “تشرق في قلبه معرفة مجد الله، ذلك المجد الذي على وجه المسيح ويغدو “مشاركاً للمجد الإلهي” و”مساهماً في قداسة الله”، فالمسيحي الذي يحيا في نعمة الله يغدو “عضو جسد المسيح”، أي جزءاً من جسد الإله المتأنس، فيحيا حياة المسيح نفسها ويشع بالنور الإلهي

Omul a fost creat după chipul lui Dumnezeu, iar de la început a fost o pereche, adică bărbat și femeie. La fel cum Dumnezeu, Persoana Treime, nu a fost singular, nici omul nu este. Doctrina Sfintei Treimi, care se exprimă în unitate în esență și trinitate în ipostaze, este un adevăr fundamental care exprimă și adevărul omului. Prin urmare, de la început, bărbatul a fost creat ca o pereche, adică un bărbat și o femeie.

إن سرّ المسحة المقدّس لا يتعلّق بعلاج الجسد وحده، بل بعلاج النفس أيضاً. فنحن ننال بسرّ المسحة قوّة روحيّة، فتُغفر خطايانا التي نسيناها ولم نتمكن من الاعتراف بها. إلاّ أن أهميتها الأولى تبقى في الصلاة من أجل صحة الجسد. لذلك ترتبط الكنيسة الأرثوذكسية بين هذين السرّين، وتحثّ الذين يُقام سرّ المسحة من أجلهم، على الاعتراف أيضاً.

المعمودية تُدخل الإنسان حلبة روحية، فيُدعى إلى الجهاد ضد قوى الشر التي تهاجمه من الخارج بواسطة حواسه التي تولِّد الأهواء. فلا بدّ له إذاً من أن يطرح جانباً كل ما يبعده عن محبة الله، وكل ما يقوده إلى المظاهر الأنانية التي تشوِّه محبة الله والإخوة، حتى يبقى منتصراً في معركته ضد الأهواء والميول الأنانية.

الكنيسة تتشكل وتظهر في إقامة سرّ الشكر الإلهي واشتراكنا به، لأنه السرّ الذي يحوّل الجماعة، أي الرعيّة، إلى كنيسة. ففي سرّ الشكر الإلهي تكون الرعيّة كنيسة جامعة، لأن المسيح نفسه يكون حاضراً فيها. ولا بدّ أن يعلم المؤمنون أنهم في كل مرّة يجتمعون لإقامة الليتورجيا الإلهية إنما “تجتمع كنيستهم”، أي الكنيسة كلها. فكل عضو في الرعية هو عضو في الكنيسة الأرثوذكسية الجامعة.

Înainte de jertfa lui Hristos pe cruce, el a făcut o rugăciune fierbinte pentru toți cei care vor crede în numele Său, cerând Tatălui său să-i păstreze în unitatea divină. Aceste cuvinte ale lui Hristos nu sunt o chemare la unitatea exterioară, ci mai degrabă la unitatea interioară absolută, asemănătoare unității celor trei persoane din Sfânta Treime, adică unității pe care omul a pierdut-o din cauza căderii. Se bazează pe și reprezintă cele trei ipostaze și înseamnă mântuirea și desăvârșirea omului.

În perioada care a urmat Epocii Apostolice, poziția apostolilor în Biserică, așa cum este definită de Biblie, a trecut la episcopi. Autoritatea episcopului în biserica primară era autoritatea lui Hristos și a bisericii și nu era o autoritate personală. Așa cum apostolii aveau „mintea lui Hristos”, deciziile pe care le luau în chestiunile bisericești erau conduse de Duhul Sfânt și nu de ei.

المسيحي كاهن بجسده وكامل وجوده. هو مدعو إلى أن يقدِّم ذاته وجميع أعماله ذبيحة لله، ومعها الخليقة بأسرها. الحياة الشخصية للمسيحي تغدو شهادة لحضور الله وعمله داخل الإنسان حتى أن كل من يرى طريقة حياته يستنتج أن المسيح يحيا فيه، وأنه ليس إنساناً عادياً، بل مواطن في ملكوت الله. وبهذه الطريقة تصبح أعماله وحياته كلها خدمة إلهية دائمة، وتستعيد معناها الأول الذي كان لها في فردوس الله.

Nașterea superioară despre care vorbește Hristos este „spălarea celei de-a doua nașteri și reînnoirea venită de la Duhul Sfânt”, adică primirea Duhului Sfânt prin botezul care are loc în numele Sfintei Treimi. Prezența Duhului Sfânt este cea care reînnoiește nașterea omului. Această prezență se produce în interiorul Bisericii prin sacramentul botezului și prin alte sacramente

Adevărul mântuirii în Hristos nu este o scrisoare statică care poate fi păstrată într-o carte. Este o comoară pe care Domnul a dat-o apostolilor pentru ca unirea lor să fie garanția sigură a deținerii lor a adevărului mântuirii. Apostolii le-au transmis episcopilor această comoară pentru a completa mesajul, în unirea lor cu Biserica – Trupul lui Hristos, unde lucrează Duhul Sfânt și, făcând aceasta, nu își exprimă propria părere, ci mai degrabă voința Duhului Sfânt. locuind în Biserică.

Biserica este legătura dintre oamenii înșiși, și între ei și Dumnezeu, sub forma parteneriatului existent între Sfânta Treime. În acest sens, a existat o Biserică în Paradis, dar căderea omului de la prima comuniune a dus la Biserica se mută din Paradis pe Pământ.