Sankt Ignatius af Antiokia: (Ignatius Theophorus, "gudsbæreren") Han var samtidig med Ignatius Evodios, og de kan have delt præsidentposten for Antiokia-kirken (kristne af jødisk oprindelse, kristne af ikke-jødisk oprindelse) på samme tid. (1) Derefter, efter Evotheus' martyrdød, fortsatte han med at lede de to kirker alene.

Der er en tradition, der siger, at barnet, der kom i Matthæusevangeliet 18, er den hellige Ignatius, men Chrysostomos støtter ikke denne tradition og bekræfter, at Ignatius ikke så Herren. Kirkens lærde placerer hans fødsel i år 35, og at han var i sikkerhed i Antiokia i hænderne på apostlene og disciplene, og han tog titlen Theophorus - gudsbæreren - for sig selv.

Antiokia og Sankt Ignatius kirke: في عهد اغناطيوس بدأت الإمبراطورية الرومانية تلاحق المسيحيين و تضطهدهم، إذ أخذ الإيمان المسيحي ينتشر في رومة نفسها وهذا كان للرومان بمثابة خيانة الدولة، فدين الآباء بالنسبة لهم، ميثاق لا يجب فسخه. وهناك عامل أخر حرض الرومان على اضطهاد المسيحيين وهو الشكاوي اليهودية، إذ جعلتهم ينتبهوا إلى سرعة انتشار البشارة المسيحية في الإمبراطورية. وبالنسبة للظروف الداخلية في عهد اغناطيوس لم تكن أفضل حالاً إذ كان الاختلاف بين المؤمنين من اليهود والأممين ما يزال قائماً.

Hans sponsorpolitik: Helgenen var ikke interesseret i at forklare de kristne doktriner (den hellige treenighed og foreningen af de to naturer i Kristus), men snarere var det meste af hans interesse i at undervise i den kristne tro, bevare den ren og forene rækken af befolkningen i hans kirke - Antiokia - og han var den første til at bruge ordet "universitet" (katolsk) til at henvise til kirken og betragtede den som kollegial og ikke præsidentiel. Han organiserede også kirken I sit brev til efeserne præciserer han de præstelige rækker og gør biskoppen til leder af den lokale kirke, idet han siger, at han er Kristus, og hvor Kristus er, er der kirken, og så de ældste. og gøre dem til forbilleder for de troende, ligesom apostlene er forbilleder for de troende, så diakonerne og respektere dem som respekterer Guds bud det bør ikke gøres alene, og det gør det guddommelige offer til et sakramente, som kun praktiseres af biskoppen og dem, der er bemyndiget af biskoppen.

Dom over helgenen: Nero havde etableret en lov, der anså alle, der bekendte sig til kristendommen, for fredløse. Dette blev efterfulgt af Vespasianus, Titus og Domitianus. I år 99 godkendte kejser Traianus Neros lov og beordrede dens gennemførelse. Loven blev forklaret til Plinius, herskeren over Bithynien, at enhver, der erklæres for at være kristen, ville blive henrettet, medmindre han gav afkald på sin tro. Blandt dem, der blev martyrdøden som følge af denne lov, var Sankt Clement, den tredje biskop af Rom efter apostlen Peter i år 100, og Simon, biskop af Jerusalem i år 107. Denne lov kan være det, der førte til martyrdøden for Ignatius Theophorus.

Ifølge traditionen anklagede den romerske hersker Ignatius for at være en djævel ulydig mod sine ordrer og for at friste folk til at ødelægge deres sjæle (forkynde Kristus). Helgenen svarede ham, at de romerske guder var dæmoner og frygtede Guds børn, og at der kun var én Gud. Landshøvdingen sagde til ham: "Mener du Kristus, som Pilatus hængte på korset?" Helgenen svarede ham: Det skal siges, at Jesus, som hængte synden og dens skaber på korset, gav dem, der bærer ham i deres hjerter, myndighed til at knuse helvede og dets magt. Herskeren sagde til ham: Så, bærer du Jesus i dit liv? Ignatius sagde: Det er der ingen tvivl om, for der blev sagt: "Jeg vil komme iblandt dem og vandre med dem." Herskeren havde intet andet valg end at udstede sin ordre den 6. januar 107 om at lægge Ignatius i håndjern og sende ham til Rom for at blive kastet for dyrene foran folket. Her udbrød helgenen og sagde: Tak, Herre, fordi du gav mig din fulde kærlighed og ærede mig med de begrænsninger, du ærede Paulus med. Så bad han for kirken, betroede den og overgav sig til politiet.

Hans beskeder: فانطلق مقيداً بالأغلال ومعه الشهيديّن روفوس وزورسيموس اللذين شملهما الحكم. وفي أثناء سفره من أنطاكية إلى رومة كتب سبعة رسائل إلى الكنائس التي مرَّ بها. التي كانت تشجع على تحمل المحن ومصائب الدهر. ووصلت لنا في ثلاث مجموعات: القصيرة والطويلة والمختصرة. والقصيرة هي الأصلية، وقد حفظت لنا مخطوطة يونانية (القرن الثاني) هذه الرسائل ولا تشمتمل على الرسالة إلى الرومانيين، وأقدم نص يحفظ لنا هذه الرسالة يعود للقرن العاشر. وفي القرن الرابع قام من عُني بها وحرفها فأضاف إليها وجعلها مجموعات تشمل ثلاثة عشر رسالة بدلاً من سبع. فجاء بها علاوةً على الرسائل إلى كنائس: أفسس ومغنيسية وترّلة ورومية وفيلدلفية وأزمير وبوليكاربوس رسائل إلى أنطاكية وطرسوس وفيلبي وهيرون ومريم الكبسولة ورسالة هذه الأخيرة إلى أغناطيوس. وظلت هذه الرسائل موضوع جدل بين علماء الكتاب المقدس والإنجيليين. فقال البعض أنها مزورة، والبعض الآخر صحيحة. ثم جاء Lightfool و Haranck وZahn وFunk ووفّقوا باثبات صحتها بالأدلة الداخلية والخارجية وسكت جميع القائلين بتزويرها. وأصبحت هذه الرسائل من أفضل ما تبقى من آثار الآباء الأولين.

De citerede ham: Helgenen ankom til imperiets hovedstad. Det var datoen for de romerske afslutningsfester. Romerne tog ned til Flavianus Coliseum for at fejre Trianus' sejre og for at overvære den blodige brydning mellem familier, kriminelle og glubske udyr. Helgenens to ledsagere blev martyrdøden i dette amfiteater den attende december. Den tyvende blev den gudebærende helgen afklædt sit tøj og kastet for dyrene, som rev hans rene krop og fortærede ham. Det eneste, der var tilbage af hans krop, var knoglerne, så de troende samlede dem og sendte dem til Antiokia. Så hun blev begravet uden for muren. Derefter blev den overført i Theodosius den Yngres dage til resterne af kirken, der var Fortuna-templet i hjertet af Antiokia, og kirken blev opkaldt efter ham til minde om ham. Hans fest: Det blev rapporteret, at de troende i Rom, efter at de var vidne til hans herlige død, blev oppe hele natten og bad til Herren om at styrke deres svaghed. Så viste martyren sig for dem i skikkelse af en kæmper, der kom sejrrig ud af slaget , og deres hjerter var fyldt med glæde. Brødrene i Antiokia udpegede dagen for hans martyrdød som en fest, som kirken fejrer ham for. Den ortodokse kirke fejrer ham stadig på denne dag. Hvad angår den katolske kirke, flyttede den festen til den første februar. Måske for at kombinere dagen for hans martyrdød med den dag, hvor hans rester blev overført.

Fra Sankt Ignatius' ordsprog:

Tilvejebringelse af frelse gennem Jesus Kristus
يركز القديس اغناطيوس على الخلاص بيسوع المسيح الاله التام والانسان التام. “.. اله متجسد وفي الموت حياة حقيقية ولد من العذراء ومن الله..” (افسس7: 2). و يقول في مطلع رسالته الى اهل ازمير: “أمجد يسوع المسيح الذي جعلكم حكماء. لقد أدركت انكم قد بُنيتم بايمان لا يتزعزع كأنكم مسمَّرون على صليب يسوع المسيح بالجسد والروح وثابتون بقوة في المحبة بدم المسيح الذي هو حقيقة “من نسل داود بالجسد”، وولد حقيقة من العذراء واعتمد من يوحنا “لتتم به كل عدالة”، وسُمِّر من اجلنا على عهد بيلاطس البنطي وهيرودس رئيس الربع، وبثمرة صليبه وآلامه المقدسة وجدنا الحياة، وبقيامته “رفع رايته” فوق العصور ليجمع قديسيه ومؤمنيه في اليهودية وفي الامم في جسد واحد في كنيسته”. وقال ايضا “تحمَّلَ كل هذا من اجلنا ومن اجل خلاصنا. تألم حقا وقام حقا بقدرته. انه لم يتألم ظاهريا كما يقول بعض الجاحدين” (ازمير 2).

ويؤكد في رسالته عينها: “اني أؤمن واعتقد أن المسيح بعد القيامة كان بالجسد. ألم يخاطب بطرس ومن معه قائلا “جسُّوني والمسوني وانظروا اني لستُ روحا بدون جسد”؟ لقد لمسوه فآمنوا فورا واتحدوا بجسده وروحه، لذلك احتقروا الموت وانتصروا عليه” (ازمير 3: 1-2).

Taksigelsens sakramente og kirken
“اياكم والاشتراك بغير سر الشكر الواحد لأنه لا يوجد غير جسد واحد لربنا يسوع المسيح وكأس واحدة توحِّدنا بدمه ومذبح واحد، كما يوجد اسقف واحد مع متقدمين والشمامسة رفقتي في الخدمة، وهكذا كل ما تفلونه تفعلونه حسب الله” (فيلادلفيا 4). “فإذا كنتم جميعكم تجتمعون كواحد… تكسرون الخبزة الواحدة التي هي دواء للخلود، تقدمة مُعدّة لتحفظنا من الموت وتؤمن لنا الحياة الدائمة في المسيح” ( أفسس 20: 2).

"Den, der er langt fra alteret, vil blive berøvet Guds brød" (Ef 5:2). "Den, der afholder sig fra at gå i kirke, er arrogant og afskærer sig selv fra fællesskabet. Der står skrevet: 'Gud modarbejder de stolte' (Matt 18:20) Lad os derfor vogte os for biskoppens modstand, hvis vi vil bevare vores lydighed mod Gud. (Efeserne 5:3). "Prøv at intensivere dine møder for at give din tak og herliggørelse til Gud, fordi Satans kræfter vil formindskes, og hans magt vil opløses, før din tro er enige" (Efeserne 13).

Biskop
"Hvor biskoppen er, skal der være sognet, ligesom hvor Kristus er, der skal være den universelle kirke" (Salme 8:2).

I begyndelsen af hvert brev taler han om byens biskop og folket. Han siger om biskoppen af Filadelfia: "Jeg ved, at denne biskop "ikke modtog flokkens tjeneste, hverken fra ham selv eller af mennesker". (Galaterne 1:1), og heller ikke af kærlighed til forfængelighed, men af kærlighed til Gud Faderen og Jesus Kristus. Vi blev betaget af hans mildhed. Hans tavshed kan meget mere end prætentiøse taler... Hans rolige natur, som ikke kender vrede, får mig til at vide, at hans tankes dyd er fuldstændig, og at han lever med al den sagtmodighed. levende Gud” (Philadelphia 1:1).

Biskoppen repræsenterer Kristus i kirken og har de troendes lydighed, selvom han er en ung mand, fordi den, der ikke er uenig i biskoppens mening, beskytter sig mod at falde i kætteri. Han siger: "Ingen af jer bør gøre noget i forbindelse med kirken uden biskoppens vilje" (Salme 8:1). "Du skal være af samme sind som din biskop" (Ef 4:1). "Jeg misunder dig for din permanente forbindelse til din biskop, ligesom Kirken er forbundet med Kristus og Kristus Jesus til Faderen, og alt dette i fuldstændig enhed" (Ef 6:1).

Biskoppen fører tilsyn med administrationen af alle kirkelige sakramenter: "Uden biskoppen er hverken dåb eller kærlighedens fest tilladt" (Salme 8:2). "Mænd og kvinder, der gifter sig, skal have deres forening under biskoppens myndighed, så ægteskabet er i overensstemmelse med Herren og ikke efter ønske" (Polykarp 5:2).

Sankt Ignatius råder enhver biskop: "Retfærdiggør din eminens ved din store aktivitet, fysisk og åndeligt, og vær opmærksom på den enhed, der overgår alle gode ting. Bær over med alle, som Herren bærer med dig, og bær dem med kærlighed, som du gør. Brug din tid i konstante bønner. Forøg din visdom mere klogt, og bliv vågen med en ånd, der ikke kender søvn. Han henvendte sig til hver enkelt individuelt, så han kunne efterligne Guds moral” (Polykarp 1:2-3).

Og om den kristne i hans liv og virke
”Den kristne ejer ikke sig selv og er ikke sin herre. Hans tid tilhører Gud, og han arbejder kun for hans skyld” (Polykarp 7:3). "Det er bedre at tie og være end at tale og ikke være." "Det er godt for en mand at undervise; det er smukkere for ham at gøre, hvad han lærer" (Ef 15:1). "Hvis du tier, vil du ikke bidrage til et bedre værk end dette værk" (Rom 2:1). "Vær kristne, ikke i navnet, men i virkeligheden" (Magnesia 4). "Jeg beder dig ikke om at søge menneskers godkendelse, men Guds godkendelse" (Rom 2:1). "Læg ikke Kristus på jeres læber og verden i jeres hjerter" (Rom 1:7). "Hvis du er villig til at gøre godt, er Gud klar til at hjælpe dig" (Ismir 11:3). "Vær langmodige og milde mod hinanden, med Guds sagtmodighed mod jer" (Polykarp 6:2).

“اعتبروا من يحمل فكرة مخالفة لنعمة يسوع المسيح التي حَلّت علينا مضاداً لفكر الله. مثل هذا لا يهتم لا بالمحبة ولا بالارملة، لا بالفقير ولا بالمضطهَدين، لا بالاسرى ولا بالمعتقين، لا بالجائع ولا بالعطشان. يبتعد عن الصلاة وسر الشكر حتى لا يقرّ بأن سر الشكر هو جسد مخلصنا يسوع المسيح، الجسد الذي تألم من اجل خطايانا والذي اقامه الله الآب بصلاحه. أولئك الذين يرفضون عطية الله يموتون في مجادلاتهم. الافضل لهم ان يطبّقوا ناموس المحبة ليكون لهم مجال في القيامة. احترزوا من هؤلاء البشر ولا تتكلموا عنهم لا في مجالسكم الخاصّة ولا في المجالس العامّة. تعلقوا بالانبياء وعلى الاخص بالانجيل الذي أرانا الآلام كاملة والقيامة محقَّقة. اهربوا من الشقاقات لانها رأس الشرور” ( إزمير 6: 2 و7: 1-2).

الهوامش:

1. لقد سام القديس بطرس خلفاً له على كرسي أنطاكية القديس افوذيوس ولكن للأسف ليس لدينا ما يجعلنا نخوض في البحث بتاريخ أول خليفة للرسول بطرس ولكن هناك تقليد يقول أنه قد نال إكليل الشهادة في عهد نيرون…. للأعلى